Way of the Samurai 2

Way of the Samurai 2 jest grą przygodową wyprodukowaną przez japońskie studio Acquire i wydaną przez Capcom w lipcu 2004 roku na PlayStation 2. Pięć lat później ukazała się również wersja na PlayStation Portable, jednakże nie opuściła granic Japonii.

Najważniejszym elementem produkcji Acquire jest fabuła. Nie uraczymy tu wprawdzie epickiego spisku, po środku którego stajemy, gdyż Way of the Samurai 2 jest swoistym symulatorem samuraja, a dokładnie ronina (samuraja bez pana), który staje przed wyborem swojej drogi życiowej. Możemy dołączyć do rządu (pracować jako średniowieczny japoński milicjant), zostać członkiem yakuzy (tutaj sama rozgrywka posadzi nas przed wyborem starych zasad yakuzy, bądź unowocześnieniach i porzuceniu starych zasad i honoru) albo stać się pracownikiem domu publicznego. Ostatni wybór nie jest jednak taki oczywisty, jak może się na początku wydawać. Członkowie i współpracownicy tej specyficznej organizacji walczą o zwykłych ludzi - zajmują się ratowaniem uprowadzonych dzieci, czy odnajdywaniem zaginionych członków rodzin. Sposobów na poprowadzenie postaci jest bardzo dużo, w dodatku każda ze ścieżek jest zupełnie inna.

Grę można podzielić na dwie części - rozgrywkę właściwą i odkrywanie fabuły. Ważnym elementem „dwójki” jest walka na miecze. Starcia są statyczne, opierają się na bloku i kontrataku, a później na wyprzedzaniu ataku wroga. Jest to dość monotonne, ale pojedynki bywają trudne i polec jest łatwo. Rozwój postaci postępuje w miarę walk, uczymy się różnych ciosów, możemy też zdobywać nowe miecze z ciał zabitych przeciwników. W Way of the Samurai 2 mamy możliwość poprowadzenia trzech różnych historii w zależności od frakcji, jaką wybierzemy. Fabułę rozwijamy od momentu rozpoczęcia gry, aż do naszej śmierci. Śmierć oznacza podliczenie i ocenę osiągnięć, po czym zabawa rozpoczyna się od nowa. Historia rozgrywa się na przestrzeni zaledwie kilku dni i terenie tylko kilku lokacji, mimo to przechodząc grę nawet po raz dziesiąty, można wychwycić różne smaczki, niuanse i odkrywać odmienny przebieg różnych wątków.

Podobnie jak w „jedynce”, oprawa graficzna oraz animacja postaci są jednymi z najsłabszych elementów tej produkcji. Częściowo rekompensuje to ścieżka dźwiękowa, autorstwa Noriyuki Asakury, który odpowiadał również za muzykę do pierwszej odsłony.