Dobre bijatyki: Ehrgeiz: God Bless the Ring (PSX)
Od mojego ostatniego bloga minęło sporo czasu. Zdążyliśmy wejść w 2016 rok, minęły Walentynki, Święta Wielkanocne, a bloga jak nie było tak nie było. Aż do dnia dzisiejszego. Bowiem wracam do Was z nowym tekstem.
Teraz będzie trochę prywaty, więc jak chcecie możecie ominąć ten fragment. Tak więc, nie miałem zbytnio weny na pisanie. Jednakże, gdy zacząłem pisać tekst do „W co gracie”, to coś we mnie drgnęło i nabrałem ochoty by dalej pisać blogi o bijatykach, ale nie tylko. No to tyle pewnie nudnego dla was jak flaki z olejem wstępu. Czas przejść do samej gry, która pewnie Was ciekawi. No to jedziemy!
Historia Ehrgeiz
Nazwa gry Ehrgeiz oznacza po niemiecku „ambicja”, ale pewnie wielu graczy kojarzy, a zwłaszcza fani serii Final Fantasy tą nazwę z najpotężniejszą bronią Zell'a z Final Fnatasy VIII. Ale w samej grze chodzi o miecz Ehrgeiz, który skrywa dużą tajemnicę oraz posiada sporą moc.
Tytuł ten został stworzony przez studio DreamFactory, które odpowiada także za znakomitą serię Tobal (o której kiedyś też napiszę), a wydane na świat przez Squaresoft. Malutką ciekawostką jest to, że Ehrgeiz zostało wydane na automaty nie przez Kwadratowych, a przez Namco. Za projekt postaci odpowiada Tetsuya Nomura.
Ehrgeiz wpierw trafiło na automaty w 1998 roku, a potem zostało przeportowane na konsolę PlayStation. Gra ukazała się na Zachodzie w 1999 roku w Ameryce i w lutym 2000 roku w Europie. Została dość ciepło przyjęta (7.5 od IGN czy też 32/40 od Famitsu) mimo tego, że trochę się różniła od pozostałych bijatyk z tamtego okresu. No właśnie, co ją takiego wyróżniało?
Gameplay czyli 3D pełną gębą!
Dobrze widzicie w grze było pełne 3D! Zawodnicy byli w trójwymiarze jak i plansze, co robiło wrażenie na nie jednym graczu – nawet na mnie. Spytacie pewnie: „Zaraz, ale jak to możliwe? PSX i bijatyka w pełnym 3D?” A ja Wam odpowiem, że to jest możliwe! I za to developerzy z DreamFactory mają ode mnie sporego plusa. Jak to wyglądało? Cóż mogliśmy swobodnie poruszać się we wszystkich kierunkach naszą postacią, a kamera nie musiała wisieć w jednym miejscu, ale mogła się przybliżać jak i oddalać, co mogło sprawiać, że sami uczestniczymy w tych pojedynkach, a nie tylko sterujemy naszym fighterem. Co ciekawe areny były bardzo zmyślnie zaprojektowane. Na niektórych można było wskoczyć na platformę, użyć jakiegoś obiektu czy też skorzystać z tła, z którym mogliśmy wejść w interakcję. Super sprawa co nie? :D
Tak z tego pudła obok można skorzystać :D
Wersja na PSX-a posiadała także kilka mini gierek jak choćby wyścigi, coś na wzór biegów przez płotki tylko zamiast przez płotki to skaczemy przez gałęzie i biegniemy po piasku czy też Quest Mode, który był hack'n slashem na wzór pierwszego Diablo. Pomyślicie pewnie „Co? 2 gry w jednej?” No nie do końca.
Quest Mode czyli hack'n slash w bijatyce
Podobnie jak w poprzedniej serii DreamFactory – Tobal, tak i tutaj znajduje się swoista wariacja na temat dungeon crawlera. Ale po kolei.
