Recenzja gry: Gran Turismo 6

 

Pomówmy chwilę o tym, co można zobaczyć po wejściu do gry, a jest znacznie lepiej niż dotychczas. Polyphony wysłuchało modłów i kompletnie przebudowało układ menu, ogólnie przyspieszyło jego działanie – w praktyce oznacza to tyle, że długości wczytywania nie określa się już ilością zniszczonych przez erozję kamieni, a wystarczy zwykły kalendarz, a w niektórych wypadkach nawet stoper. System zarządzania samochodami wołał w GT5 o pomstę do nieba i doczekał się zmian na lepsze w formie bardziej przejrzystej listy dostępnych pojazdów oraz ułatwionego przeskakiwania z auta do auta. Grę wykastrowano z trybu B-Spec i dzięki Bogu, bo Gran Turismo kupuje się po to, by w nim jeździć, a nie gapić jak robi to za nas AI – jak ktoś chce mieć stajnię, to niech kupi sobie kucyki i się nimi zajmuje, bo oparte o kilka schematów kształtowanie zawodników z nikogo nie zrobi Jeana Todta. Małej rewolucji doczekał się też tuning, ponieważ dla niektórych samochodów są dostępne modyfikacja stricte wizualne, a na dodatek można zmieniać rozmiary felg. Fakt, wypada to nieco śmiesznie przy kreatorze z Forza Motorsport, ale powiem wprost, że chociaż może brakuje mi trochę większego wyboru spoilerów, splitterów, dyfuzorów i wszelkiej maści nakładek na progi, to zdecydowanie wolę to, co prezentuje sobą Gran Turismo.



Przynajmniej nikt nie będzie pajacował w wyglądającym jak cholerna choinka samochodzie mającym na sobie więcej naklejek niż rower siedmiolatka, a tego nie znoszę, bo stanowi zalążek wiejskiego tuningu. Zmiany pojawiły się także w innych aspektach rozgrywki - licencje ponownie są obowiązkowe, a zaliczenie wszystkich testów jest wymagane by otworzyć przed graczem dostęp do kolejnych wyścigów w nowych klasach - na szczęście nie wymagają one umiejętności prowadzenia godnych Roberta De Niro w „Roninie”, przynajmniej jeśli chodzi o zdobywanie brązu. Same eventy – jak to w Gran Turismo - nie są jakoś szalenie zróżnicowane, bo w zasadzie różnią się tylko trasami i odgórnie narzucanymi restrykcjami, ale każdy znajdzie coś dla siebie, a okazyjnie Polyphony korzysta z dostępnych im środków i robi cały cykl wyścigów w nocy, za co dostają ode mnie wielkiego plusa. Nie zniknęły wprowadzone w GT5 seasonal events (ba, w jednym z pierwszych można zgarnąć BMW M4), a na dodatek wprowadzono special events w postaci Festival of Speed w Goodwood oraz śmigania łazikiem po księżycu, o którym można powiedzieć tylko tyle, że jest absolutnie przegenialne i ma mistrzowski klimat. Na koniec tej małej listy zmian należy wspomnieć o AI, bo te także uległo poprawie i wreszcie aktywnie podejmuje walkę, aż do spychania z toru włącznie. Co prawda owa wola walki kończy się bardzo szybko, bo w momencie kiedy przewaga gracza wynosi ok 1-1,5s, samochody oponentów odpuszczają i można bawić się w zapinanie boków na zakrętach, ale i tak jest lepiej niż było.

Przed premierą GT6 kontrowersyjnym tematem były mikrotransakcje, mające pojawić się w grze z tej serii po raz pierwszy, a gracze podnieśli sprzeciw, że nie są one nikomu potrzebne i mają na celu wyłudzenie kasy, co miało rację bytu w świetle chorych cen za walutę z gry. Sam system mikropłatności został, ale nigdy nie skacze na twarz, ba, jeśli się go nie szuka, to wręcz trudno go zauważyć – w menu głównym, zaszyta jest mała ikona prowadząca do sklepu i... tyle. Koniec. Żadnych okienek pytających, czy chcemy kupić auto za walutę z gry czy normalne pieniądze (Forza Horizon, anyone?), żadnych okazyjnych pytań o chęć posiadania większej ilości Cr, żadnego nonsensu. Przedpremierowo mieliśmy burzę w szklance wody i naprawdę, w tej chwili nie ma o czym gadać, wszystko jest po staremu.

 

 

Model jazdy to istna poezja, przy czym nawet nie ma co mówić o „wyczuwalnych różnicach między samochodami z napędem na przód i tył”, a należy rozpatrywać go w kategoriach wyczuwania czy samochód FF ma dobrze skonfigurowany przedni dyferencjał. Wrażenia płynące z jazdy diametralnie różnią się w zależności od tego czym jeździmy – poruszanie się Toyotą Prius jest równie porywające, co siedzenie z nogami w wiadrze napełnionym ciepłym klejem do tapet i czytanie przeglądu filmów chrześcijańskich. Wskoczenie za kółko RenaultSport Megane RS powoduje przyspieszone bicie serca i sprawia, że zredukowanie na trójkę budzi dziką radość, bo wyraźnie czuć, że jest to auto stworzone do torturowania opon w zakrętach branych z prędkościami trzy-czterokrotnie większymi, niż limit na terenie zabudowanym. Cała fizyka została gruntownie przemodelowana, w związku z czym dachowanie nie graniczy już z cudem (jak w GT5), a zdarza się o wiele częściej; samochody żywiej reagują na zmianę nawierzchni, więc wjechanie kołem na trawę zwykle kończy się tym, że tył samochodu wyprzedza jego przód. Jednocześnie pojawiła się znacznie lepsza wizualizacja tego, co w zasadzie dzieje się pod teksturami i chociaż najlepszym przykładem tego jest skok wahacza w LCC Rocket, to widać to pięknie gdy każde auto łapie wychyły w zakręcie, a w niektórych (np. KTM X-Bow) da się nawet zauważyć kompresję sprężyn amortyzatorów. Hashtag machine porn, ale żeby nie było zbyt dobrze, nowa fizyka ma tendencję do... bycia przesadnym optymistą w kwestii prędkości maksymalnej samochodów. Seryjny Bugatti Veyron jest w stanie przekroczyć w GT6 430km/h, po podbiciu mocy do 1261BHP i obniżeniu masy do 1416KG, ten sam samochód osiągnął 541km/h co mija się z realizmem jak politycy z obietnicami przedwyborczymi. Nie wiem, gdzie leży problem, czy coś jest nie tak z aerodynamiką, ale wymaga to poprawy.