Medievil 2 - dlaczego na grze postawiono krzyżyk?

ir Daniel Fortesque to nietypowy bohater. Zginął jako pierwszy na polu bitwy trafiony strzałą prosto w oko. Za życia nie stał się legendą, lecz jako dopiero jako zakuty w zbroję kościotrup. W trumnie przeleżał kilka wieków. Wiedzieliście, że zanim MediEvil trafiło do Japonii padła dyspozycja w stronę autorów gry, aby nieszczęsny Fortesque nosił na głowie rycerski hełm? W japońskiej centrali Sony uznano bowiem, że odsłonięta czaszka bohatera kojarzy się dość antagonistycznie. A przecież zamysł projektu narzucał humorystycznego protagonistę zainspirowanego filmoteką Tima Burtona. W 2000 roku wydano sequel. Wydaje się, że postawiono na nim krzyżyk. 

Trudno mi ocenić, czy mniejsza popularność MediEvil 2 wynikała ze zmiany czasu i miejsca akcji, czy może z powodu usilnej próby dostarczenia czegoś zgoła odmiennego niż oryginał. Daniel ponownie zmartwychwstał w 1886 roku. I tak, mi również ta data obecnie kojarzy się z niedocenionym projektem studia Ready at Dawn, The Order 18886. Fortesque przespał pół wieku. Ocknął się w epoce wiktoriańskiej, więc średniowiecze pozostało już tylko echem przeszłości. Na londyńskich ulicach ponownie grasowały nocne stwory, a bohater raz jeszcze chwycił miecz i ruszył naprzeciw siłom zła. Nieodłącznym elementem gry pozostawał humor. W ekipie odpowiedzialnej za realizację MediEvil 2 nie było już reżysera oryginału, Chrisa Sorrell'a. Skąd właściwie wiadomo, że MediEvil narodził się jako inspiracja dorobkiem słynnego filmowca, T. Burtona? 

"Tim Burton stał się przewodnią inspiracją dla zespołu artystów tworzących oryginał" - tłumaczył Chris Sorrell w rozmowie z New Game Plus. Gdyby mógł cofnąć się do czasu, gdy pierwsza gra tkwiła w powijakach - zaproponowałby zgoła odmienne doświadczenie. "Spędziliśmy niemal cały okres produkcji na przekształcenie czegoś, co zaczęło się jako arcade w immersyjną przygodę. Gdybym mógł się teraz cofnąć do tamtych chwil skonstruowałbym przygodę zbliżoną do Zeldy" - podsumowuje Sorrell w tym samym wywiadzie. Chris Sorrell nie brał udziału w produkcji sequela. Miał na głowie inny projekt, Primal. Fazę pre-produkcji rozpoczęto w połowie 1999 roku. Była to zatem siła wyższa i wymagała skupionej kreatywności. Miejsce autora serii zajął James Shepherd (znane nazwisko dla fanów Mass Effect). 

Londyn w ogniu 

MediEvil 2 uzupełnia braki oryginału. W pierwszej grze nie udało się umieścić kilku elementów. Tę lukę wypełnić miał sequel. Wiedzieliście, że seria miała nazywać się inaczej? Dead Man Dan, więc dobrze, że IP zmieniło nazewnictwo. A przecież o Danielu nie sposób zapomnieć. Przywołano go ponownie w 2018 roku, gdy pojawił się remake klasyki. Jeszcze wcześniej, bo w 2006 roku MediEvil: Resurrection wystartował razem z konsolką PSP. W obu przypadkach jednak nie udało się odnieść spodziewanego sukces. W obu grach otrzymaliśmy tę samą opowieść. Dlaczego zatem część druga nie dożyła podobnych inicjatyw? Czyżby wynikało to z mniejszej sławy Medievil 2? Początkowo Fortesque miał dostać się do Tower of London, aby uwolnić antagonistę oryginału, czarnoksiężnika Zaroka. Z pomysłu zrezygnowano. Shepherd miał wizję gotyckiej komedii. Zakończenie Medievil stwarzała autorom okazję do całkowitej swobody pod względem dat. 

"Ani myśleliśmy robić czegokolwiek w stylu Medievil 1.5, więc postawiliśmy na radykalną różnicę. Szybko ustaliliśmy erę wiktoriańską, czyli miejsce narodzin wszystko co gotyckie" - opowiadał dla Gamespotu w lutym, 2000 roku. Medievil 2 zyskał na tym. Niedawno uruchomiłem grę w ramach PlayStation Plus. Zestarzała się z klasą, a nuta w trakcie biegania po londyńskich alejkach przeniosła mnie do lat wczesnej młodości. Czuję się już zmęczony medialna gratyfikacją oryginału. Część druga dorzuca trochę składowych motywów. Np. weźmy na tapet logikę wrzuconych do produkcji łamigłówek. Te bywają kompleksowe i wymagają podwójnego działania. Wszystko przez dodania Danhanda, Dankeinsteina i Dana bez głowy. Ten ostatni wariant to piękny hołd w stronę kultowego filmu, Sleepy Hollow w reżyserii Burtona. Medievil 2 poszerzał spektrum działań gracza. Zespół nie chciał tutaj dublować pomysłów Sorrella. To właśnie dlatego gry te tak mocno różnią się od siebie. 

Emerytowany kościotrup

MediEvil 2 oferuje poziomie dwukrotnie większe niż poprzednik. Eksploracji jest wyraźnie więcej. Daniel Fortesque nauczył się strzelać z broni, choć bazowym orężem nadal pozostawał długi miecz. Po premierze Medievil Shepherd obawiał się, czy postać głównego bohatera znajdzie entuzjastów. Z tym problemów na szczęście nie było. Deweloperzy mieli więc przyjętego przez społeczność, komicznego herosa, dla którego należało skonstruować bogatszy w content sequel. Z dzisiejszej perspektywy udało się to zrealizować. Dlaczego zatem rzadko wspomina się Medievil 2? Zdecydowanie częściej przywoływany jest oryginał. Nie wszyscy zdążyli zagrać w sequel. Wydano go w 2000 roku, gdy PlayStation już ustępowało młodszej siostrze, PS2. 

Technicznie jednak udało się osiągnąć imponujące rezultaty. Fortesque mógł przesuwać skrzynie, wspinać się po drabinach, itd. Poprawiono AI przeciwników, dodano multum łamigłówek. I być może przez to mniej osób tę grę ukończyło, gdyż wymagała częstszego kombinowania i łączenia mechanik. Shepherd przyznał, że chciał widzieć rozwój marki, lecz studio z Cambridge zajęło się nowymi grami. W styczniu udostępniono Medievil 2 w usługach Sony. Mam nadzieję, że to nie koniec atrakcji związanych z tą grą. Zasługuje ona na remake. A wydaje się, że Sony postawiło na niej krzyżyk, co nie wydaje się rozsądne w erze popularności retro. Sam port nie wystarczy. Medievil 2 potrzebuje należnego od ćwierćwiecza rozgłosu.