Mario & Luigi: Paper Jam - recenzja gry

Dawno, dawno temu Nintendo wydało na dziadku SNESie grę, która z miejsca zyskała status ponadczasowej produkcji. Super Mario RPG, bo o niej mowa, wprowadziła wąsatego hydraulika do zupełnie nowego świata gier fabularnych – i wielki pikselu, zrobiła to w świetnym stylu.  Moglibyście mnie zapytać jaki to ma związek z recenzowanym tytułem. Cóż – związek jest taki, że Paper Jam to nic innego jak spadkobierca kultowej pozycji z Super Nintendo. Z jednej strony nie dorównujący swojemu przodkowi, z drugiej odzyskujący honor stracony przy okazji Paper Mario i Dream Team Bros.

Mario i Luigi: Paper Jam Bros jest z grubsza tym samym co poznaliśmy przy okazji poprzednich odsłon na handheldy. Całość historii kręci się wokół przypadkowej inwazji na Grzybowe Królestwo, dokonanej przez osobników znanych z uniwersum papierowego Mariana. Jak już się zapewne domyśliliście, zadaniem naszych średnio rozgarniętych hydraulików będzie więc nic innego jak naprawa całego ambarasu i odesłanie swoich płaskich odpowiedników do domu. W efekcie ponownie mamy do czynienia z nieco dziwacznym „erpegiem”, wypełnionym po brzegi mechaniką oraz klimatem rodem z poprzednich odsłon. Taka odtwórczość jest zresztą bardziej zaletą niż wadą gry.

Nie da się ukryć, że niemalże cały urok Paper Jam Bros leży w niespecjalnie głębokiej historii, przetykanej głupkowatymi liniami dialogowymi oraz przerysowanymi zachowaniami bohaterów – co odbywa się jednak o wiele wdzięczniej niż w poprzednim Dream Team Bros. Oglądanie takiego lekko absurdalnego spektaklu będzie niemałą gratką dla każdego fana grzybowego uniwersum… przynajmniej w pewnej części. Zauważalnym problemem fabuły jest bowiem fakt, że cała opowieść trzyma się kurczowo swojego rdzenia i pcha nas uparcie ku zbyt przewidywalnemu zakończeniu. Dotychczas większość gier z serii Mario & Luigi rozwiązywała ten mankament to ze sporą gracją i aż szkoda, że tym razem zdecydowano się na nieco łopatologiczną prezentację historii. 

Nie oznacza to jednak, że recenzowany tytuł nie ma swoich momentów. Moim faworytem jest w tym przypadku występ duetu Bowers Junior – Paper Bowser Junior, który wywoływał za każdym ogromnego banana na mojej twarzy. Kontakt bohaterów ze swoimi dwuwymiarowymi odpowiednikami jest zresztą jednym z fajniejszych pomysłów twórców i stanowi spory plus gry. Oglądanie przerażonych trójwymiarem „płaskich” Toadów czy brawurowej ucieczki Paper Peach z klatki to coś, co powinien zobaczyć każdy szanujący się fan Nintendo. Mam nadzieję, że koncern z Kioto pokusi się kiedyś o stworzenie nawet masywniejszego crossovera, dotyczącego także marek spoza uniwersum Mariana. Wyobrażacie sobie RPG-a, w którym kierowalibyśmy jednocześnie Linkiem, wąsatym hydraulikiem i Samus? Marzenia…

Grinding, grinding everywhere

System walki w dużej mierze przypomina to, do czego mieliśmy okazję przyzwyczaić się w poprzednich odsłonach serii Mario & Luigi. Walka odbywa się więc w quasi-turowym systemie, który daje nam jednak zaskakująco sporo swobody także po zatwierdzeniu danej akcji. Przykładem jest tutaj chociażby znany z poprzednich odsłon patent z bonusem do obrażeń czy szybką ripostą na ataki adwersarzy. Kolejną nowością są także kolekcjonerskie karty, wpływające w istotny sposób na przebieg naszych starć. Do naszej dyspozycji  oddano ich maksymalnie 10 ze 120, przy czym nie mamy możliwości samodzielnego wyboru naszego zestawu i jest on losowany indywidualnie przez samą grę. Jeżeli dodamy do tego także specjalne ataki głównych herosów, otrzymujemy w efekcie bardzo dynamiczną rozgrywkę, która wprowadza całkiem świeże spojrzenie na klasyczną mechanikę walki. A przy okazji robi to w efektownym i typowo marianowym stylu – co niestety nie oznacza, że starcia są ideałem.

