Niepokalana (2024) - recenzja, opinia o filmie [Monolith]. Omen: Początek wersja 0.9

Kiedy młoda nowicjuszka przybywa do parafii, w której ma złożyć śluby, najpierw szybko zauważa dziwną atmosferę wokół, a chwilę później swój rosnący, ciążowy brzuch, mimo że nigdy nie uprawiała nawet seksu. Zdarzenie szybko zostaje okrzyknięte cudem i rozpoczynają się przygotowania do ponownego przywitania na świecie Jezusa Chrystusa.

Szanuję fakt, że "Niepokalana" jest projektem, który Sydney Sweeney najzwyczajniej w świecie uparła się aby zrobić i ostatecznie dopięła swego. Pierwszy raz ze scenariusze filmu zetknęła się w 2014 roku, kiedy to brała udział w castingu do filmu. Projekt ostatecznie nie wystartował, ale najwyraźniej nigdy nie opuścił głowy panny Sweeney, bo kiedy stała się już wielką gwiazdą i założyła własną firmę producentką Fifty-Fifty Films, postanowiła wrócić do projektu. 

Rezultat może nawet i byłby ciekawy, gdyby nie to, że chwilę wcześniej premierę miał "Omen: początek" - film tak piekielnie podobne do dzisiejszego (przepraszam za przypadkowy żarcik) i przy tym zwyczajnie lepszy, a przypominam, że i tamten film wcale nie zrobił na mnie aż tak wielkiego wrażenia, zazwyczaj nie rozumiem dlaczego miałbym komuś polecić akurat ten seans. Bo Sydney? W poprzednim filmie reżysera, Michaela Mohana jest jej więcej, w dodatku w pełnym negliżu, a i tak go to nie uratowało przed byciem absolutnym średniakiem. Bo Profesor z "Domu z papieru"? Nie jest tu przesadnie ciekawy. No nic nie ma w tym filmie, co krzyczałoby do widza, że po prostu musi go obejrzeć.

Niepokalana (2024) - recenzja, opinia o filmie [Monolith]. Magiczne gwoździe i morze sztampy

Fabularnie film jest zaskakująco składny. W sensie: wszystkie (z grubsza) te dziwne rzeczy dziejące się wokół siostry Cecylii (Sweeney) zostają prędzej czy później wyjaśnione. Nie powiem żeby to były jakoś przesadnie satysfakcjonujący wyjaśnienia, ale przynajmniej są. O dziwnie niepokojący klimat dbają siostra Mary (Simona Tabasco) i matka przełożona (Dora Romano). Ta druga nie dość, że ma zwyczajnie nieprzyjemną twarz, to jeszcze w bardzo bezpośredni sposób okazuje jak ważne jest dla niej dziecko w brzuchu Cecylii, a jak kompletnie nieistotna jest jego matka. Z kolei ta pierwsza, choć z początku całkiem normalna, szybko zaczyna okazywać naszej bohaterce wrogość, po tym, kiedy ta zachodzi w ciążę. Bardziej istotną obsadę zamykają wspomniany już Alvaro Morte jako wiecznie poważny ojciec Sal, który na pewno jest absolutnie godnym zaufania klechą i w ogóle, oraz Giorgio Colangeli w roli tamtejszego kardynała, bardzo głośno przeżywającego dziejący się przed nim cud. Wszystkie te postacie są w ostatecznym rozrachunku cienkie jak papier, stereotypowe, zupełnie nie zapadające w pamięć.

Elementy straszące, to przede wszystkim ten klimat wrogości ze wszystkich stron, ale również i kilka pozornie nadprzyrodzonych scen - zwykle związanych z motywem rąk chwytających łapczywie główną bohaterkę, ubezwłasnowolniających ją. Wizualnie są to całkiem ciekawie przygotowane sceny, ale czy rzeczywiście mają potencjał aby kogoś nastraszyć? Ja osobiście raczej przysypiałem w trakcie seansu. Budowaniu napięcia na pewno nie pomaga też fakt, że wszystkie te sceny poprzedza chwila ciszy, która w teorii ma potęgować doznania, ale w praktyce zdradza jedynie, że zaraz coś się stanie. Tak naprawdę jedyną rzeczywiście straszną sceną jest ta końcowa - przy okazji eksponując talent Sweeney - ale z wiadomych przyczyn nie będę jej tu omawiał. To jednak trochę za mało, aby usprawiedliwić konieczność obejrzenia całego filmu.

Niepokalana (2024) - recenzja, opinia o filmie [Monolith]. Kilka ładnych obrazków

Wypada przyznać, że zdjęcia autorstwa Elishy Christian potrafią się podobać. Dużo tu szarości i brązu, kolory są jakby przytłumione przez większą część filmu - nawet niebo jest głównie stalowo szare, a filmowcy nie próbują nawet podbić palety barw. Tak naprawdę jedynym cieplejszym źródłem świata na ekranie jest żywy ogień świec i pochodni, ale one nadają scenom bardziej złowieszczy, niż synpatyczny charakter.

Najciekawsza jest jednak kompozycja ujęć, często bardzo symetryczna, z tematem ujęcia na środku. Do tego dochodzi zabawa percepcją, zmieniające się otoczenie, wydarzenia rozmowy i szepty rozgrywające się na drugim planie. Naprawdę, jest gdzieś tutaj zakopany potencjał na solidnego straszaka, ale pojedyncze ciekawe sceny i kilka nie najgorszych pomysłów połączone nueoryginalnym, nudnym skryptem to zdecydowanie za mało. Kto wie, może nawet z tego scenariusza dałoby się coś ukręcić, ale potrzebny byłby do tego lepszy reżyser, z jasno określoną wizją.

Koniec końców "Niepokalana" jest zwyczajnie kiepskim filmem. Niby to tylko 90 minut, a ma się wrażenie, jakby siedziało się w kinowym fotelu całą wieczność. Pojedyncze sceny robią niezłe wrażenie, Sydney i jej koleżanki z zakonu są miłe dla oka, a okazjonalnie nawet i grają coś ciekawego, ale w szerszym rozrachunku cały ten film jest taki, że tak to określę, mętny. Nijaki. "Abigail" i "Omen: początek" są bezsprzecznie lepszymi filmami i oba w dalszym ciągu można złapać w większości kin. No, chyba że ktoś jest uber fanem Sydney Sweeney, ale wtedy czego bym tu nie napisał, to i tak go nie powstrzymam.

Udanej majówki, everyone!