Kącik filmowy: Recenzje

Witamy w Śródziemiu. To już trzecia wyprawa, a właściwie szósta, pod przewodnictwem Petera Jacksona. Nowozelandzki reżyser, za sprawa trylogii pt. Władca Pierścieni, przywrócił moją wiarę w kino z gatunku elfa i krasnoludka. Odpowiedni budżet oraz pomysłowość dały nam wspaniałą serię filmów. Bez cięć w stosunku do pierwowzoru się nie obeszło, ale była to konieczność. Jedynym realnym rozwiązaniem w przypadku tak bogatego materiału jest stworzenie serialu, co czeka nas zapewne za kilka lat, bo chyba nikt nie będzie tak głupi i nie postanowi nakręcić nowego początku? Prawda?

 

Przy ekranizacji Hobbita Jackson wynagrodził widzom wspomniane cięcia z nawiązką. Książka, którą można spokojnie przeczytać w świątecznej kolejce do kasy, stała się najpierw dyptykiem, a potem trylogią. Oficjalna wieść niesie, iż stało się tak dlatego, że postanowiono wykorzystać kilka dodatkowych historii z uniwersum. Moje przeczucie mówi mi, że studio wolało raczej zarobić trzy razy niż raz. A prawda pewnikiem leży gdzieś pośrodku. I właśnie ten rozwleczony, potrójny seans stanowi dla mnie największy mankament „nowej” trylogii. A apogeum osiąga w recenzowanej Bitwie Pięciu Armii. Gdyby poprzestano na dwóch odsłonach, otrzymalibyśmy bardzo dobre filmy, a tak, dzieło Jacksona to dla mnie „tylko” dobra przygoda (z kilkoma genialnymi momentami).

 

Zacznijmy, na przekór, od tego co mi się podobało. Po pierwsze, sceny dialogowe. Tyczy się to i poprzednich odsłon. Każdy z filmów opiera się na rażąco growym schemacie: idziemy, mówimy, walczymy. I to ta środkowa sekcja jest dla mnie najwspanialsza. Od rozmowy Bilba z Gollumem, przez słowną potyczkę ze Samugiem, na oralnym lawirowaniu niziołka z Thorinem kończąc. Niestety, ten aspekt w trzeciej odsłonie wypada już najsłabiej, ale i tak lepiej niż w większości produkcji wypełnionych po brzegi akcją. Od razu przypomina mi się mój kolega, który udał się na maraton z filmami do jednej z sieci kinowych. Stwierdził, że w połowie Pustkowia... zaczął przysypiać. A potem budził się jedynie na sceny dialogowe! Szczerze? Mam podobne odczucia. Te wszystkie starcia są wspaniale zagrane i przemyślane, ale jest ich stanowczo zbyt dużo. Wracając jednak do pozytywnych stron. Tauriel. Postać, która nie funkcjonuje w papierowym świecie, została powołana do życia, by stanowić obiekt westchnień Kiliego i Legolasa. Na szczęście nie jest wydmuszką, a tworem z krwi i kości. Nie zdziwiłbym się, gdyby otrzymała dedykowaną jej powieść. A nawet tego pragnę. Końcowe sceny z jej udziałem sprawiły, że  uroniłem nawet kilka łez. Szkoda więc, że tym razem nie oddano jej we władanie większej ilości czasu ekranowego. Pozostali aktorzy i aktorki grają dobrze, ale nie tak jak Viggo Mortensen czy Andy Serkis. Bilbo oraz Gandalf są prowadzeni zbyt podobnie i niemalże się nie rozwijają. A krasnoludy zostały potraktowane bardzo po macoszemu. Większość z nich jest na ekranie tylko po to, by liczebność względem książki była poprawna. Brakuje mi tego pierwiastka drużyny jaki był obecny we Władcy Pierścieni,  nawet gdy bohaterowie ulegli rozproszeniu fabularnemu.

 

Ilość akcji zobowiązuje do korzystania z talentu speców od efektów komputerowych. Ich praca to klasa sama w sobie i są poszczególne składowe są znacznie bardziej równo wykonane niż w Pustkowiu Smauga. Tam bowiem, kilka razy zastanawiałem się czy tak trudno byłoby lepiej wykonać kilka scen. Jedyny zarzut z mojej strony to ich nadużycie. Czy naprawdę trzeba było wzbogacać facjaty potworków tyloma cyfrowymi upiększeniami? Aż tak mało jest w Hollywood speców od charakteryzacji? A może czas gonił twórców na planie tak bardzo, że postępowali według zasady „poprawimy to w postprodukcji”? Jak było naprawdę raczej się nie dowiem, ale brakuje mi w BPA starej szkoły straszenia z ekranu. Jak się zapewne domyślacie, historia nie może rzucać na kolana, ponieważ jej główna część opiera się na jednym rozdziale (o ile pamięć mnie nie myli, a jeśli myli, wierzę iż ktoś z Was mnie poprawi). Za to jednak jak rozciągniętym. Tytułowa bitwa to około... czterdziestu pięciu minut! Fakt, jest podzielona na segmenty i podąża za różnymi bohaterami, ale bez jaj! Nawet trzy kwadranse damskich zapasów w kisielu nie uchroniłyby mnie od wystrzału...we własną skroń. Aż tyle ekranowej jatki to dla mnie zbyt dużo. W szczególności, gdy bazą jest magia komputera, a nie umiejętności kaskaderów. Boli mnie również podział materiału. Poprzedni film skończył się w momencie, gdy Smaug wyruszył siać śmierć i zniszczenie. W tym dziele zalicza około 15 minutowy występ i tyle. Odnoszę wrażenie, że ten sztuczny punkt kulminacyjny z dwójki można było pominąć i zamknąć całość zgonem przerośniętego wielbiciela świecidełek. Chyba nikomu nie zdradziłem co się stanie? Raczej na polubowne rozwiązanie nie można było liczyć. Dodatkową nutkę goryczy dokłada fakt, że cała hobbitowska trylogia rozgrywa się przed wydarzeniami z Władcy... i mniej lub bardziej wiemy co się wydarzy, kto przeżyje. Podobne odczucia miałem po seansie nowej (teraz już średnio starej) trylogii George'a Lucasa. To jak dochodzi do późniejszych wydarzeń nie jest już tak fajne jak poczucie niepewności losów bohaterów. Na ten ostatni aspekt nie mam jednak najmniejszego wpływu i zaznaczam go właściwie jedynie w celach porządkowych.

 

W świetle całej trylogii, Bitwa Pięciu Armii jest dla mnie najsłabszym ogniwem. Doceniam i dostrzegam wkład, trud, pot i krew jakie ponieśli wszyscy zaangażowani, ale magii Władcy Pierścieni jest tutaj niewiele. Moje podium nadal zajmuje pierwsza odsłona, a potem ósma... (sprawdzam czy czytacie uważnie) to jest druga. I bynajmniej nie oznacza to, że odczuwam rozczarowanie. W dzisiejszym świecie niewiele jest dobrych filmów fantasy Wątpię aby, rozszerzona wersja zmieniła ten pogląd. W tym przypadku powinna raczej powstać „wersja skrócona”. Jak ta pewnego maniaka, który z trzech filmów zrobił jeden, tylko że czterogodzinny. Będę jednak kompletnie zawiedziony jeśli nie zobaczę choć króciutkiej scenki, gdy jedna z postaci spotyka młodego Aragorna.

 

 

Ocena: 7+