Recenzja gry: Diablo III

Dobra, prowokację mam już za sobą, więc dajmy sobie buziaka w policzek i skupmy się na zmianach, jakie Blizzard wprowadził do konsolowej wersji gry. A tych wbrew pozorom trochę się nazbierało. Zacznijmy od tego, nad czym zapłakała pecetowa brać po premierze gry, czyli konieczności logowania się do battle.netu. Tytuł nie wymaga już od nas stałego połączenia z Siecią podczas gry, za co na wejściu dostaje kudosy. Konsolowe Diablo III pokochają też miłośnicy niezdrowych kanapowych posiadówek z tłustymi chipsami i lejącym się na podłogę browarem w tle. Wspólną młóckę można praktykować we cztery osoby (zarówno lokalnie jak i przez sieć), a gracze za pomocą nośników danych podłączanych pod USB dostali możliwość przenoszenia wyszkolonych postaci między konsolami swoich ziomków. Nie ma wprawdzie split-screena, co wymusza niejako wspólną eksplorację kolejnych terenów (na pececie każdy może iść w swoją mańkę), ale i tak przedzieranie się ramię w ramię z kumplem czy dziewczyną (tę opcję serdecznie polecam), przynosi masę frajdy, a kamera zachowuje się przy tym jak należy, robiąc stosowne odjazdy i najazdy. Grając w Diablo III w co-opie przypomniałem sobie czasy zarwanych nocek w Baldur's Gate: Dark Alliance, a pisząc te słowa, umawiam się właśnie ze znajomymi na kolejną, wspólną sesję – jest moc. 

Przyznam się bez bicia, że do samego końca nie wierzyłem w to, iż Blizzardowi uda się przełożyć sterowanie z myszki na pada w taki sposób, by na konsolach grało się równie dobrze co na PC-tach. Okazało się jednak, że deweloperzy nie są w ciemię bici i odrobili pracę domową na... ósemkę. Zamiast klawisza mychy znęcamy się więc niemiłosiernie nad iksem (ogrywałem wersję na PS3). Możecie być pewni, że zarwana nocka skończy się boleśnie dla waszego kciuka. Zawczasu więc warto sobie przygotować plasterek, ewentualnie poprosić narzeczona/dziewczynę o okład z młodych piersi. Wróćmy jednak do meritum - pod przyciski funkcyjne oraz dwa spusty możemy przypisać różnego rodzaju umiejętności, co rewelacyjnie sprawdza się w praniu. Lewą gałką sterujemy postacią, z kolei pod prawą znalazła się zupełna nowość w stosunku do wersji pecetowej - turlanie się bądź jak kto woli - uniki. Przechylając grzyba w jedną ze stron, nasza postać trzepie salta aż miło. To oczywiście zmieniło nieco charakter gry, pchając tytuł w kierunku zręcznościówki, co mi akurat bardzo przypadło do gustu. I choć w miarę postępów w grze nasi pogromcy piekielnych pomiotów zyskują dostęp do zdolności pełniących rolę uniku, warto opanować dobrze przewroty, gdyż w wielu sytuacjach (zwłaszcza walkach z bossami), ich umiejętne wykorzystywanie jest kluczem do sukcesu. Podobnie jak lockowanie się na wybranym przeciwniku po przytrzymaniu L2. Jedynym mankamentem jest dość niewielki margines błędu - unik trzeba wykonać w odpowiednim momencie, a jeśli się minimalnie spóźnimy, to nawet ucieczka z pola rażenia ataku i tak spowoduje obrażenia. Pokręcę też trochę nosem (ale tylko trochę) na ataki dystansowe - na pececie łatwiej jest zaznaczyć wroga znajdującego się z "tyłu" stawki i potraktować go zaklęciem. Na konsolach cele zmieniamy wychylając gałkę, przez co trudniej jest dobrać się do interesującego nas zdechlaka.

Dzięki wyżej wspomnianym zmianom gra stała się jednak bardziej dynamiczna, wpisując się idealnie w konsolową stylistykę. Deweloperzy postarali się o to, by gracze nie musieli co chwilę otwierać inwentarza, chcąc sprawdzić, jak zebrany loot wpłynie na ich statystyki. Specjalne znaczniki pojawiające się przy przedmiotach pozwalają nam błyskawicznie ocenić ich wpływ na atak, obronę czy zdrowie, a jeśli uznamy, że warto je wyekwipować, możemy to zrobić bez otwierania menu (z pomocą przychodzi krzyżak). Wygodnie i intuicyjnie - tak jak lubię. A żeby nie odrywać nas od akcji, gra automatycznie doda znalezione części uzbrojenia w miejsca, które do tej pory nie zostały przez nas obsadzone, nie wspominając już o tym, że złoto samo wpada do sakwy, bez konieczności klikania w przycisk. Oczywiście cześć z tych ułatwień jest opcjonalna i każdy może pobawić się w ustawieniach, dopasowując je do swojego stylu gry, ale dzięki takim rozwiązaniom rozgrywka jest po prostu płynna i pozwala nam skupić się przede wszystkim na eliminowaniu kolejnych paszczurów.

Jeśli nie mieliście okazji zagrać w pecetową wersję gry, śmiało uderzajcie po wersję konsolową. Diablo III to pięć kompletnie zróżnicowanych postaci (barbarzyńca, mnich, łowca demonów, szaman i czarownik) dysponujących własnym stylem walki i umiejętnościami (zarówno aktywnymi, jak i pasywnymi) odblokowywanymi wraz z kolejnymi poziomami doświadczenia. Te dodatkowo można modyfikować runami, co daje naprawdę sporo możliwości. Żonglerka zdolnościami i dopasowywanie ich do stylu gry jest na porządku dziennym. Zapomnijcie o sztywno rozpisanych drzewkach. Diablo III to także masa mniejszych i większych wyzwań oraz pobocznych questów polegających choćby na odnalezieniu ukrytych przedmiotów, ochronie karawany, eksploracji dungeonów czy eskorcie ważnej persony. Z racji tego, że wydarzenia takie są losowe, za każdym razem, gdy odwiedzimy dany obszar, możemy natrafić na inną sytuację, co zachęca do wizytacji odwiedzonych wcześniej lokacji. Nie można też zapomnieć o szkoleniu naszych towarzyszy (w liczbie trzech), których możemy zabierać ze sobą na misje, czy o inwestowaniu złota w rzemieślników, którzy dzięki naszej hojności ulepszą swoje stoiska i wozy, oferując nowe receptury oraz uzbrojenie.