W grze kierujemy jedną z dwóch postaci - Kojim Masudą albo Clair Andrews (szerzej o nich opiszę w dalszej części wpisu) są oni archeologami. Zadaniem w tym trybie jest zejść jak najniżej do podziemi gdzie czyhają na nas różnego rodzaju stwory czy też pułapki, ale także do znalezienia są ciekawe artefakty. Możemy się przełączać pomiędzy postaciami poprzez odwiedzenie karczmy. Jeśli nasza postać zginie, druga może ją wskrzesić przez znalezienie jej zwłok. Przez zażywanie specjalnych itemów możemy podwyższać nasze statystki takie jak: Atak, Magia, Zręczność, Szybkość oraz Obronę. Jednak to nie wszystko. Trzeba także uważać na pasek głodu, który także jest ważnym punktem. W podziemiach można znaleźć także książki z przepisami. Np. można znaleźć książkę z przepisem na wino. By je jednak zdobyć, trzeba będzie zanieść książkę do pobliskiej restauracji, porozmawiać z odpowiednią osobą i potem można spokojnie zakupić wino. Całkiem niezły patent. Poniżej mała rozgrywka.
I co Wy na to? Całkiem ciekawa gra, co nie? Jednak to nie koniec bloga, bo jak widać o czymś jeszcze nie wspomniałem, a mianowicie.......
Postacie
Dokładnie, w blogu o bijatykach nie może przecież zabraknąć wiadomości o fighterach, w których przyjdzie nam się wcielić. Jak widzicie na obrazku głównym widać Clouda z Final Fantasy VII i to nie jest pic na wodę, ponieważ jest to pierwsza bitka w której możemy się w niego wcielić. Nie tylko Cloud jest grywalny, ale najpierw pora powiedzieć kilka słów o tych postaciach, które zostały stworzone na potrzebę gry.
Ken „Godhand” Mishima – żołnierz pewnej organizacji, który postanowił od niej odejść po tym gdy dowiedział się o tajemniczych ruinach. Rezygnacja wiązała się z utratą jednej ręki. Jednak przez zmowę z pewnym syndykatem Ken zdobył protezę z której może strzelać i postanowił znaleźć miecz Ehrgeiz by posiąść jego moc. Zestaw jego ciosów opiera się o ciosy takich postaci jak choćby Kazuya Mishima, Jin Kazama czy choćby Paula Phoenixa, a wyglądem przypomina Bryana Fury'iego. Niezły miks co nie? :D
Han Daehan – mistrz taekwondo i gwiazda filmowa. Podczas kręcenia filmu na środkowym wschodzie traci nogę poprzez tajemniczą ciemną chmurę, a zastąpiona ona zostaje protezą (kurna, co oni mają z tymi protezami?). Okazuje się, że taki incydent zdarzył się już w okolicach ruin kilka razy Postanawia się dowiedzieć o co chodzi.
Książę Doza – książę z nieznanego kraju i mistrz Muay Thai w jednym. Jego codziennym mottem jest „Zniszczę każdego, który stanie mi na drodze!” Wziął udział w turnieju, ponieważ szuka nowych wyzwań. Ma gdzieś miecz Ehrgeiz. Co ciekawe Doza potrafi puszczać kule podobne do Hadokuenów Ryu ze Street Fightera. Małą ciekawostką jest to, że w japońskiej wersji gry jest nazwany Naseem.
Yoko „Yoyo” Kishibojin – młoda uczennica szkoły średniej a także policjantka z ICPO. Yoko jest często nazywana „Yoyo”, a to przez to, że do swojej pracy przynosi yoyo :D Pewnego dnia otrzymuje list od swojego ojca, który ją porzucił. Powierza jej obowiązek w znalezieniu miecza Ehrgeiz. Dzięki ICPO bierze udział w turnieju.
Lee Shuwen – mistrz kung-fu z Chin, który potrafi zabić człowieka jednym uderzeniem. Mówiło się, że został zabity, ale przeżył dzięki legendarnemu eliksirowi. Nie tylko ten eliksir przywrócił go do życia, ale także odmłodził. Postanowił znaleźć klucz do nieśmiertelności. Z wyglądu przypomina trochę Lei Wulonga z Tekkena.
Sasuke – nie nie jet tu mowa o Sasuke z Naruto, a o ninjy, którego tożsamość jest nieznana. Utracił pamięć w wyniku czego nie pamięta kim jest . Podczas swojej misji trafia na ślad kamienia. Wierzy on, że owy kamień przywróci mu jego wspomnienia. Postanawia znaleźć Ehrgeiz. Sasuke przypomina z wyglądu Ryu Hayabuse z serii Ninja Gaiden.
