W co gracie w weekend? #77

Rpg taktyczny Devil Survivor czerpie garściami z anime zatytułowanego Death Note.

Główny bohater tej opowieści otrzymał od Boga Śmierci (shinigami) notatnik, który służył do wpisywania imion i nazwisk osób, które potem umierały. Bóg ten zaproponował również pewien dodatkowy układ, czyli możliwość posiadania oczu shinigami, które pokazywały nad głową dowolnej osoby jej imię i nazwisko oraz czas, jaki dana osoba będzie jeszcze żyła. Ceną za to było skrócenie o połowę życia posiadacza notatnika.

W DS zostało to wykorzystane w ten sposób, iż główni bohaterowie gry, którzy mają pewne niezwykłe kompy, mogą zobaczyć nad głową dowolnej osoby jej Zegar Śmierci, pokazujący, ile jeszcze dni życia jej zostało. O ile zapis w notatniku z DN był zapisem ostatecznym i niezmiennym, o tyle tutaj celem gry jest doprowadzenie do tego, aby okoliczność śmierci bohaterów lub konkretny dzień, kiedy ma ona nastąpić, został odsunięty w czasie jak najdalej. Skoro jest to trpg, to będzie się to odbywać wtedy, gdy pokonany zostanie jakiś demon. Demony w grze są bardzo złe, więc Jack, Yuzu i Atsuro uważają je za winowajców śmierci przypadkowych osób, które w telewizji są przedstawiane jako morderstwa. Jedynym sposobem na przeciwstawienie się sile demonów są przenośne kompy (COMPs), które pozwalają na uniknięcie przykrego losu innych osób. 
Linie metra są zablokowane przez wojsko. Po pewnym czasie w mieście zostaje wyłączony prąd, więc sytuacja do najciekawszych nie należy.

Dodatkowym smaczkiem w grze jest to, że owe kompy wyglądają jak DSy. Mają one jeszcze szereg innych pożytecznych funkcji. Służą m.in. do doboru demonów do drużyn podczas bitew. Drużyna nie składa się tutaj jedynie z głównych bohaterów a raczej z postaci i dwóch demonów, które zostały oddelegowane jej do pomocy. Bardzo podoba mi się, że w przeciwieństwie do innych produkcji Atlusa z pod szyldu Shin Megami Tensei, śmierć głównego bohatera podczas starcia nie oznacza jeszcze końca gry. Kończy się ona dopiero wtedy, gdy zginą wszystkie postaci. Co więcej, jeśli demon pomocniczy zostanie pozbawiony przytomności, to można wezwać posiłki. Trwa to tak długo, dopóki posiadamy jeszcze jakieś stwory do wezwania. 
Innymi funkcjami kompów jest zapisywanie stanu gry, sprawdzenie profilów głównych bohaterów, czytanie emailów, z których gracz dowie się, kiedy dojdzie do jakiegoś ważnego wydarzenia w grze, czy pozna meandry systemu SMG:DS. Ciekawą funkcją jest także branie udziału w aukcjach, podczas których możliwe jest kupowanie usług demonów. Wszystko zależy od naszej inwencji. Startując z wysoką kwotą początkową w licytacji musimy liczyć się z tym, że słono przepłacimy za korzystanie z usług nowych członków naszej ekipy. Innym razem zaoszczędzimy sporo gotówki, kupując demona poniżej jego wartości rynkowej, a jeśli nie mamy do tego smykałki, to wybieramy Kup Teraz i po sprawie.

Co byście zrobili, wiedząc ile Wam zostało życia? Ja bym pewnie poszedł w krzaki z Yuzu. 

System zdobywania doświadczenia jest banalny, ale wymaga także techniki. Aby otrzymywać bonusy związane z maccą (waluta w grze), należy przede wszystkim atakować demony atakami na które są wrażliwe lub pokonywać wrogie oddziały tak, aby nie doznać żadnych obrażeń, co jest łatwiej uzyskać poprzez atakowanie liderów grup. Po pokonaniu takiego lidera, jego towarzysze już nic nam nie zrobią. Czasem jednak lepiej jest pokonać jakiegoś demona pomocniczego, który leczy towarzyszy lub ma potężne ataki, gdyż sam lider potrafi być przez nich chroniony. 
Bonusy otrzymujemy również za blokowanie ataków, na które mamy odporność. 
Do nauki nowych umiejętności służą cracki. Wystarczy wybrać demona, którego umiejętność nas interesuje. Następnie pokonujemy go postacią, która ma się nauczyć wybranej techniki i po kłopocie.

