Mortal Kombat (2021) – recenzja filmu (Warner Bros.). Ogniem i lodem

Piątek był dla mnie dniem z dwiema produkcjami, których dystrybutorem jest Warner Bros. I w wielu aspektach obie są do siebie zaskakująco podobne – różni je głównie budżet. Jak się okazuje, może to mieć ogromne znaczenie. Oto recenzja filmu Mortal Kombat (2021).

Niejaki Bi-Han ma dziejową misję, by zabić wszystkich, którzy należą do klanu wojowników, których nie lubi. I chociaż wydaje mu się, że osiągnął swój cel, to jednak przeoczył córkę swojego przeciwnika, Hanzo Hasashiego. Kilkaset lat później jego potomek zostaje wybrany do udziału w turnieju Mortal Kombat. Złowrogi Shang Tsung nie chce jednak dopuścić do jego rozpoczęcia i zamierza po prostu zabić wszystkich ziemskich mistrzów.

Mortal Kombat (2021) – recenzja filmu (Warner Bros.). Gdzie ten turniej?

Dość długo trzeba było czekać na nową wersję Mortal Kombat, jeśli się nie mylę, to pierwsze plotki o tym, że jest ona planowana pojawiły się jeszcze w 2010 roku. Potem było sporo zmian i turbulencji, aż w końcu projekt dostał zielone światło. A następnie musiał trochę poczekać ze względu na pandemię. No, ale jest.

Twórcy budowali w ostatnim czasie oczekiwania widzów, których ostatecznie jednak nie byli w stanie spełnić. Przede wszystkim problem polega na tym, że Mortal Kombat to film, w którym brakuje tytułowego legendarnego turnieju. Zamiast tego oglądamy opowiastkę o tym, jak grupa ludzi, którzy z jakiegoś powodu mają znamię smoka, przygotowują się do tego, by być lepszymi wojowniczkami i wojownikami oraz odkryć w sobie dodatkowe super moce, które przydadzą się w walce z o wiele potężniejszymi istotami. Taki koncept dałoby się pewnie jakoś obronić, jako wstęp do stworzenia uniwersum (którym ten film zresztą jest, bo chyba mają być kolejne). Problem w tym, że mitologia tego świata została ledwie naszkicowana, pytań bez odpowiedzi jest bardzo dużo, a do tego nie ma tu jednej ważnej postaci, której przedstawienie może zająć dużą część kolejnej produkcji. Fajnie, że są nawiązania do gier, ale wypadałoby zrobić coś więcej niż to, że ktoś w którymś momencie powie „fatality”.

Przede wszystkim jednak Mortal Kombat jest nakręcone w dość słaby sposób. O ile efekty specjalne są jeszcze w miarę w porządku, o tyle już walki są bardzo nierówne. Niektóre są rzeczywiście sprawnie zrealizowane, inne jednak zwyczajnie nudne. Nie oglądałem przed seansem żadnych fragmentów, ale obiły mi się o oczy tytuły newsów, że jakoby jest tu mnóstwo krwi i przemocy. Tymczasem rzeczywiście mocniejszych scen jest dość mało. W sumie dość zabawne jest też to, że wygląda na to, iż postacie mają pasek zdrowia i póki go nie wyczerpią, to mogą mieć nawet rozpruty brzuch, a i tak będą dalej walczyć. Jakby tego wszystkiego było mało, brakuje tu też jakiegoś lepiej zarysowanego konfliktu.

Mortal Kombat (2021) – recenzja filmu (Warner Bros.). W większości marne postacie

Ten ostatni sprowadza się bowiem tylko do tego, że Shang Tsung jest zły i chce przejąć kontrolę nad naszą planetą i w tym celu oszukuje, a nasi chcą mu się przeciwstawić (wątek zemsty jednej postaci na drugiej jest w sumie ledwie naszkicowany). A przecież dałoby się coś z tym zrobić, gdyby tylko chociaż odrobinę lepiej napisać postacie. Przede wszystkim nie mam pojęcia, czemu twórcy zdecydowali się głównym bohaterem zrobić niejakiego Cole’a Younga – pamięta ktoś taką postać z gier? Pewnie nie, bo jej nie było. A nudny, nijaki i całkowicie pozbawiony charyzmy jest ten koleś, że aż głowa boli. Podobnie jest zresztą z Sonyą Blade, Jaxem, Raidenem, Liu Kangiem, Kung Lao i Shang Tsungiem, o jego pomagierach już nawet nie wspominając.

Broni się jedynie Sub-Zero, który jest całkiem spoko antagonistą oraz Kano, w którego wcielił się Josh Lawson i zrobił to z dużym luzem, co jakiś czas rzucając całkiem spoko tekstami. Oczywiście aktorstwo nie jest na poziomie Mortal Kombat 2: Unicestwienie (Mom, You’re alive! Too bad You… will die), tak samo dialogi są nieco lepsze, ale i tak jest sporo drewna w tym lesie.

Koniec końców Mortal Kombat jest więc niestety sporym rozczarowaniem. To film zrobiony na jedno kopyto, momentami traktujący się zdecydowanie zbyt poważnie, co z kolei wprowadza niezamierzony komizm. Jednocześnie wydaje mi się, że jest w tym jakiś potencjał i gdyby ulepszyć parę rzeczy, a przede wszystkim zatrudnić lepszego reżysera, który będzie lepiej pracować z aktorami, to jest szansa, że kolejne części będą stać na wyższym poziomie. Póki co postacie się biją, ale nie dość, że pozbawione jest to żadnych konsekwencji, to jeszcze nie wywołuje specjalnych emocji.