Dasher Inoba – zapaśnik i uczeń Karla Shneidera – założyciela turnieju Ehrgeiz. Jest on także członkiem komitetu nadzorującego turniej. Gdy dowiaduje się o śmierci Karla znajduje notatkę mówiącą, że był on w ruinach gdzie badał związek między kamieniem znajdującym się w mieczu jak i samymi ruinami. Postanawia rozwikłać tą zagadkę i zdobyć legendarną broń. Bardzo interesujące jest to, że wszystko związane z tą postacią, styl walki, wejście na arenę jak i głos jest inspirowane prawdziwym japońskim profesjonalnym wrestlerem – Antonio Inoki.
„Wolf Girl” Jo – jak sama nazwa wskazuje jest ona wilczycą. Ale jak to się stało? Cóż gdy była dzieckiem przeżyła katastrofę samolotu w Amazonii. Została przygarnięta przez wilki i zdobyła niesamowitą siłę, którą przewyższała normalnych ludzi. Po tym gdy zginęła jej wilcza mama, Jo stała się znana jako „wilczyca pożerająca ludzi”. Została schwytana i uwięziona. Uwolnił ją dopiero Red Scorpion i nadał jej imię Jo. Wysłał ją by zdobyła miecz Ehrgeiz, ale nie podał powodu dlaczego. Jo używa stylu walki capoeira.
Koji Masuda – ojciec Yoko i 3-krotny mistrz turnieju Ehrgeiz. Jest także archeologiem, który wyrusza odkryć tajemnicę ruin. Jest głównym protagonistą w Quest Modzie.
Clair Andrews – druga z grywalnych postaci z Quest Mode. Jest ona studentką archeologi. Razem z Kojim szuka miecza Ehrgeiz. Walczy ona stylem Jeet Kune Do. Posiada wiele ciosów Marshalla Law'a.
Django/ Red Scorpion – finałowy sub-boss i finałowy boss w jednym. Jest on wilkiem, który może zostać odblokowany jako grywalna postać poprzez wypełnienie specjalnych warunków w grze. W pierwszym swoim kostiumie posiada szare futro, jednak w alternatywnym ma czerwone dzięki któremu przypomina Red XIII z Final Fantasy VII.
Tifa kontra Zack? Takie rzeczy tylko w Ehrgeiz (nie czuję jak rymuję :D)
To Twoja głowa? Nie zauważyłem :D
Jeśli chodzi o postacie z serii Final Fantasy, to posiadają oni swoje Limit Breaki, dzięki którym wyróżniają się spośród innych postaci.. Cloud, Tifa i Sephiroth są dostępni od samego początku. Do odblokowania są jeszcze Vincent, Yuffie oraz Zack. Vincent korzysta z ciosów Kena, a Yuffie z ciosów Sasuke. I to właśnie przez te postacie zacząłem grać w Ehrgeiz. Tak więc Squaresoft mnie wtedy kupił i chyba nie tylko mnie :D Poniżej mały gameplay z postaciami z serii FF.
O muzyce słów kilka
Naprawdę będzie to kilka słów, bowiem w grze znajduje się 61 utworów skomponowanych przez Takayuki Nakamure, który także komponował muzykę choćby do Tobala 2. Są one bardzo przyjemne, ale nie wpadają zbytnio w ucho na tyle by chcieć słuchać ich poza grą.
Małe ciekawostki
Ehrgeiz rozeszło się w nakładzie 340,937 kopii w Japonii do 2004 roku. W Listopadzie 2000 roku gra znalazła się na 73 miejscu w rankingu 100 gier na PlayStation. Całkiem niezły wynik jak na niszówkę. Aktualnie średnia ocen to 75% na GameRankings.
Podsumowanie
Ehrgeiz jest całkiem udanym beat'em up z udziałem postaci z Final Fnatasy VII jako dodatek. Zawierał bardzo ciekawy gameplay dzięki któremu każda chwila walki była emocjonująca. Owszem graficznie to dziś już nie powala, ale jak się przymknie oko na grafikę, to można się przy tym tytule całkiem dobrze bawić.
Do następnego wpisu :)
