Kakushigoto - ukryta prawda

Źródło: https://cutt.ly/hgPLadp

Zacznijmy od powiedzenia wprost: Kakushigoto jest komedią. Ma elementy dramatyczne i to całkiem dobre, ale jeżeli nie "siądzie" wam typ humoru, to raczej nie macie tutaj czego szukać. I o ile te momenty mające na celu nieco nas poruszyć wypadają lepiej - do czego jeszcze później wrócę - tak osoba chcąca się skupić tylko na nich, nawet kosztem "przebolenia" całej reszty, raczej nie będzie przesadnie zadowolona. Dzieło studia Ajia-do stawia w większości na humor sytuacyjny i całą tonę nieporozumień: a to ktoś przypadkiem wyśle fragmenty mangi prosto do domu Kakushiego, a to Hime spotka go podpisującego swoje dzieła w księgarni. Z każdej z tych sytuacji nasz bohater będzie próbował się dzielnie wykręcić, z lepszym bądź gorszym skutkiem. 

Kakushigoto najlepiej jednak wypada próbując poruszyć tematy "poważne". Goto-san jest w końcu mangaką, a o pracy takowych my, Europejczycy, wiele nie wiemy. Z opisywanego tutaj serialu niestety możecie podłapać co najwyżej ułamek tego, jak proces tworzenia mang wygląda. To nie jest kolejny Bakuman. Jeżeli jednak wiecie chociażby "co nieco", to możliwość zobaczenia tego jak ciężka i często niewdzięczna praca to jest, potrafi pobudzić wyobraźnię. No bo co, czytamy te mangi, zachwycamy się nimi, a na koniec dnia w sumie nawet nie myślimy, że jak za każdym dziełem kultury, stoi za nimi człowiek. Często nawet nie sam, a mając do pomocy cały sztab specjalistów. Czy ciężka praca, zapewniająca ludziom uśmiech, może być powodem do wstydu? Poza poruszaną w swoich dziełach tematyką, główny bohater na pewno nie ukrywał tego bez powodu i trochę szkoda, kiedy pomyśli się, że te zawody jakie dają nam najwięcej radości, często nie mogą dać twórcy godnego życia. Jedyne co dostaje to stres i ciągłe zmęczenie.

Źródło: https://cutt.ly/KgSRU64

Ta komediowość to zresztą chyba mój największy problem z Kakushigoto. Seria nie do końca potrafi się zdecydować czy chce być poważną historią o relacjach międzyludzkich i trudach pracy jako mangaka, czy też lekką komedią sytuacyjną. Kolejne odcinki bardzo luźno się ze sobą łączą i każdy z nich to taka raczej krótka, zamknięta opowieść. Czy to organizacja urodzin Hime, czy brak weny twórczej: ten kaliber. Zazwyczaj nie mam z czymś takim problemu, bo jest całe mnóstwo anime, jakie robią to podobnie. Samo mieszanie komedii i powagi też nie jest w gatunku okruchów życia niczym nowym. Tutaj jednak odnosiłem nieustanne wrażenie, że Kakushigoto wiele by zyskało, gdyby zdecydowało się podążyć jedną z tych dróg. Albo już na pełnej petardzie sypać żartami na prawo i lewo, próbując rozśmieszyć widza  gdzie tylko może, albo pójść w kierunku dramy całkowicie. Tutaj jednak w jednej chwili mamy mocno poważną scenę, aby później przeskoczyć do głupiego żartu. I tak, tak, wiem, że jest to coś charakterystycznego dla dzieł z Kraju Kwitnącej Wiśni. Dobrze robi to Barakamon, dobrze robi to też Silver Spoon. Tutaj niby też wszystko do siebie pasuje i względnie się "nie gryzie", ale zwyczajnie czuć, że pójście w jedną z dwóch stron wiele by dało. W moim przypadku głos szedłby na taką bardziej "dramatyczną", bo właśnie relacja Kakushiego i Hime, oraz ukazanie pracy mangaki "od kuchni", najbardziej mnie kupiło.

Źródło: https://cutt.ly/xgSTOQB

Powodem dla jakiego zacząłem Kakushigoto oglądać nie były jednak założenia fabularne czy znane studio. Wiecie co nim jednak było? Ending. Kiedyś całkowicie przypadkowo, przeglądając YouTuba natrafiłem na piosenkę kończącą każdy odcinek i nie mogłem przestać jej słuchać, miała w sobie "to coś". Ktoś dodatkowo w komentarzach dodał angielską wersję tekstu, a jeszcze inna osoba opowiedziała o procesie powstawania piosenki. Dowiedziałem się z tego, że wybór utworu był mniej niż przypadkowy, a piosenka Kimi wa Tennenshoku w wykonaniu świętej pamięci Eiichiego Ootaki, a z tekstem Takashiego Matsumoto wpasowuje się w motywy przewodnie anime lepiej niż gdyby została napisana na jego potrzeby. Nie chcę wam zdradzać o co chodzi, ale wbrew byciu dosyć radosnym utworem, prawda kryjąca się za jego treścią jest bardzo smutna. Piosenka otwierająca odcinek także jest super, ale do klasyka mistrza Ootakiego nie ma startu.

Źródło: https://cutt.ly/WgST0Na

W trakcie pisania doszedłem do wniosku, że chyba już wiem za co tak lubię Kakushigoto: za tą lekkość i pełen luz z jakim pochłania się kolejne odcinki. Nie humor, nie żarty, a tę atmosferę braku napięcia, gdzie nawet w przypadku poważnych sytuacji wiemy, że "jakoś to będzie". Trzymamy kciuku za Kakushiego, trzymamy je za Hime, kibicujemy im obu i chcemy aby mogli zwyczajnie toczyć spokojne, szczęśliwe życie. Trochę szkoda, że całość zamyka się w zaledwie 12 odcinkach: z chęcią zobaczyłbym co najmniej 24 i dał się czas całości nieco bardziej rozkręcić. Wtedy też nieco zbyt duża liczba "żarcików" nie uderzyłaby mnie aż tak bardzo, a elementy dramatyczne i komediowe udałoby się rozłożyć zwyczajnie nieco lepiej. Z drugiej jednak strony zbyt duża liczba epizodów mogłaby zwyczajnie nieco zmęczyć widza, szczególnie przy formule jeden odcinek/jedna historia i braku jakiejś ciągłości fabularnej przez większość czasu. W efekcie więc cieszę się z tego co dostałem: prostą, podnoszącą na duchu komedię, świetnych bohaterów i relację ojca z córką, która pomimo mocno abstrakcyjnych założeń zwyczajnie działa i wydaje się bardzo prawdziwa. Polecam wam dać szansę pierwszym 2-3 odcinków: jeżeli kupią was one, będziecie dobrze bawić się także i przy reszcie. Ja szansę dałem i nie żałuję.