Kolekcjonerem chciałbym być - Styczeń 2020

Styczniowa zabawa w kolekcjonera była dla mnie miesiącem ogrywania gier na wyłączność dla Vity. Poza ukończeniem Silent Hill: Book of Memories miałem okazję pograć w dwa kolejne exy dla kieszokonsolki Sony.

W ubiegłym miesiącu swój wolny czas głównie spędzałem z goglami VR na głowie stąd niewiele w tym czasie grałem na Vicie, a co za tym idzie niewiele nowych tytułów trafiło do mojej kolekcji.

51. Killzone: Najemnik

Używkę kupiłem za 40 zł w jednym z lokalnych sklepów z używanymi grami. Ten tytuł miałem okazję poznać już dawniej dzięki usłudze PS+. Postanowiłem go jednak sobie odświeżyć by wystawić ocenę na bazie świeżego doświadczenia, a nie miłych wspomnień. Gry jeszcze nie ukończyłem więc na razie z oceną się wstrzymam, ale już teraz mogę spokojnie napisać, że jest to dla mnie najlepsza odsłona serii Killzone która co ciekawe nawet graficznie bije na głowę odsłony z PS3. W końcu w fabule pojawiają się jakieś ciekawe zwroty akcji których początkowo się nie spodziewałem i w końcu Helganie oraz Vektanie nie są przedstawieni jedynie w czarnobiałych barwach z wyraźnym podziałem na dobrych Vektan i złych Helgan. Dla mnie to duży plus bo znacząco urealnia to całe killzone'owe uniwersum. Zdecydowanie jest to jeden z tych tytułów dla których warto zaopatrzyć się w Vitę i mam nadzieję, że w przyszłości doczekamy się możliwości ogrania tego tytułu na którejś z kolejnych konsol Sony (zwłaszcza, że dostosowano sterowanie pod pada na potrzeby Playstation TV).

52. Little Deviants

Używkę kupiłem za 30 zł w jednym z lokalnych lombardów. Ciężko ten tytuł jest mi omawiać. Zwłaszcza, że jeszcze go nie ukończyłem i możliwe, że gra kryje w sobie jeszcze kilka przyjemnych dla mnie minigierek. Wówczas też wystawię jej końcową ocenę. Moim zdaniem trochę krzywdząco nadano jej łatkę dema technologicznego. W oczach starszych graczy rzeczywiście ten tytuł tak może wyglądać. Mi się jednak wydaje, że po prostu ta gra była kierowana do młodszego odbiorcy. Z tych kilkunastu minigierek które dotąd poznałem i ich poziomu trudności taki wniosek właśnie wysuwam. Żadna ze sprawdzonych minigier nie sprawiła mi najmniejszego problemu i żadna też nie sprawiła, że chciałem ją odpalić ponownie. Na razie tytuł dla mnie kompletnie nijaki. Poprawnie stworzony, ale nic poza tym.

Tak jak pisałem na wstępie udało mi się w styczniu ukończyć Silent Hill: Book of Memories zatem poniżej może wrażenia po ukończeniu tej gry i końcowa ocena.

49. Silent Hill: Book of Memories

Moim zdaniem ta gra została mocno skrzywdzona w większości recenzji i osobiście przychylam się do opinii tych recenzentów którzy wystawiali tej grze oceny 7/10 i wyższe. Również krzywdzące były porównania do Diablo bo to jednak zdecydowanie inny typ HnS'a od produkcji Blizzarda. Przede wszystkim klimat, tło fabularne oraz muzyka świetnie budują otoczkę dla przyzwoitego gameplay'u. Z jednej strony mamy tutaj do czynienia z dość prostym HnS'em, a z drugiej naprawdę świetną oprawę gry. Ścieżkę dźwiękową z tego tytułu chętnie kupiłbym jako samodzielny produkt. Zwłaszcza piosenka odgrywana przy starcie tytułu jest świetna i przypomina mi najlepsze main theme'y z seriali telewizyjnych. Długo się zastanawiałem jaką tej grze wystawić ocenę. Sam gameplay nie zasługuje na więcej niż 7/10. Cała reszta jednak moim zdaniem godna jest najwyższych ocen. Z tej racji ode mnie tytuł ten otrzymuje ocenę 8/10 i polecam go każdemu kogo nie odrzuca bardzo luźne podejście do uniwersum Silent Hill (nawet piramidogłowi nie raz dostaną od nas bęcki). Osobiście uważam, że jest to jeden z tych tytułów dla których Vitę warto posiadać. A na koniec jedna ciekawostka. Wydaje się, że tryb multiplayer cały czas działa bo dostałem się do lobby czekając na innych graczy. Niestety przez 20 minut czekania się nikogo nie doczekałem i dałem sobie spokój. Możliwe jednak że umówione sesje ze znajomymi pozwolą na wspólną zabawę.