Castlevania Requiem: Symphony of the Night & Rondo of Blood to składanka zawierająca dwie gry z serii Castlevania: odświeżone wersje Rondo of Blood i Symphony of the Night. Kolekcja ukazała się na PlayStation 4.

Główne założenia obu gier nie uległy zmianom. Developer ograniczył się do poprawy oprawy audiowizualnej, dodania różnych ustawień graficznych, trofeów czy wykorzystania funkcji DualShocka 4 (wibracji, głośniczka itd.).

Dalsza część tekstu pod wideo

Castlevania: Rondo of Blood

W Rondo of Blood, które ukazało się pierwotnie na PC Engine, gracz wciela się w Richtera Belmonta, usiłującego uwolnić swoją ukochaną Annette z rąk Draculi. Główny bohater podczas rozgrywki posługuje się batem, a także kilkoma innymi broniami drugiej kategorii: toporem, sztyletem, święconą wodą, księgą z czarami, kieszonkowym zegarkiem i krucyfiksem. Za ich pomocą może odpalić potężny atak zwany Item Crash. Łącznie przyjdzie mu pokonać dziewięć poziomów zakończonych walką z bossami.

Podczas wyprawy Richter będzie mógł uratować cztery inne kobiety (jeśli uprzednio odkryje tajemne przejścia do nich prowadzące), wśród nich młodszą siostrę Annette, Marie Renard, która w takim przypadku staje się grywalną postacią. Maria posiada inny zestaw umiejętności i broni, może zadawać dwa razy większe obrażenia dzięki swojej gołębicy, wykonywać podwójny skok, szybciej się poruszać, ale z drugiej strony jest mniej wytrzymała i łatwiej ją zabić.

Rondo of Blood/Dracula X Chronicles nie posiada tych szczątkowych elementów RPG, które pojawiały się w późniejszych częściach, choć Richter oprócz szlachtowania potworów zbiera jeszcze pieniądze, serca i żywność.

Castlevania: Symphony of the Night

Gra rozgrywa się cztery lata po wydarzeniach przedstawionych w Rondo of Blood, gdy Richter Belmont po morderczej walce zdołał pokonać hrabiego Dracule. Na początku Symphony of the Night dowiadujemy się jednak, że Richter zniknął, a zamek jego śmiertelnego wroga pojawił się z powrotem. Gracz wciela się w Alucarda, syna Draculi, który po przebudzeniu z wiecznego snu postanawia znaleźć odpowiedzi na dręczące go pytania i przy okazji skonfrontować się z ojcem.

Symphony of the Night stanowi w pewnym stopniu kamień milowy dla serii Castlevania, wprowadzając kilka rozwiązań, które stały się nieodłącznymi elementami (większości) kolejnych odsłon. Na przykład gry nie pokonujemy już level po levelu. Zamiast tego Alucard ma przed sobą cały zamek, choć początkowo liczba pomieszczeń do których może się udać jest ograniczona. Z czasem nabywa on jednak nowe formy (wilk, nietoperz, mgła), które umożliwiają poczynienie progresu i pokonanie blokujących drogę przeszkód.

Alucard posługuje się różnymi rodzajami oręża. Jest to nie tylko charakterystyczny dla serii bat, ale także miecze, włócznie, bomby czy sztylety. Podczas eksploracji zamku znajduje także medykamenty, różne przedmioty podnoszące parametry czy relikty pozwalające nabyć nowe umiejętności (np. podwójny skok). Zapasy możemy uzupełniać u sklepikarza, który prowadzi ponadto bestiariusz zawierający informacje o zaciukanych przeciwnikach.
Kolejnym powiewem świeżości było dla serii wprowadzenie elementów z gier RPG. Alucard może zdobywać doświadczenie zgarniane po ubiciu przeciwnika i jeśli zdobędzie odpowiednią jego ilość awansuje na wyższy poziom. Naszego podopiecznego opisuje kilka parametrów - HP, MP, siła, wytrzymałość, inteligencja (odpowiada za szybkość regeneracji MP) i szczęście (zależy od niego częstotliwość dropów). Do dyspozycji ma czary, które odpalane są po wklepaniu odpowiedniej kombinacji przycisków, a także możliwość przyzywania istot pomagających mu podczas zmagań.