Recenzja gry: Need for Speed: Rivals

Praktycznie od razu dostajemy cios w twarz w postaci intro prezentującego zarys fabuły, która wydaje się być, mówiąc bez ogródek, debilna - no ale przecież nie o to w serii chodzi, da się przeżyć. Najważniejsze, że po przebrnięciu przez filmik i loadingi w zasadzie momentalnie możemy zasiąść za kierownicą jednej z dwóch fajnych fur. Zanim jednak wciśniemy gaz w podłogę musimy wybrać stronę zmagań, gdyż Rivals, podobnie jak Hot Pursuit, traktuje o konflikcie kierowców, tutaj nazwanych rajdowcami, z policją fikcyjnego hrabstwa Redview. Decyzja ta, na szczęście, nie jest w żaden sposób wiążąca i w każdej chwili możemy przeskakiwać pomiędzy obiema stronami barykady, które dysponują naprawdę imponującym arsenałem bryk. W grze znalazła się cała masa supersamochodów, a na szczególną uwagę zasługuje powrót Ferrari, które to było nieobecne w serii przez kilka dobrych lat. Co ciekawe, lista fur, którymi dysponują rajdowcy i policjanci nie pokrywa się.

 

Skoro już przy samochodach jesteśmy to nie sposób wspomnieć o pewnej bardzo irytującej rzeczy. Przyznam szczerze, że zakochałem się w sposobie, w jaki Most Wanted pozwalało nam na odblokowywanie poszczególnych aut. Fury po prostu stały w różnych miejscach na mapie i jeśli udało nam się dany samochód znaleźć to od razu mogliśmy się do niego przesiąść. Jak jest w Rivals? Powrócił system odblokowywania wózków na kolejnych poziomach, co jak dla mnie jest dużym i niezrozumiałym krokiem wstecz. Poza tym zasady są proste – poszczególne etapy odblokowujemy wykonując zadania z listy, takie jak zdobycie określonej liczby punktów, czy wzięcie udziału w określonym typie wyścigu. Każdy ze zdobytych samochodów możemy stuningować, chociaż liczba opcji nie powala - autorzy pozwolili nam przemalować samochód, zmienić napis na tablicach rejestracyjnych (w każdym aucie trzeba to robić oddzielnie, dziwna sprawa) oraz ich wygląd i kupić ulepszenia rodem z filmów o agencie 007, które pozwolą nam skuteczniej walczyć z oponentami, czy to w postaci innych rajdowców, czy stróżów prawa.

Warto w tym momencie wspomnieć o tym, że owe ulepszenia bynajmniej nie są nam udostępniane za darmo, o nie. Na każdy z gadżetów musimy wydać ciężko uzbierane Speed Points, które zdobywamy podczas naszych zmagań na mapie – jak nietrudno się domyślić rajdowcy otrzymują je za łamanie przepisów, a stróże prawa głównie za utrudnianie im tego. Nie byłoby w tym nic nadzwyczajnego, gdyby nie pewien patent. Każdy najdrobniejszy punkcik przepada w momencie kiedy złapie nas policja, a nie zdążyliśmy w międzyczasie podjechać do kryjówki. Nie muszę chyba wspominać, że spora liczba punktów na koncie i nadzwyczaj namolni policjanci, których naprawdę ciężko czasami wyprowadzić w pole to mieszanka wybuchowa, która poziom frustracji potrafi podnieść tak wysoko, że spotkanie pada ze ścianą to nic nadzwyczajnego. Nie zrozumcie mnie źle, to dobrze, że gra bywa trudna i stanowi wyzwanie, ale poziom trudności jest momentami ewidentnie niezbalansowany. Jeśli już uda nam się zebrane punkty dowieźć do kryjówki to możemy kupić za nie wspomniane już wcześniej gadżety, takie jak impulsy EMP unieruchamiające przeciwników, czy kolczatki, które możemy zostawić za sobą. W praktyce jest to też o tyle denerwujące, że zakupione ulepszenia nie są dostępne dla wszystkich posiadanych przez nas samochodów – do każdego musimy je kupić oddzielnie.

 

Nie można się przyczepić do oprawy audiowizualnej. Gra wygląda naprawdę dobrze, nawet pomimo tego, że rzeczy takie jak brak antyaliasingu, czy drobny pop-up mogą razić – mimo to trzeba przyznać, że autorom udało się wycisnąć ze starusieńkiej PS3 naprawdę sporo. Redview County prezentuje się fantastycznie i jest mocno zróżnicowane, co daje fajne efekty i przy okazji sprawia, że to co dzieje się dookoła nigdy nie pozwoli nam narzekać na nudę. W trakcie naszych podróży po hrabstwie przyjdzie nam zwiedzić tereny typowo pustynne, lasy, czy słoneczne wybrzeże. Prawie całkowicie zrezygnowano za to z terenów miejskich, czym jednak byłem trochę zawiedziony, bo miasto Fairhaven to jedna z moich ulubionych wirtualnych metropolii, no ale jak widać nie można mieć wszystkiego. Ścieżka dźwiękowa spełnia swoje zadanie na tyle, że nie sposób się przy niej nudzić – wręcz przeciwnie. Mimo, że żaden z przygrywających w tle kawałków nie zapada jakoś szczególnie w pamięć to  wszystkie są tak energetyczne, że palec sam rwie się do dociskania spustu odpowiedzialnego za gaz i całkowite zignorowanie hamulca.