Rain

Miasto pogrążone w deszczu, niewidzialny chłopiec i uciekająca przed tajemniczym oprawcą dziewczynka, której trzeba ruszyć na ratunek. Tak prezentuje się koncepcja Rain czerpiąca garściami z ICO. W grze mamy okazję wcielić się w chłopca, którego widać tylko w strugach deszczu. Cała idea gry polega na unikaniu wrogów i chowaniu się pod różnego rodzaju konstrukcjami, gdzie nie pada na nas deszcz. Chłopiec staje się wtedy niewidzialny zarówno dla gracza, jak i wrogów, a jego ruchy obserwujemy śledząc mokre ślady stóp, tudzież przewracane po drodze przedmioty.

Oponentów możemy jedynie omijać lub zwabiać w pułapki, a każdy kontakt z nimi kończy się naszą śmiercią i restartem od checkpointu. Przeciwników jest kilka rodzajów - mamy coś w rodzaju psów, małych kleszczy atakujących chmarą, pancerników mogących przesuwać elementy otoczenia (z góry zaplanowane momenty), czy w końcu pewne monstrum, które jest naszym nemezis i non stop nas ściga. Gameplay urozmaicają głębokie kałuże - bieganie po nich wywołuje hałas - oraz błoto. Ubrudzony bohater, nawet jeśli schowa się przed deszczem, jest widoczny dla przeciwników, więc najlepiej jak najszybciej skorzystać z kałuż lub specjalnych wanienek, w których można się obmyć. 

 

Poziomy są liniowe, a zagadki proste. Czasami trzeba narobić hałasu, przyciągając uwagę wroga, zagonić go w wybrane miejsce, machając znalezioną kukiełką czy niczym w Metal Gear Solid schować się w szafce, ale cała gra jest raczej prosta i ciężko się gdzieś zaciąć. Ciekawie wypadają sekcje, w których współpracujemy z dziewczynką, podsadzając ją na wyższe kondygnacje, czekając aż opuści nam drabinkę, torując jej drogę ucieczki, czy przesuwając wspólnie ciężkie obiekty. Nie zabrakło też momentów, w których trzeba napuścić jeden typ wroga na drugi.   

 

Prosta geometria i szarobure tekstury to nie jest szczyt możliwości PS3, ale skąpana w deszczu sceneria buduje niezapomnianą atmosferę XX-wiecznego Paryża, pełnego ciasnych uliczek, strumyczków i zapuszczonych fabryk. Przygrywający w tle akordeon i budujące napięcie lub kojące nerwy pianino (jest nawet motyw z wokalem) są gwarantem skrajnych emocji takich jak osamotnienie, bezradność, nadzieja czy radość. Podczas gry na ekranie co chwila pojawiają się wbudowane w tło napisy będące narracją całej historii, często wręcz sugerujące, co mamy dalej zrobić (polska wersja gry). Gra jest stosunkowo krótka - 8 rozdziałów pęka w ciągu jednego wieczoru. Po jej ukończeniu autorzy zachęcają nas byśmy odnaleźli 24 ukryte wspomnienia (po 3 notatki w każdym rozdziale).