Absolutni debiutanci (2023) - recenzja, opinia o serialu [Netflix]. Miłość niejedno ma imię

Ona w spektrum autyzmu, zafiksowana na kręceniu wszystkiego i wszystkich. On z natury cichy, ale zawsze chętny do pomocy, niczym wierny giermek. Jadą razem nad morze, aby nakręcić film, który pozwoli im dostać się do szkoły filmowej. Na miejscu poznają chłopaka z obozu koszykarskiego, który wywróci całą dynamikę ich relacji do góry nogami.

Najbardziej w produkcjach dla młodych dorosłych nie lubię tego, że regularnie pokazują mi, że ten pierwszy człon już dawno mnie nie dotyczy. Nie rozumiem ichniego podejścia do życia, wyznawanych wartości - miejscami sytuacje dla mnie wręcz niewyobrażalne, są czymś kompletnie normalnym, nie wartym nawet komentowania dla obecnych nastolatków. Ciężko było mi przez to empatyzować z bohaterami, regularnie musząc podwójnie się wysilać żeby w ogóle zrozumieć charakter danej sceny.

Są jednak na tym świecie sprawy uniwersalne i to przede wszystkim o nich opowiadają "Absolutni debiutanci". Mamy tu do czynienia z wielowątkową eksploracją ludzkich uczuć - od szczeniackiego zauroczenia, przez cielesne uciechy, odrobinę monotonną codzienność, na poszukiwaniu miłości poza związkiem kończąc. Kochają wszyscy - młodzież, dorośli, pełnosprawni, niepełnosprawni, heteroseksualni, homoseksualni, ludzie w związkach, poza związkami - i do tego dla każdej z tych osób słowo to może mieć zupełnie inne znaczenie. Jest to jednocześnie największa zaleta i największa bolączka całego serialu. Już tłumaczę.

Absolutni debiutanci (2023) - recenzja, opinia o serialu [Netflix]. Światła, kamera, akcja

Fabuła kręci się wokół dwóch wątków. Z jednej strony mamy Lenę (Martyna Byczkowska) i Niko (Bartłomiej Deklewa), którzy wybierają się nad morze żeby kręcić swój film - odważny miks romansu z erotykiem. Na szczęście nie jest to przesadnie wielki problem, jako że ich rodziny mają tam wspólną działkę. Mama Leny (Katarzyna Warnke) i jej partner (Piotr Witkowski) wierzą w talent młodej, wspierają, pozwalają być sobą, niemal zapominając o jej problemach społecznych. Rodzice Niko (Anna Krotoska i Andrzej Konopka) są trochę ostrożniejsi w swoim podejściu do obojga dzieciaków, ale też starają się okazywać swoje wsparcie, więc kiedy trzeba gnać na złamanie karku i łamać cały szereg przepisów, byle tylko nakręcić tę jedną, bardzo ważną scenę, z miłą chęcią pomogą.

Druga nitka fabuły skupia się na postaci Igora (Jan Sałasiński), młodego koszykarza, obecnie "odsiadującego wyrok" na obozie sportowym pod opieką zmagającego się z uzależnieniem od alkoholu trenera. Jego marzeniem jest przejść na zawodowstwo, żeby mógł kupić młodszemu bratu wymarzoną konsolę i generalnie stać się 'kimś'. Nie będzie to jednak proste pod tym trenerem i z tą drużyną. Wszystko zmienia się, kiedy w dosyć dramatycznych okolicznościach poznaje Lenę i Niko, którzy chcieliby aby zagrał w ich filmie. I niby to tylko aktorstwo, ale pojawia się lęk, że zranione zostaną uczucia. Sytuacja robi się skomplikowana.