[spoilery]

Na powyższym zdjęciu macie obsadę gry. Od lewej są to:
1. Naoya Frost. Wiek: 24 lata.
Kuzyn głównego bohatera. Po utracie rodziców żył w rodzinie Frostów, traktując Jacka jak brata. Programista-geniusz, który mieszka sam w mieszkaniu w Aoyamie.
2. Amane Kuzuryu. Wiek: 16 lat.
Miłości moja, gdzie jesteś?
3. Atsuro Kihara. Wiek: 17 lat.
Chodzi do jednej klasy z Jackiem i jest jego najlepszym przyjacielem. Poznał Naoyę na jednym z forów dla programistów jeszcze przed tym, zanim poznał Jacka. Jajogłowy członek drużyny. Nazywa Yuzu "Yoohoo" i musi jej tłumaczyć wszelkie zagadnienia z dziedziny komputerów w najprostszy, łopatologiczny sposób.
4. Jack Frost. Główny bohater DS. Wołają na niego "Square". Może kiedyś dowiem się czemu?
5. Yuzu Tanikawa. Wiek: 17 lat.
Przyjaźni się z Jackiem od szkoły podstawowej. Zna też jego kuzyna, Naoyę. Jej rodzice rozwiedli się. Obecnie mieszka z matką.
6. Yoshino Harusawa. Wiek: 20 lat.
Wokalistka w niezależnej kapeli rockowej D-Va. Zespół nie istnieje w chwili obecnej, gdyż odszedł z niego jeden z członków. Nawet pomimo tego, "Haru" bawi ludzi występami wokalnymi na ulicy.
7. Eiji Kamiya. Wiek: 25 lat.
Prowadzi bar "Eiji" w Omototesando. Zachowuje się jak ochroniarz "Haru".

Na koniec mojej części "W co gracie w weekend? #77" proponuję odpocząć przy rockowym motywie bitewnym z Devil Survivor.

Jako, że Sycho141 gra w najnowszą odsłonę Shin Megami Tensei, postanowiłem jego tekst zostawić na koniec. Znajdziecie go poniżej.

Shin Megami Tensei IV (3DS)

[UWAGA TEKST ZAWIERA SPOILERY DOTYCZĄCE LOKACJI W GRZE I FUZJI DEMONÓW! JEŻELI CHCESZ WSZYSTKO ODKRYĆ SAM (czego nie polecam) TO NIE CZYTAJ]
Weekend jak to weekend, czas spędzany na kończeniu gier. W moim przypadku będzie to Shin Megami Tensei IV najnowsza część, tasiemcowatej i wyświechtanej serii Atlusa. Grę ledwo co zakupiłem w poprzednią niedzielę, ale tytuł jest tak wciągający, że już go kończę, damn oderwanie się od niego, żeby napisać tą notkę do "w co gracie" już było dla mnie problemem!
Dobra, ale o samej grze. Pomimo, że nie ograłem wielu tytułów Atlusa, to już widzę, że to stary dobry MegaTen. Rekrutowanie nowych demonów, potem bawienie się w fuzje i swoim ulubionym składem zwiedzanie kolejnych map i poznawanie meandrów fabuły. Mi to sprawia przyjemność, bo historia jest naprawdę dobra. Dobra, ba to majstersztyk pod względem narracji. Subtelne wprowadzanie każdej z 3 stron konfliktu, by powoli bawić się graczem "szarością" konfliktu, a aktualne dla mnie powolne wywieranie na graczu własnego zdania odnośnie konfliktu. Wszystko dzięki grupce towarzyszy, która ma tak odmienne stanowiska, że już czuję, że czeka mnie dramatyczne pożegnanie, przy dążeniu do zakończenia historii. 
Oczywiście nie samą fabułą ta seria stoi i cały czas bawię się w mięsko produkcji, czyli rekrutowanie i tworzenie nowych demonów. System był dopracowywany przez kilkanaście lat istnienia serii i śmiało mogę stwierdzić, że tu mamy do czynienia z ostateczną wersją. Demony rekrutujemy poprzez rozmowę, przekupstwo, potem możemy je łączyć, a mogą one nawet ewoluować! Takie pokemony w mroczniejszej otoczce. Sam wczoraj spędziłem 5 godzin na tworzeniu wymarzonej bestii. Poniżej mała grafika, jak to wyglądało, a ja już śpieszę wytłumaczyć:

