Final Fantasy czy Suikoden? - TOP 10 najlepszych jRPG epoki PSOne

Witajcie w kolejnym zestawieniu Top 10! Jako że Gołąb wyfrunął z naszego kurnika na stałe, to mnie przypadła zaszczytna rola prowadzenia tego wesołego i przepełnionego pozytywnymi emocjami działu. Moją "misję" zaczynam od ukochanego tematu, który mam nadzieję, że jest bliski również waszym sercom.

Na kadencję PSOne przypadała Złota Epoka japońskich RPG-ów. Postanowiłem wam o niej pokrótce przypomnieć w nowym zestawieniu Top 10. Pamiętajcie, że lista jest jak najbardziej subiektywna. Ergo: jeśli coś sknociłem strzelajcie w moim kierunku, a nie do Wojciecha czy Rogera ;)

Oczywiście zachęcam do dzielenia się swoimi typami najlepszych jRPG-ów z Szaraka w komentarzach!

---

10. Final Fantasy VIII

Squall to kontrowersyjny bohater (nazywany przez wielu emo-dzieckiem), ale nie można odmówić Final Fantasy VIII ambicji i niezwykłego czaru. Fabuła, jak się w nią zagłębić, jest zaskakująco głęboka i tajemnicza (fani do dzisiaj snują teorie dotyczące zakończenia gry i motywu następujących po sobie Czarownic w czasoprzestrzennej pętli). Niestety do pełni szczęścia w FFVIII zabrakło tak dobrze zbalansowanego systemu walki, jak w FFVII. "Ósemka" miała problem przede wszystkim ze słabo przemyślanym systemem magii i GF-ów.

Znajdą się pewnie osoby, które uważają, że Final Fantasy IX jest znacznie lepszym RPG-iem od „Ósemki”... cóż, ja osobiście lepiej bawiłem się przy FFVIII.

---

9. Grandia

Uważam pierwszą Grandię za bardzo niedocenianą produkcję. Wielka to szkoda, bo tytuł wyróżniał się rewolucyjnym systemem walki, w którym oprócz standardowych tur gracz miał wgląd do "osi czasu", czyli kolejności wchodzenia danych postaci/przeciwników w swoją turę działania. Można było dzięki temu "kasować" zaplanowane ataki specjalne wrogów, osłaniać towarzyszy broni szykujących się do mocniejszych łupnięć itd. Ten niezwykle pomysłowy system walki sparowano z radosną, czarującą fabułą i estetyczną grafiką. Niestety późniejsze odsłony serii były już znacznie gorsze.

---

8. Chrono Cross

Od następcy kultowego Chrono Trigger oczekiwano bardzo wiele i w zasadzie fani RPG się nie zawiedli. Pamiętam przede wszystkim jak ogromne wrażenie robiła grafika Chrono Cross - Squaresoft zaoferował na PSOne efekty graficzne nieobsługiwane sprzętowo przez ten sprzęt, takie jak np. "morphing" obiektów w trakcie potyczek. System walki nie należał może do mistrzowskich osiągnięć, ale za to tytuł nadrabiał to wspaniałym, karaibskim klimatem, fabułą pełną sekretów i smaczków do odkrycia oraz oczywiście absolutnie genialną muzyką Mitsudy.

---

7. Suikoden

Niektórzy powiedzą, że pierwszy Suikoden był biedny, że był znacznie słabszy niż legendarny już Suikoden II. Nie do końca zgadzam się z takimi opiniami. Pierwszy Suikoden ma mistrzowsko utkany scenariusz, który - o dziwo - nie nudzi się nawet przy wielokrotnym przechodzeniu. Fabuła w naprawdę piękny sposób opowiada o przyjaźni i poświęceniu (świetna postać Gremio) oraz zdradzie (towarzysze broni głównego bohatera i ich wątpliwości). System walki jest prosty, ale bardzo szybki i praktycznie pozbawiony loadingów. Pomysł ze zbieraniem 108 postaci jest genialny, podobnie jak prowadzenie swojego zamku. Osobiście przyznam się, że całkowicie subiektywnie (bo obiektywnie Suiko II jest lepszy) lubię nawet Suikodena 1 bardziej od "dwójki". Uwielbiam epizod związany z Flikiem i Odesssą.

---

6. Xenogears

Xenogears to przykład, że nawet niedokończone produkcje mogą być genialne. Squaresoft obciął zespołowi tworzącemu fundusze przed zakończeniem prac, co wymusiło na zespole Takahashiego liczne cięcia w ostatnich segmentach gry. Pomimo pewnych uproszczeń w finalnej fazie produkcji ten role-play to i tak wybitny przykład tego, co można osiągnąć w gatunku jRPG. Deweloperzy zadbali o świetny system walki, z emocjonującymi walkami standardowymi oraz ze starciami mechów i scalili to z przepełnioną filozoficznymi treściami fabułą (pojawia się tu np. filozofia Nietzschego i teoria psychologii Junga). Późniejsza Xenosaga niestety nie była już tak mocna nawet w ułamku.

