Tacy właśnie jesteśmy (2020) – recenzja serialu [HBO]. Tamte dni, tamte noce

Tej jesieni serwis HBO GO wzbogacił się o wiele nowych produkcji. Jedną z nich jest dzieło, którego jednym z twórców jest Luca Guadagnino, odpowiedzialny za film Tamte dni, tamte noce. Oto recenzja serialu Tacy właśnie jesteśmy (2020).

Fraser jest nastolatkiem, którego obie mamy są żołnierkami. Całą trójkę poznajemy, gdy przeprowadzają się do Włoch, gdzie Sarah ma objąć dowództwo nad bazą wojskową. Dorastający Fraser spędza dnie na włóczeniu się po okolicy, a przy okazji poznaje innych nastolatków będących w podobnej sytuacji.

Tacy właśnie jesteśmy (2020) – recenzja serialu [HBO]. Trudy dorastania

Tacy właśnie jesteśmy pod różnymi względami są dość podobni do Tamtych dni, tamtych nocy. I to nie tylko dlatego, że obie historie dzieją się we Włoszech. Przede wszystkim głównym tematem produkcji jest dorastanie, budowanie swojej tożsamości, szukanie pomysłu na siebie, eksperymentowanie z najróżniejszymi sprawami. Młodzi bohaterowie większość czasu spędzają na plaży, imprezach, ewentualnie paintballu. A jednak nie wszyscy są w takiej samej sytuacji. Grupa składa się z różnych wiekowo osób, z których część szkoli się też na żołnierzy, do tego niedługo czeka ich wyjazd do Afganistanu. Powoduje to, że każdy myśli tu trochę o czymś innym i ma swoje problemy. Dla jednej osoby będzie to rozpad relacji, dla drugiej coś zupełnie innego.

Problem w tym, że przez większość seansu towarzyszyła mi nuda. W przeciwieństwie do Tamtych dni, tamtych nocy bohaterowie wydali mi się średnio ciekawi, nie mówiąc już o tym, że Fraser, z którym spędzamy większość czasu, bywa niesamowicie irytujący i zdarza mu się zachować w sposób absolutnie paskudny (zwłaszcza wobec swoich mam). Trochę trudno jest się przejmować tym wszystkim, co dzieje się na ekranie, tym bardziej, że na dobrą sprawę niewiele się tu dzieje. Co jakiś czas trafiają się poważniejsze, bardziej interesujące rozmowy, ale jeszcze częściej ma się wrażenie, że gdyby wyciąć pewne fragmenty, to niewiele by to zmieniło.

Podejrzewam, że twórcom mogło chodzić o to, by zbudować właśnie taką atmosferę, że czas niesamowicie się dłuży postaciom, mają niewiele do roboty, nikt ich nie pilnuje, więc robią wszystko, co przychodzi im do głowy. Kłopot w tym, że trzeba znaleźć sposób, by w jakiś sposób zainteresować tym widza, a przez większość czasu udaje się to niestety średnio. Wiem, że ciągle wrażam do Tamtych dni, tamtych nocy – może jest to nieco nieuczciwe – ale film ten był kręcony też w taki sposób, że człowiek samemu miał ochotę rzucić wszystko i wyjechać w takie miejsce, najlepiej na zawsze. Tacy właśnie jesteśmy nie ma w sobie za wiele z tego czaru.

Tacy właśnie jesteśmy (2020) – recenzja serialu [HBO]. Porządne aktorstwo

To, co na pewno wychodzi Guadagnino, to prowadzenie aktorów. Główna odpowiedzialność została tu złożona na barki młodszej części obsady, która jednak poradziła sobie ze swoimi zadaniami całkiem nieźle. Jack Dylan Grazer jako Fraser bywa zaskakujący – jak już pisałem – irytujący. Ma też dobrą chemię z grającą Caitlin Jordan Kristine Seamon, którą warto docenić dodatkowo za to, że Tacy właśnie jesteśmy to jej debiut. Także inne osoby pojawiające się na ekranie mają swoje bardzo dobre momenty i generalnie potrafią przekazać, co aktualnie czują ich bohaterki lub bohaterowie. To zatem nie ich wina, że zwykle trudno się tym przejmować.

To oczywiście bardzo subiektywne odczucia. Podejrzewam, że znajdą się i tacy widzowie, do których trafi sposób prowadzenia narracji, a także to, w jaki sposób Tacy właśnie jesteśmy zostało nakręcone. Zdjęcia i praca kamery w sumie nieźle współpracują z opowiadaną historią. Dla niektórych będzie to nuda, dla innych forma ekranowej poezji. W nowym dziele Luci Guadagnino można się też w sumie odnaleźć przez to, że opowiada o bardzo uniwersalnych sprawach – oprócz wcześniej wspomnianych, przede wszystkim potrzebie wolności, szukaniu spełnienia w tym, co się robi. Gdyby tylko zostało to opowiedziane w bardziej angażujący sposób… Ale ponownie – trzeba sprawdzić samemu.