Znane wszystkim fanom starcia gigantów zostały kompletnie schrzanione z powodu beznadziejnej pracy kamery oraz monotonii walki. Z czasem grę dopada też typowy syndrom zmęczenia kolejnymi konfrontacjami, które wyglądają tak jak te, które toczyliśmy trzy godziny temu. Oczywiście – co chwila spotykamy nowych przeciwników, jednak oglądanie w kółko tych samych animacji i marnowanie naszego czasu na kilkuminutowe potyczki z dużą grupką identycznych stworów jest najzwyczajniej nużące. Do tego standardowi wrogowie dość szybko zamieniają się w jeden wielki festiwal grindowania.

Na ratunek przed rutyną przychodzą nam liczne subquesty, wśród których odnajdziemy min. zróżnicowane zadania, związane z Paper Toadami, wyścig z Yoshim czy łapanie Nabbita. Całość jest wybierana z domku Lakitu, dzięki czemu mamy do czynienia ze schludnym i czytelnym systemem wyboru interesujących nas zadań. Oczywiście nie muszę wspominać, że każde dodatkowe zadanie oznacza zdobycie ekstra punktów za które „dopakujemy” ekwipunek bohaterów.

Niby płasko, a głęboko

Grafika w Mario & Luigi: Paper Jam Bros to w dużej mierze standard, który oglądaliśmy już przy okazji poprzedniego Paper Mario oraz Dream Team Bros. Sprite’y postaci są świetnie animowane i do złudzenia przypominają trójwymiarowe modele – oczywiście nie licząc przybyszów z papierowego uniwersum. Trójwymiarowe otoczenie to z kolei dobra, rzemieślnicza robota. Oprawa wizualna jest więc schludna… ale odnoszę wrażenie, że jednocześnie przesadnie pastelowa i rozmyta. Na szczęście nie mogę napisać złego słowa o muzyce, która trzyma wysoki poziom poprzedniczek i zafunduje nam nawet kilka remiksów klasyków ze starszych odsłon. Tradycyjny jest tutaj także voice-acting – o ile można tak nazwać serię mruknięć, pikania czy włoskich słówek wykrzykiwanych przez duet hydraulików. Nic specjalnego, ale jednocześnie bardzo sympatycznego.

Zniżkowa tendencja gier z Marianem trwała już od jakiegoś czasu - i o ile takie Paper Mario: Sticker Star traktowałem jako wypadek przy pracy, o tyle Dream Team Bros czy Mario Tennis utwierdziły mnie w przekonaniu, że Nintendo nieopatrznie zagubiło tożsamość swojej flagowej maskotki. Tym bardziej cieszy mnie fakt, że Paper Jam Bros jest solidnym kawałkiem kodu – który nie jest pozbawiony wad, ale z drugiej strony zapewnia długie godziny wyśmienitej zabawy. Który potrafi wkurzyć i jednocześnie co chwilę czaruje gracza swoim klimatem. Pozostaje mieć tylko nadzieję, że przy kolejnym Mario & Luigi (bo chyba nie mamy wątpliwości, że ciąg dalszy nastąpi, prawda?) Big N dostrzeże wszystkie pomysły, które warto rozwijać – oraz które należy wyrzucić na śmietnik historii. Tak czy inaczej –Paper Jam Bros to gra warta grzechu, zwłaszcza podczas długich zimowych wieczorów.