Graliśmy w Chernobylite 2: Exclusion Zone. Zona czeka na kolejnych śmiałków

Nie będę ściemniał, że pierwsza odsłona Chernobylite mnie do siebie przekonała. Otwarty świat, crafting, survival, elementy horroru wymieszane w strzelankowym kociołku. Brzmi jak przepis na sukces osiągnięty na pecetowym rynku, niekoniecznie jak coś, co kupi moje zainteresowanie. The Farm 51, które postanowiło iść za ciosem i przygotować kontynuację uznało, chyba że w tym całym miksie brakuje czegoś jeszcze. Więc Chernobylite 2: Exclusion Zone dorzuca do tego wiele aspektów znanych głównie z gier RPG.

Czy ma to wszystko sens? Przyznam szczerze, że ciężko mi to ocenić, gdyż wersja demonstracyjna udostępniona redakcjom zawierała w sobie mikroskopijny wycinek całej gry. Przez co wyjątkowo trudno mi określić, czy Chernobylite 2: Exclusion Zone powtórzy sukces poprzedniczki, czy tym razem zamota się w mnogości systemów i zostanie dobite przez ukraińską konkurencję.

Radioaktywne multiwersum

Mimo obecności gry we wczesnym dostępie jakiś zarys fabularny w kontynuacji udało się zawrzeć. Wokół miejsca katastrofy reaktora w Czarnobylu, pojawia się tajemniczy pierwiastek, tytułowy — Czarnobylit, który namieszał już w poprzedniej części. W kontynuacji wcielamy się w rolę gościa, który postanawia zarobić nieco szmalu i dołącza do programu międzywymiarowego wydobywania tego pierwiastka. Brzmi absurdalnie? Po 30 minutach, bo tyle mniej więcej zajęło mi ukończenie dema, właśnie takie uczucia mi towarzyszyły. Nie będę jednak jakkolwiek oceniał historii w grze na podstawie małego wycinka, niezależnie jak bardzo absurdalnie by to na papierze nie brzmiało.

Strzępki historii wrzucone do testowej wersji ujawniają, że będziemy mieli do czynienia z multiwersum, co z jednej strony daje spore pole do popisu, ale z drugiej daje pokusę, by pójść na skróty i wszelakie niedociągnięcia w scenariuszu tłumaczyć właśnie istnieniem wielu światów. Czy tak będzie w produkcie końcowym? Miejmy nadzieję, że nie.

Rozgrywka? Wszystko, co jest popularne wśród graczy

Po odhaczeniu dłuższego samouczka, który jednocześnie przybliża nam świat wykreowany na potrzeby c, mogłem zabrać się za rozgrywkę. Obietnica wielkiego RPG-a z elementami akcji, inspirowanego takimi tuzami jak Fallout i Wiedźmin, na papierze brzmiała kusząco. Problem z testowaną przeze mnie wersją był taki, że … nie mogłem zweryfikować zapowiedzi studia, gdyż demko się skończyło, zanim tak naprawdę zaczęło. 

W porównaniu do poprzedniej odsłony postanowiono mocniej postawić na aspekty surwiwalowe, rozbudowanie bazy i zarządzanie zapasami, na bok odkładając gęściejszy klimat z dodatkiem horroru, którym charakteryzowała się „jedynka”. Przynajmniej tak to wygląda na ten moment. W tej wersji udostępniono kilka klas postaci, opartych o dosyć oklepane archetypy, choć ze zmienioną nazwą. Coś dla siebie znajdą tutaj osoby preferujące walkę w zwarciu, na dystans, wykorzystanie intelektu lub skradanie się. Rozwoju postaci niestety nie jestem w stanie dla Was ocenić, bo nie miałem takich możliwości. Rozdałem dwa punkty do statystyk, pozbierałem parę gratów i zbudowałem dwa pomieszczenia w bazie. Po drodze trochę postrzelałem z broni palnej, oklepałem paru mutantów bronią białej, przy czym walka w trybie TPP zalatuje soulslike’owymi naleciałościami. W biedniejszym wydaniu. Czy widzę tutaj Fallouta? Najszybciej tego czwartego, z uwagi na budowę bazy. Wiedźmina? Elden Ringa, którego także wymieniają twórcy w swoich inspiracjach? Niekoniecznie.

Strefa już teraz wygląda dosyć przyjemnie

Mam na uwadze, że gra przez długi czas pozostawać będzie we Wczesnym Dostępie, więc sporo może się zmienić pod wpływem głosu graczy, którzy postanowią zakupić Chernobylite 2: Exclusion Zone, gdy ta zadebiutuje na początku marca. Mam nadzieję, że szerszemu gronu graczy zostanie udostępnione znacznie większe i bogatsze w zawartość demo. Jeśli otrzymacie to samo, w co mi przyszło grać, nie widzę sensu w tym momencie, by za dostęp płacić.

Choć muszę uczciwie przyznać, że jak na grę będącą tak daleko od swojej premiery, Chernobylite 2: Exclusion Zone wygląda i działa przyzwoicie. Wizualnie nie jest to co prawda poziom Stalkera 2, modele postaci są takie sobie, a gdy zaczniemy się przyglądać obiektom, szybko zauważymy wiele miejsc, w których studio poszło na skróty. Choć akurat w tej kwestii spodziewam się długoterminowej poprawy, przed twórcami sporo pracy we wczesnym dostępie. 

Odstają za to głosy podłożone postacią, przypominające raczej czasy raczkującego polskiego gamedevu w latach 90. aniżeli rozwinięty segment, jaki znamy z 2025 roku. O muzyce też ciężko mi na dłuższą metę cokolwiek powiedzieć. Rozumiem, że cały ten playtest można streścić w tym jednym zdanie, nic jednak na to nie poradzę. Zdziwiło mnie to, że do przetestowania udostępniono tak malutki wycinek pozornie ogromnej gry, przez co nijak nie jestem w stanie zweryfikować ambicji studia. A niestety, proszę mi wybaczyć, w obietnice ze strony deweloperów to ja przestałem dawno wierzyć.