Recenzja gry: Saints Row IV

 

 

Nadnaturalny pierwiastek zdecydowanie autorom wyszedł, choć parafrazując komiksowe hasło można rzec iż w parze z wielką mocą, nie do końca poszła wielka odpowiedzialność. Oddany nam teren nie daje okazji, by wyszaleć się na miarę posiadanych możliwości. Otoczenie, od wspomnianego płotka po budynki, jest niezniszczalne więc ciskanie weń samochodami szybko się nudzi tak samo jak ciskanie w bossów, bo tych jest kilku ale prawie każdy jest z grubsza taki sam. Jest garść odjechanych misji pobocznych, pokroju rzucania ludźmi przez kolorowe pierścienie czy defraudacji, polegającej na zamiataniu nieśmiertelnym bohaterem ulic, nabijaniu obrażeń i tym samym naciąganiu zakładu ubezpieczeń na kasę. Bawi to jednak może za pierwszym razem, albo inaczej - trzydzieści sekund pierwszego razu? Dalej jest litania standardów. Szukanie pozwalających rozwijać moce klasterów z danymi uparcie kojarzy się z kolekcjonowaniem orbów z Crackdowna 2, hakowanie sklepów, by móc robić w nich zakupy, zalatuje Deusem Ex, wieże do wspinania się to wariacja na temat Assassin's Creed, a zamiast wyścigów furami, jak w innych sandboksach, mamy prucie na czas na nogach.

Misji demolek też nie mogło zabraknąć. Takową można siać w za sterami czołgu czy też łykając zadania polegające na tłuczeniu fal coraz silniejszych wrogów lub odbijaniu zajętych przez obcych punktów. Swoją drogą gdy jesteśmy obok takowego, walka rozpoczyna się z automatu, a wrogowie cudownie materializują na mapie, co samo w sobie jest niezłym absurdem i technicznym pójściem na łatwiznę. Prucie ołowiem urozmaica arsenał wzbogacony o kosmiczne pukawki, które mają niezłą moc, ale szybko się przegrzewają oraz rodzynki pokroju Dubstep Guna dającego muzę (choć ja i tak najbardziej lubię „miecz” z... macką przypominającą tę z Day of the Tentacle). Urozmaicają też misje kooperacyjne szarpane po Sieci (można tak zliczyć też całą kampanię), ale na pysk kładzie tępe SI. I obcy i ludzie zachowują się tak samo idiotycznie. Podczas wymian ognia najczęściej stoją, wbici jak pal w jedno miejsce, niemal nie korzystają z osłon, nie flankują i odpowiadając niespecjalnie celnym ogniem potulnie czekają na odstrzelenie im łba.



Większe starcia w Saints Row IV ograniczają się zatem do biegania wokół, prucia ile wlezie w chmarę przeciwników, okazyjną przebieżkę wśród trupów, bo z tych zawsze wypadają apteczki i powtarzanie schematu. Nuda jak okiem sięgnąć. Jako tako pomysłowo robi się w niektórych misjach fabularnych, bo te serwują nam istny kocioł pokręconych idei i doznań, wahających się od latania kosmicznymi statkami do włamu do komputerowego programu niczym w filmie „Tron”. Historyjka zaczyna się absurdalnie, ma równie absurdalny przebieg i bawi. Zwłaszcza osoby, które znają poprzednie części i ich powracających bohaterów. Z czasem znów zbierzemy do kupy swój gang (za pomagierów na dzielnicy możemy mieć punków, karateków cz też wspomnianych fanów sado-maso lub przedstawicielki najstarszego zawodu świata), a kolejni jego członkowie zawsze mają dla nas zlecenia i są gotowi wspomóc w walce. Tylko w sumie po co, skoro kompani mają tak samo mierne SI i są znikomym wsparciem bo świetnie poradzimy sobie sami. Zaliczenie fabuły to jakieś 12 godzin, choć spory wycinek zadań „fabularnych” to zapoznawanie się z opisanymi powyżej mini-grami. Tłuczenie w ich coraz trudniejsze wersje jest z kolei jedynym, co potem pozostaje. A że żadne z nich na dłuższą metę nie porywa, to mi trudno było zmusić się by w Steelport zostać na dłużej.