---

 

5. Vagrant Story

Jeśli ktoś narzeka, że jRPG-i są "zbyt cukierkowe", to niech zagra w Vagrant Story. Gwarantuję, że zmieni się jego pogląd o 180 stopni. Yasumi Matsuno miał ogromne ambicje związane z VS i podobno udało mu się zrealizować tylko ich część. To co dostaliśmy w 2000 roku wcale jednak nie rozczarowało. Przeciwnie - gra tak wspaniale łączyła elementy mechanizmu turowego z motywami zręcznościowymi (liczy się refleks gracza, szczególnie podczas blokowania szlagów oponentów i łączenia ciosów w combosy) i zaserwowała tak dojrzały i mroczny scenariusz, że dosłownie ścięła z nóg krytyków i graczy. Wielu fanów Vagrant Story robiło sobie swego czasu tatuaże z VS (co dokumentowaliśmy w PSX Extreme) i wcale się temu nie dziwię.

---

 

4. Valkyrie Profile

Tri-Ace miało kilka przebłysków już przed 1999 rokiem, ale przy tworzeniu Valkyrie Profil deweloperzy można powiedzieć, że stworzyli swoje mangum opus, które do dzisiaj nie zostało pokonane (Valkyrie Profile 2 mimo wszystko nie jest tak dobre jak część pierwsza). Czemu w Valkyrie Profile zagrać po prostu trzeba? Przede wszystkim ze względu na naprawdę ciekawy i innowacyjny system walki, łączący klasyczną turową mechanikę z elementami zręcznościowymi real-time. Niesamowita w VP jest również dojrzała, mroczna fabuła pełna wątków, które rzadko występują w grach wideo (choroba, strata członków rodziny, ubóstwo itd). W tytule wcielamy się w tytułową uskrzydloną dziewczynę, która wyszukuje wojowników, którzy pomogą w walce z siłami zła w trakcie Ragnaroku. Niesamowity klimat, wspaniała fabuła i ponadczasowa grafika 2D - Valkyrie Profile to jeden z najlepszych RPG-ów w historii.

Warto zainteresować się wersją Lenneth, która dostępna jest na PSP.

---

 

3. Final Fantasy Tactics

Nie skreślajcie tego taktycznego RPG-a za uproszczoną grafikę 2D. Yasumi Matsuno stworzył w FFT swój najlepszy system walki z tamtej epoki, który pozwalał na niesamowitą swobodę rozbudowy własnej drużyny i zachwycająco bogate sposoby radzenia sobie z napotkanymi przeciwnikami (deweloper przebił później system Tacticsa mechaniką ze zremasterowanego Tactics Ogre: Let Us Cling Together). Wyrafinowany gameplay Tacticsa to nie jego jedyna zaleta. Gra ma wspaniałą muzykę, a także fenomenalną fabułę, której bliżej do dramatów Szekspira, niż do skreślonych na kolanie scenariuszy zwykle serwowanych w grach.

W FFT można pograć obecnie również na PSP oraz na smartfonach.

---

2. Suikoden II

Absolutny hit. Gra, która udoskonaliła praktycznie wszystkie elementy pierwszego Suikodena (rozbudowę zamku, animację w trakcie walk, długość rozgrywki, mini-gierki, bitwy - długo by wymieniać!). Największym fenomenem Suikodena II jest genialny sposób, w jaki Konami połączyło pierwszą część z "dwójką". Chyba żaden inny role-play nie połączył tak zgrabnie dwóch odsłon serii (nawet BioWare miało z tym problemy). Fenomenalna jest w Suikoden II również muzyka skomponowana przez niesamowicie utalentowaną Miki Higashino, która do soundtracku wykorzystała muzykę celtycką, szkocką i inne folkowe rytmy.

---

1. Final Fantasy VII

Final Fantasy VII sami wskazaliście, jako lidera naszego rankingu najlepszych gier wszechczasów, który kilka lat temu przeprowadzaliśmy w PSX Extreme. Nietrudno zrozumieć dlaczego "Siódemka" cieszy się cały czas takim uznaniem. Po pierwsze gra stanowiła swego rodzaju rewolucję w opowiadaniu wyrafinowanych historii - Square Enix użyło przy jej tworzeniu bardzo dużych ilości (jak na tamte czasy) prerenderowanych cut-scenek, które zapewniały iście filmowe wrażenia ze śledzenia wielowątkowego scenariusza. Sama fabuła do dzisiaj może stanowić wzór, jak snuć opowieść w grach. W tytule znajduje się wiele tajemnic, które są ujawniane dopiero w dalszej części rozgrywki i składają się w logiczną całość. Niektóre smaczki trzeba odkrywać samemu, np. wracając do odwiedzonych wcześniej lokacji (szczególnie do Nibelheim ;). FFVII imponuje do dzisiaj również stylem i designem - projekty przeciwników są świetne (pamiętacie „mechanicznych” wrogów w Midgar i Weapony?), a gra często wykorzystuje nawet steampunkową estetykę. Dodajmy do tego znakomity "end-game", w którym można zmierzyć się m.in. z wymagającymi bossami, dobrze przemyślany system Materii i szereg wspaniałych mini-gierek. Nie trudno, biorąc to wszystko pod uwagę, zrozumieć, czemu FFVII jest nadal takim fenomenem wśród milionów graczy. Módlmy się tylko by Square Enix nie sknociło zapowiedzianego jakiś czas temu remake'a...