Escape Plan

Escape Plan to logiczna przygodówka z elementami platformówki stworzona przez  Fun Bits Interactive i wydana przez Sony w 2012 roku na konsolę PlayStation Vita. Rok później gra trafiła również na PS4  Za jej produkcje odpowiadają ludzie mający na swoim koncie Fat Princess , wespół ze studiem Sony Santa Monica.

Zadaniem gracza jest poprowadzić dwójkę głównych bohaterów w lateksowych kombinezonach - niskiego i szczupłego Lila oraz wysokiego i grubego Laarga poprzez pomieszczenia wypchane po brzegi niebezpieczeństwami. Zabawa zaczyna się od więzienia, poprzez warsztat, fabrykę, na wysypisku śmieci kończąc. Sterowanie w EP wykorzystuje w całości specjalne funkcje konsoli (ekran dotykowy, tilt), przyciski nie są tutaj praktycznie w żaden sposób eksploatowane. Za pomocą palucha linie, które wytyczają ścieżkę jaką mają podążyć główni bohaterowie. Gdy przypadkowo zasną, pukamy w ekran aby ich obudzić, a kiedy Lil lub Laarge przystaną w miejscu można ich popędzić, spuszczając manto gwałtownym maźnięciem w tyłek.

Większość elementów z których składa się otoczenie jest interaktywna, więc z powodzeniem możemy je molestować i sprawdzać rezultaty. Przykładowo poprzez wciśnięcie własnoręcznie przycisku czy też przesunięcie skrzynki. Co więcej, wykorzystywany jest zarówno przedni ekran dotykowy, jak i tylny trackpad - tym sposobem przedmioty w tle możemy przepchnąć na pierwszy plan smyrając konsolę od tyłu, natomiast jeśli chcemy dany blok przesunąć w głąb ekranu, to korzystamy z przedniej szybki. chudy Lil wciąga powietrze ze sprężarki i nadmuchuje się jak balon, co pozwala unosić się w powietrzu z pomocą wychyleń konsoli. Gdy chcemy spuścić powietrze wystarczy zdusić balon, ściskając go jednocześnie z frontowej i tylnej części ekranu. Laarge dysponuje z kolei dużą siłą, co pozwala mu niszczyć przeszkody i dostawać się do niedostępnych z pozoru pomieszczeń.

W grze ginie się dość często - praktycznie w każdej lokacji (tych ma być kilkadziesiąt) czyha na nas pułapka, która doprowadzi do zgonu jednego z głównych bohaterów. Oprawa wizualna utrzymana jest w czarno-białej konwencji, nasuwającej na myśl nieme filmy z Charlie Chaplinem. Do tego czarny humor, brak jakichkolwiek dialogów i salwy śmiechu, które docierają od niewidzialnej widowni podczas kolejnych nieporadnych posunięć Lila i Laarga