Jacki to jedne z najfajniejszych demonów w grze, więc nic dziwnego, że z mojego pierdółka (Jacka Frosta) chciałem zrobić bestię. Zajęło to naprawdę sporo czasu, ale efekt jest zadowalający. Pierwszym krokiem, naturalnym w ewolucji było pozbieranie tria Jacków z gry, czy Jacka Frosta, Pyro Jacka i Jacka Reapera. Potem z powstałym w ten sposób Black Jackiem przemierzałem świat, do czasu, gdy odpowiedni level odblokował mi następny krok ewolucji. Wtedy się zaczęło, by złożyć King Frosta, musiałem przygotować Ace Jacka, który wymagał zdobycia tak wielu demonów, że głowa mała. Biegałem jak szalony po mapie gry, zbierając rożne wróżki, które razem stworzyły dla mnie uber wróżkę (malutki facet w zbroi). Niestety to był ten łatwiejszy składnik, problemem był wymagany do stworzenia Ace'a anioł. Power (nazwa jego) jest nie osiągalny w rekrutacji, więc możliwości są dwie, poprzez ewolucję Principality, albo fuzję wymienionego wcześniej z innym demonem. Poszedłem na łatwiznę i stworzyłem Principality, a potem z rekrutowałem jego towarzysza do stworzenia Powera. Z gotowym Uber-aniołem pozostało mi podbić level i przygotować Ace Jacka, który po kolejnej sesji levelowania był gotowy na stworzenie mojej małej dumy, czyli King Frosta. Wszystko zajęło cały dzień grania. 

Oprócz tego mój skład zawiera też inne demony, oprócz mojego Jacka w uber formie (dlaczego, nie można nazywać demonów? Wtedy to na serio bym patrzał na niego z sentymentem), mam jeszcze Rakhasa, którego wspominam z sentymentem, jako wiernego towarzysza przygód w Devil Survivoru i Minotaura, którego jak tylko zobaczyłem wiedziałem, że będzie mój. Oczywiście, jeszcze pojawią się zmiany w moim teamie, bo odblokowałem sobie Wukonga, który tylko czeka na osiągnięcie przeze mnie odpowiedniego poziomu. 
Nie tylko genialnym systemem SMT IV stoi. Ważny jest klimat, którego mam już w grze dobre 3 worki! Z początku zapowiadająca się na post-apokaliptyczną przyszłość, ze światem ukształtowanym na nowo szybko zaskoczyła mnie zmianą w industrialną. Przemierzanie Tokyo zniszczonego przez atak demonów i zamkniętego pod ziemią to mega przygoda. Kontakt z NPCami, którzy nie wierzą, że nad nimi jest lepszy świat, rozmawianie z demonami, które już się tam zadomowiły i co najważniejsze - postrzeganie z coraz większą dozą ironii ułożony świat powierzchni, tyranizowany przez ich "obrońców". Brawa dla Atlusa za to! 
Niestety, tak jak w czekoladzie istnieje dopuszczalny limit owadzich skrzydełek, tak w grze też pojawiają się elementy psujące odbiór. Głównym jest poziom trudności, który szybko mnie przytemperował, by potem pocieszyć możliwością gry na łatwym. Oprócz tego brak znaczników fabularnych - gra każe mi iść do Shibuyi, ale skąd ja mam k***a wiedzieć, gdzie ona jest? Ekipa myślała, że gracze będą znali rozkład miasta na pamięć? Głupota, szczególnie te jakże pomocne wytłumaczenia, korzystające z nazw regionów. Orientacja w grze jest bardzo trudna, nie ma żadnych punktów charakterystycznych, bym wiedział, że "ta wieża była właśnie w tym regionie". To bardzo przeszkadza i popsuło mi odbiór gry.
Na szczęście po przebiciu się przez te absurdy gry z 2013 roku działającej na systemie z 1999 już jest tylko lepiej. Przepiękna przygoda, której zakończenia już nie mogę się doczekać, bo nadal fabuła się ze mną bawi pokazując tych dobrych, jako tych złych. Damn, nawet mój towarzysz, który jest praworządny powoli staje się obsesyjnie praworządny. Dążenie do ładu bez względu na wszystko i tępe słuchanie rozkazów to niestety nie jest dobre wyjście z każdej sytuacji i powoli staję się częścią zniszczonego przez pieniądze, demony i władzę Tokyo kosztem frakcji Samurajów, której powinienem być ślepo posłuszny... 
No, a co potem? Pewnie nie zostawię gry, po skończeniu. Pobawię się w misje poboczne, które wymagają jeszcze więcej biegania, które o dziwo mi się nie nudzi. Sprawdzę też alternatywne zakończenie do mojego i może trochę jeszcze poleveluję, by poznać nowych towarzyszy, znaczy demony. W końcu grę musiałem kupić w cyfrze i jestem skazany na nią do sprzedaży 3DSa...

To tyle w tej odsłonie. Zamknęliśmy rok w całkiem niezłym stylu, prawda?