Recenzja gry: Deadpool The Game

Z naszym nowym, ubranym w gustowną czerwień koleżką spotykamy się, gdy ten w zaciszu swojej nory leniwie raczy się wysublimowaną rozrywką, jaka jest telewizja i bezceremonialnie drapie się po jajach spluwą. Doskonale znana nam wszystkim sytuacja, no może nie każdy na chacie ma "dziewiątkę". W pewnym momencie dzwoni przedstawiciel High Moon Studios oznajmiając, iż studio nie jest za bardzo zainteresowane przeniesieniem przygód Deadpoola na pole interaktywnej rozrywki. Co za palant. Na szczęście wybuchowy prezent podłożony gdzieś w piwnicach siedziby dewelopera szybko zmusza go do zmiany decyzji i po chwili roznegliżowana laleczka dostarcza opasła cegłę zwaną scenariuszem. Oczywiście Wade jako prawilny przeciwnik czytelnictwa nic sobie z tego nie robi i leci prosto na akcję, nawet wbrew podszeptom jednej z dwóch jaźni żyjących w jego głowie. Wybuchy, dziesiątki trupów, masa niewybrednych tekstów i już mamy zgarnąć cel misji i zainkasować okrągłą sumkę. Nic z tego, na scenę wjeżdża Mr Sinsiter ze swoimi przydupasami, zabija nasz łup i odchodzi w siną dal. Smutna sprawa. Deadpool nie rezygnuje jednak z przygody i za namową Wolverine'a i seksownych kociaków z X-Men zamierza dorwać dziada i skopać mu dupę. Przy okazji wpieniając wszystkich, wraz z Cable'm, który standardowo przybywa z przyszłości z niesamowicie ważną misją. Straszny nudziarz.

 

Deadpool wręcz kocha ostre narzędzia i ogromne spluwy. Zadymę siejemy korzystając z jednego z trzech typów broni białej i czterech rodzajów palnej, wspomagając się takimi słodkościami jak granaty odłamkowe i pułapki na niedźwiedzie. W arsenale po stronie "kos" znajdziemy dwa miecze, komplet ostrzy sai i młoty, w skład pukawek wchodzi zaś para pistoletów, klasyczne shotguny, zestaw SMG i ciężka artyleria w postaci wyrywających dziury w klatach karabinów pulsacyjnych. Najogólniej to ujmując, rozgrywka polega na rozpętywaniu jak największej rozpierduchy i cieszeniu michy z kręcącego się w rogu ekranu licznika hitów przekładającego się na efektowność i efektywność aktualnie lepionego comba. Nie ma co doszukiwać się tu głębi znanej z japońskich slasherów - lista ciosów jest uboga jak większość absolwentów kierunków humanistycznych, ale kurza twarz, szaleńcze mashowanie przycisków sprawia naprawdę niemałą frajdę. Ot przebijamy się z pomieszczenia do pomieszczenia, zaliczając po drodze sekcje platformowe i w opętańczym wirze szlagów i wypluwanych namiętnie pocisków dosłownie masakrujemy kolejne zastępy pionków, którymi zalewa nas Mr Sinister. Są nawet specjalne zagrania, które po naładowaniu umożliwiają odpalenie ataku obszarowego.

 

Podsumowując, High Moon Studios dostarczyło naprawdę nieźle udźwiękowioną (Nolan North jako Deadpool rozwalił system) i przeciętnie wyglądającą, acz miodną rozpierduchę w gęstym sosie trywialnego, czasem wręcz niesmacznego humoru. No tak, ale są też skąpa ubrane panienki, co wydatnie utrudniło ocenienie Deadpool The Game. Z Rogerem prowadziliśmy długie rozmowy nad zasadnością przyznania dziesiątki z małym minusem, ale w końcu warszawiak wytrzeźwiał i powiedział: "Zwariowałeś, to ocena dla perełek typu The Last of Us i jakichś niszowych gier z Japonii, które kiedyś były kultowe, a teraz nikt w nie nie gra". Cały Roger. Cóż, wlepiam więc dorodną siódemkę i polecam Wam krótką, ale intensywną randkę z odzianym w czerwony lateks najemnikiem. Może nie za pełną cenę, ale zawsze.