InFamous Second Son - recenzja
Muszę przyznać, że na ostatniego inFamousa czekałem od pierwszej zapowiedzi. Zarówno oprawa graficzna jak i rozgrywka prezentowały się fenomenalnie. Jak jest w przypadku finalnej wersji? Zapraszam serdecznie do przeczytania mojej recenzji.
Muszę przyznać, że na ostatniego inFamousa czekałem od pierwszej zapowiedzi. Zarówno oprawa graficzna jak i rozgrywka prezentowały się fenomenalnie. Jak jest w przypadku finalnej wersji? Zapraszam serdecznie do przeczytania mojej recenzji.
Głównym bohaterem opowieści jest Delsin Rowe - 24 letni Indianin, żyjący w małej wiosce mieszczącej się nieopodal Seattle. Jego w miarę spokojna egzystencja, polegająca na uprzykrzaniu życia szeryfowi wioski (który jest bratem głównego bohatera) diametralnie się zmienia za sprawą wypadku ciężarówki wojskowej, w której wiezieni byli bioterroryści - ludzie mający super moce. Delsin całkiem przez przypadek dostaje moc dymu i wyrusza do Seattle załatwić pewną ważną sprawę.
(Jak zauważyliście, celowo unikam spoilerów tam, gdzie mogę, aby nie zepsuć wam zabawy)
Fabuła inFamous Second Son jest ciekawa i oferuje parę zwrotów akcji, lecz od pewnego momentu staje się bardzo przewidywalna. Wybory moralne często są czarno-białe, a końcówka gry jest jedną, wielką kliszą. Jednak przez większą część czasu fabuła trzyma wysoki poziom, a voice acting bardzo w tym pomaga.
Polska lokalizacja jest niestety słaba i w niektórych momentach na siłę wpychane są słowa z młodzieżowego slangu. Na szczęście można włączyć polskie napisy oraz angielskie głosy bez zmieniania języku konsoli.
Delsin w miarę postępu fabuły zdobywa moce (łącznie są 4 moce, w tym jedna odblokowywana jest dopiero po pokonaniu finalnego bossa), jednak aby wam nie zaspoilerować przyjemności z ich odkrywania, wspomnę tylko o dwóch - podstawowej, czyli dymu oraz mocy neonu. Co ciekawe, każda moc zmienia sposób, w jakim poruszamy się po mieście - przy wykorzystaniu mocy dymu wskakujemy w kratki wentylacyjne i w dwie sekundy znajdujemy się na szczycie budynku, w przypadku neonu Delsin porusza się z ogromną prędkością, wbiegając na budynki.
Co ważne, każda moc zmienia także sposób, w jaki walczymy i wykańczamy przeciwników. Moc dymu pozwala nam zaczadzić wrogów i ich obezwładnić, mamy także do wykorzystania ogniste rakiety oraz doładowany strzał, który dobrze przypomina ten z shotguna w wielu innych grach. Kiedy jednak używamy mocy neonu, gra zmienia się diametralnie - możemy spowalniać czas podczas celowania czy szybko obezwładniać przeciwników za pomocą strzałów w nogi. Każda moc ma także inny super atak, który jest potężną, świetnie animowaną bronią. Niestety, część z tych animacji trwa zdecydowanie zbyt długo, przez co jeśli nie używamy tej umiejętności w miejscu pełnym możliwych do zniszczenia przedmiotów, będziemy patrzeć jak Delsin atakuje paru wrogów w efektowny, acz przydługi sposób.
Grafika w inFamous Second Son jest NIESAMOWITA. Developerzy z Sucker Punch pokazali to, co można wykrzesać z Playstation 4 w wielkim stylu - animacja podczas normalnej gry nie zwalnia ani na chwilę, wszystko działa w Full HD oraz 30 klatkach na sekundę. Ogrywając grę ponownie już na PS5, wrażenie robi tryb 60 FPS. Szczególne wrażenie robią cząsteczki oraz oświetlenie miasta w nocy, szczególnie, kiedy poruszamy się w postaci neonu, zostawiając za sobą świetliste smugi. Trochę szkoda, że twórcy nie zaimplementowali dynamicznej zmiany pogody i pory dnia - te uzależnione są od misji, którą aktualnie wykonujemy.
Oprócz zadań głównych mamy także szereg aktywności pobocznych - dzięki ich wykonywaniu wyganiamy żołnierzy D.O.Z z Seattle. Niestety, misje te w każdej dzielnicy są dokładnie takie same, a dzielnic jest w grze kilkanaście, przez co wkrada się niestety nuda. Szkoda, że twórcy nie urozmaicili tych zadań i nie dodali specjalnych wyzwań. Cieszy jednak dodanie nowego pakietu misji zatytułowanych Paper Trail w darmowej aktualizacji. Przejście tego pakietu zajmuje około 2-3 godzin. Oby studio Sucker Punch miało dla nas w przyszłości równie miłe, darmowe niespodzianki.
Ścieżka dźwiękowa także nie zawodzi - jak przystało na stolicę grunge'u - Seattle - w tle przygrywają nam gitarowe kawałki. Co prawda najlepsze z nich trafiają się pod koniec gry, jednak ogólnie muzyka jest bardzo dobra. Jak już wspomniałem, amerykańscy aktorzy spisali się na medal, czego nie mogę niestety powiedzieć o polskim dubbingu.
Gra na poziomie trudności normal ukradła mi około 15 godzin z życia, w trakcie których przeszedłem główny wątek fabularny oraz wykonałem wszystkie misje poboczne. Cieszą wybory, które, choć czarno-białe, zachęcają do ponownego przejścia gry, obierając nową drogę bohatera.
inFamous Second Son jest świetną grą ekskluzywną - pokazuje ona moc konsoli, opowiada ciekawą, acz nie stroniącą od klisz historię oraz oferuje świetny gameplay. Szkoda, że twórcy nie potrafili bardziej zróżnicować zadań pobocznych. Polski dubbing także nie jest najlepszy. Jeśli wahacie się, czy w nowego inFamousa warto zagrać, pomogę wam - warto. To świetna gra, oferująca od 13 do nawet 30 godzin zabawy.