Prócz tych dwóch wątków mamy jeszcze... Całą masę innych historii. Z jednej strony mamy rodzicielkę Leny i jej przygotowania do przeprowadzki do Włoch. Gdzie indziej rodzice Niko przeżywają coś na wzór kryzysu małżeńskiego, lokalna dziewczyna (Pulina Krzyżańska) czuje się pominięta, co przekłada się na jej relację z ojcem (Jakub Wieczorek), trener jest chlorem i co tam jeszcze. Wyłania się z tego problem, bo tak jak każda z tych historii wpisuje się w główny motyw serialu, tak praktycznie żadna, poza tą główną, nie doczekuje się należycie katartycznego zakończenia. W przypadku części z nich jeszcze można mówić, że chociaż w ogóle się zakończyły, ale taka na przykład Krzyżańska po prostu dostaje pięciosekundową scenę kończącą jej wątek - nagle, bez jakiegoś sensownego rozwoju po drodze - którą równie dobrze mogli nakręcić już po głównym okresie zdjęciowym, bo zauważyli, że czegoś brakuje i zadowoleni. Ale ja nie. Tak samo jak nie podoba mi się miejsce, w którym kończy się historia trenera, ani jak rozwiązany zostaje wątek rodziców Niko, czy przeprowadzi do Włoch. Nie chodzi nawet o to, że to sam pomysł jest zły, ale sposób, w jaki do niego dotarliśmy.

Absolutni debiutanci (2023) - recenzja, opinia o serialu [Netflix]. Świetna muzyka i występy aktorów młodego pokolenia

Poetycko mamy tu kilka szczerze interesujących kadrów, choć powiedziałbym, że spora część z nich (ale nie wszystkie!) zarezerwowana została na kręcenie artystycznego filmu Leny, a netflixowemu widzowi pozostaje oglądać płaską kopulację Warnke i Witkowskiego, nijakie sceny sportowe i tym podobny materiał. Trzeba jednak przyznać, że młoda część obsady potrafi ożywić ujęcie swoją energią i entuzjazmem, a miejscami nawet zbudować taki klimat, że widzowi robi się ciepłej za kołnierzem. I nie chodzi wyłącznie o pokazywanie ciała - choć tego, oczywiście, nie brakuje - ale właśnie o tę intymność, zbudowanie sytuacji, w której widz czuje się niemal jakby podglądał potajemnie aktorów z ukrycia, jakby robił coś złego. Niezły paradoks, biorąc pod uwagę jak Lena i Niko obsesyjnie nagrywają niemal wszystko, co robią.

Nastrój buduje zarówno senna, a miejscami dzika aura nadmorskiej miejscowości, w której rozgrywa się akcja serialu, ale również, a może nawet i przede wszystkim świetna ścieżka dźwiękowa, wypełniona hiciorami w stylu "Crazy on you", od zespołu Heart.  Nawet najbardziej banalną scenę można uratować dobrze spasowaną melodią, a tutaj soundtrack nie tyle ratuje kolejne sceny, co nadaje im dodatkowej głębi, wzmacnia przekaz, wyzwala dodatkowe emocje - no i zwyczajnie, tak po ludzku, przypomina o istnieniu paru kultowych utworów.

"Czasami nie lubię tego, kim jestem", mówi w pewnym momencie Lena i jest to jedno z najmocniejszych stwierdzeń, jakie ostatnio słyszałem. Prosty zestaw słów, prosto wypowiedziany, ale niosący ze sobą ładunek tak potężny, że aż uczący pokory. Ponieważ każde z nas przynajmniej raz w życiu spojrzało w lustro i nie było zadowolone z tego, co zobaczyło. Bo życie to nie tylko pasmo kolejnych zwycięstw. Czasami bywa gorzej. Grunt to zawsze spojrzeć w przód i z nową iskrą w sercu zobaczyć, czy za horyzontem nie czeka na nas nowy dzień. Tu kryje się sedno całego serialu. "Absolutni debiutanci" to produkcja o ludziach szukających siebie, swojego szczęścia. Zakończenie mogłoby być lepsze, ale sama droga do niego wypada ciekawie, nawet jeśli miejscami trochę obco dla takiego zgreda, jak ja.