Recenzja gry: Transistor

Cyberpunkowe piękno...

Autorzy gry świetnie też poradzili sobie z poziomem trudności, który podobnie jak system walki powiązano ze scenariuszem. W Transistorze można aktywować różnego rodzaju Ograniczniki, które zwiększają wytrzymałość przeciwników, zmniejszają ilość punktów PAM na zdolności czy znacznie skracają długość naszych ruchów w trybie planowania. Im więcej ograniczników uaktywnimy tym szybciej rozwijać będzie się postać (bonusowy exp), jednak należy pamiętać, że znacznie zwiększa to poziom trudności walk. Nie sposób w tym momencie nie wspomnieć o komórkach, które pojawiają się, gdy pokonamy wroga. Jeśli nie zbierzemy ich w określonym czasie  nasz oponent ponownie się odrodzi, dlatego czasem zamiast atakować musimy skupić się na defensywie. Zamykając temat Ograniczników dodam, że jeden z nich powoduje, iż wspomniane komórki zyskują dodatkowo osłonę, więc planując kolejne akcje musimy zając się ich zniszczeniem. A to zabiera cenny czas.

Dla tych, którzy będą chcieli zgłębić możliwości konfiguracji Trasistora i efekty działań poszczególnych funkcji przygotowano miejscówkę służącą jako baza wypadowa. Można tu levelować postać biorąc udział w szeregu testów. Szkolimy szybkość, umiejętność planowania, właściwy dobór zdolności do sytuacji na polu walki czy po prostu siłę przetrwania (odpieranie kolejnych fal atakujących Procesów). Miejscówka przypomina wyglądem senną wyspę - można tu także poodbijać sobie piłkę plażową, położyć się na hamaku rozmyślając nad życiem czy odblokować całą masę świetnych utworów muzycznych. Oprawa audio to zresztą klasa sama w sobie. Nastrojowe kawałki mieszają się z elektroniką, a wszystko to spinają magiczne utwory wokalne. Przytrzymując spust Red może zanucić aktualnie odtwarzany w tle kawałek, z czego korzystałem nader często. To zdecydowanie jedna z najlepszych ścieżek dźwiękowych w grach wideo z jakimi miałem styczność w ostatnich latach.  




Sferze audio nie ustępuje grafika. Cyberpunkowa metropolia gdy trzeba jest zimna i bezbarwna, jednak przez większość czasu zwiedzamy miejscówki pełne ciepłych kolorów. Miasto skąpane jest w świetle neonów, latarni i blasku słońca – futurystyczna baśń to chyba idealne określenie tego, co widzimy przemierzając kolejne dzielnice. Sama Red to nie mniej urocza istota, która cały czas ciąga za sobą szorujący o ziemię miecz, co przypomniało mi nieco Piramidogłowego. Co jakiś czas towarzyszą nam krótkie animacje zrealizowane skromnie, ale ze smakiem. Dodatkowo część z nich, jak chociażby jazda na motorze, jest interaktywna. Niech o jakości oprawy świadczy fakt, że jest to jedna z tych produkcji, w której z opcji Share korzystałem z ogromną przyjemnością. Szkoda jedynie, że nasza przygoda dość szybko się kończy. W towarzystwie Red spędziłem 8 upojnych godzin i z chęcią poflirtowałbym z nią trochę dłużej. O ile tylko deweloper nie zaserwowałby bactrackingu, który pod koniec gry niestety występuje. Pocieszeniem jest opcja New Game + z możliwością zachowania zdobyczy z poprzedniej sesji, jednak widząc napisy końcowe poczułem leciutki niedosyt. Uczucie to nie minęło nawet, gdy zacząłem analizować znakomity scenariusz i zachwycać się kunsztem artystów odpowiedzialnych za oprawę audio-wizualną. Mimo to Transistor na swój sposób definiuje pojęcie "indyka AAA", stajać się flagowym przedstawicielem tego gatunku.