Dragon Ball Z: Ultimate Battle 22

Dragon Ball Z: Ultimate Battle 22 jest tytułem z gatunku beat'em up z 1995 r.,  opartym o serial anime Dragon Ball Z autorstwa Akiry Toriyamy. Za jego developing odpowiadało studio TOSE Software Co., a za dystrybucję firmy Bandai (Japonia, Europa) oraz Atari i Infogrames (Stany Zjednoczone). Platformą docelową było Sony PlayStation.

Gra opiera swój system walki o ten znany ze SNESowych odsłon serii Super Butouden, gdzie każdy z zawodników posiada zarówno pasek zdrowia, jak i pasek siły. Pasek zdrowia zmniejsza się wraz z doznawanymi obrażeniami i gdy spadnie do zera - postać przegrywa walkę, pasek siły stanowi z kolei zapas energii potrzebnej do wykonywania ataków specjalnych. Standardowe uderzenia pięścią, kopnięcia oraz ich kombinacje nie powodują jego ubytku, a właściwe każdemu bohaterowi techniki Ki powtarzać możemy dopóki, dopóty pozwoli na to stan paska. Jeśli zostanie on wyczerpany, postać będzie potrzebować chwili na złapanie oddechu, by potem móc podreperować nieco jego stan za pomocą kombinacji przycisków.

Zawodnicy wymieniać ciosy mogli na dwóch płaszczyznach: na lądzie i w powietrzu. W dowolnej chwili możliwe było przełączanie się między nimi, a w razie podjęcia wyzwania przez przeciwnika walka przenosiła się w przestworza, czemu towarzyszyła zmiana perspektywy. Postacie przebywały w powietrzu tak długo, aż jedna z nich nie została sprowadzona mocnym atakiem na ziemię. Innym ciekawym rozwiązaniem był dostępny dla każdego tzw. Energy Shield, tworzący ochronną barierę chroniącą przed nadchodzącymi atakami Ki. Nie chroniła ona jednak właściciela przed atakami fizycznymi.

Na początku, zgodnie z tytułem, roster liczył sobie 22 dostępnych postaci, będących bohaterami całej serii Dragon Ball Z, od Saiyan Saga po Buu Saga. Poza standardowym zestawem zarówno dobrych, jak i złych znanych twarzy, do wyboru dostępni byli m.in. Ten Shinhan, Recoome, Great Saiyaman, Supreme Kai czy Dabura. Po wprowadzeniu na ekranie tytułowym ukrytego kodu grywalni stawali się także Kid Goku i Kame Sennin (pierwsza seria Dragon Ball), Mr. Satan (DBZ) oraz Gogeta (film kinowy #12). Logo tytułu przechodziło wtedy z domyślnego "22" do "27".

Na rynku amerykańskim gra ukazała się aż 8 lat po swojej pierwotnej premierze w Japonii i Europie, do tego pozbawiona animowanych przerywników dostępnych przed walką oraz właściwego takim tytułom angielskiego voice-actingu. Przerwa ta, w połączeniu z jakością innych reprezentantów gatunku dostępnych w 2003 r., była powodem miażdżącej krytyki zarówno ze strony prasy, jak i graczy. Ultimate Battle 22 uchodzi dzisiaj za jedną z najgorszych gier na licencji DBZ, a także bijatyk w ogóle.