Recenzja gry: Batman: Arkham Origins

Sęk w tym, że w obliczu słynącej dotychczas z najwyżej jakości marki nie należy oczekiwać jedynie poprawnego produktu wraz z kolejnym tytułem w linii wydawniczej, tylko ciągłego ustawiania poprzeczki coraz wyżej. Arkham City to absolutna czołówka gier obecnej generacji, tytuł kompletny i po brzegi napakowany atrakcjami - prawdziwy koszmar dla przywdziewającego po raz pierwszy lateksowy strój Gacka dewelopera. WB Games. Montreal miało do pokonania ogromną górę i niestety nie zdołało zdobyć jej szczytu, utkwiwszy całkiem daleko od rozświetlonego promieniami splendoru wierzchołka. Nie zawsze warto grać bezpiecznie.

W przeciwieństwie do obu poprzednich części serii, Origins nie ukazuje nam Batmana jako postrachu szumowin Gotham, legendarnego Mrocznego Rycerza, przed którym drżą kryjący się w ciemnych zaułkach zwyrodnialcy. Przebierającego się za nietoperza Wayne'a spotykamy u progu jego kariery, zanim jeszcze stał się najważniejszym zaopatrzycielem Arkham Asylum. Tworzy to ciekawą sytuację, w której Batman jest zupełnie sam, niemal zaszczuty przez ścigającą go policję, bandy podrzędnych oprychów i ósemkę zabójców, których w wigilijną kolację do miasta ściągnął Black Mask. Wśród zaproszonych mistrzów fachu znalazło się miejsce dla byłego doświadczonego najemnika Deathstroke'a, wyborowego strzelca Deadshota, ześwirowanego na punkcie płomieni Firefly, naelektryzowanego Electrocutionera, wymiatającą w walce wręcz Lady Shivę, okrytą tajemnicą Copperhead, górę okrytych łuskami mięśni w postaci Killer Croca i Bane'a. Chętnych na lateksową skórę bohatera nie brakuje, w końcu 50 mln dolarów za głowę ostatniego sprawiedliwego to naprawdę kusząca propozycja.

 

Twórcom na pewno odmówić nie można tego, że udało im się utrzymać niesamowity klimat snutej opowieści. Już od pierwszych chwil w zaatakowanym przez Black Mask więzieniu Blackgate i kojącego widoku rozpuszczających się na pelerynie Gacka płatków śniegu wyczuć można doskonale znaną i jakże absorbującą atmosferę, którą już dwukrotnie czarowało nas Rocksteady. Warner Bros. Games Montreal udanie prowadzi nas przez początki działalności Batmana, nierzadko bardzo pozytywnie zaskakując. Wyróżnić należy tutaj pierwsze spotkanie zamaskowanego Wayne'a z Jokerem (Troy Baker pokazał klasę świetnie zastępując Marka Hamilla). Deweloper pokusił się tu o głęboką podróż w psychikę kultowego antagonisty, nie bojąc się przy tym ukazać chichoczącego szaleńca z naprawdę mrocznej i niepokojącej strony. Przedzieranie się przez oświetlone neonami i upstrzone śnieżącymi telewizorami miejscówki w akompaniamencie obłąkańczego śmiechu to iście fantasmagoryczne doświadczenie. Szkoda, że w podobny sposób nie potraktowano wspomnianej ósemki polujących na Batmana zabójców. Można wręcz odnieść wrażenie, iż w dużej mierze odarto ich z osobowości i przedstawiono jedynie jako kolejnych bossów do rozklepania na swojej drodze. Walki z nimi to spora frajda, ale chciałoby się czegoś więcej.

Batman: Arkham Origins w kwestii rozgrywki stara się iść krok w krok za znanymi z City dokonaniami Rocksteady. Po części grze udaje się to, choć nie zawsze poszczególne elementy odpowiadają jakością temu, z czym spotkaliśmy się dwa lata temu podczas zamieszania z Hugo Strange'm. Największą bolączką dzieła kanadyjskiego studia jest zachowawczość i totalny brak świeżych rozwiązań, które w diametralny sposób wpłynęłyby na gameplay. Oprócz wprowadzenia jaskini Batmana, gdzie pogadać możemy z Alfredem, skorzystać z bat-komputera i potrenować walkę, pozwalających zdobyć nieco więcej punktów doświadczenia Wyzwań Mrocznego Rycerza (eliminacja oponentów bez wszczynania alarmu itd.) oraz kilku nowych gadżetów (m.in. unieruchamiające przeciwników "klejowe" granaty i wspomagane elektrycznością rękawice, które za nic mają sobie żałosną gardę kręcących się po ulicach przydupasów), Origins nie wychyla się poza doskonale znane nam już rozwiązania. Wprawdzie są nowi przeciwnicy, w tym oprychy obeznane ze wschodnimi sztukami walki, starcia stały się nieco bardziej dynamiczne dzięki bardziej agresywnym wrogom, a o wygodę eksploracji otwartego świata dba system szybkiej podróży, ale żaden element nie wprawia w osłupienie i zachwyt, ograniczając się jedynie do roli czystej kosmetyki. Dosłownie wszystko co do zaoferowania ma Origins widzieliśmy już w Arkham City i to często w lepszym wydaniu - od skakania po gzymsach, przez korzystanie z trybu detektywa, aż po rozwiązywanie zagadek Riddlera. Ilość tych ostatnich ograniczono do 200 względem 440 dostępnych w ostatniej grze Rocksteady.