Call of Duty: Roads to Victory

Call of Duty: Roads to Victory jest trzecią odsłoną serii, która pojawiła się na sprzęty przenośne, a pierwszą, która trafiła na PlayStation Portable. Tym razem Activision prace nad spin-offem zleciło studiu Amaze Entertainment. Gra łączy w sobie elementy kampanii dla jednego gracza, oraz tryb multiplayer dla maksymalnie 6 graczy.

W Roads to Victory, podobnie jak w innych odsłonach serii, kampania dla jednego gracza zostaje podzielona na kilka misji w trakcie trwania II Wojny Światowej. Ponownie wcielamy się w żołnierzy trzech nacji – Amerykanina, Kanadyjczyka i Brytyjczyka, którzy wezmą udział w osobnych misjach. Żołnierz USA zahaczy o Operację Market Garden, Operację Lawina (atak na Włochy) oraz Operację Detroit. Kanadyjczyk wybierze się na Operacją Infatuate, bitwę o Scheldt oraz na koniec – Operację Blockbuster. Brytyjczyk natomiast będzie walczył także w Operacji Market Garden oraz Operacje Varsity nad Zagłębiem Ruhry. Łącznie daje nam to 14 misji w klimatach wojennych, które  jak na dosyć skromne możliwości sprzętu zostały oddane dosyć dobrze, pozwalając kolejny raz przeżywać historyczne wydarzenia we własnych rękach, niezależnie od zainteresowań.

Gra poza kampanią dla jednego gracza oferowała możliwość rywalizacji z innymi poprzez ad-hoc. Maksymalnie w rozgrywce mogło wziąć udział sześciu zawodników, którzy wybierali spośród dziewięciu map. Amaze oddało do użytku kilka wariantów zabawy - Deathmatch, Team Deathmatch, Capture the Flag, Hold the Flag oraz King of the Hill. Niestety, podobnie jak część singlowa, multiplayer także obfitował w błędy. Największą jego bolączką jest bardzo dziwne i niewygodne sterowanie, mnóstwo błędów z detekcją kolizji oraz wieszania się gry w losowych momentach. Stąd zresztą bardzo średnie oceny oscylujące w okolicach 60%. Ale mimo to Roads to Victory znalazło znaczące grono nabywców – ponad 2 miliony graczy nabyło tę produkcję.