Wciągająca opowieść o miłości i oszustwie, a także pełna reedycja klasyka z 2011 roku, która zawiera mnóstwo dodatków, kilka nowych zakończeń, łamigłówek i, co najważniejsze, zupełnie nową postać o imieniu Rin, która wplątuje się w fabułę, dodając kilka godzin nowej rozgrywki oraz sekwencji filmowych.

Produkcja to przygoda, która łączy elementy horroru z erotyką i bazuje na serii rozbudowanych zagadek, które trzymają w napięciu. W grze istnieje także system pytań, na które udzielane odpowiedzi wpłyną na dalszy rozwój przygody i przyszłość głównego bohatera, który zaczyna doświadczać śmiertelnie niebezpiecznych koszmarów polegających na wspinaniu się na niekończące się wieże z bloków, aby uciec przed śmiercią i zobaczyć kolejny dzień. Bohater przez cały czas żongluje zagmatwanymi i potencjalnie autodestrukcyjnymi uczuciami do tajemniczej blondynki o imieniu Catherine.

Tytuł nie jest grą fabularną w tradycyjnym sensie. Większość akcji ma miejsce w barze Stray Sheep i innych zamkniętych przestrzeniach. Chociaż gracz ma swobodę wędrowania i rozmawiania z postaciami, brak tu tradycyjnej akcji, przynajmniej na pierwszy rzut oka. Struktura rozgrywki nie jest typową konfiguracją dla gier wideo, ale główna prezentacja potrafi być zachwycająca, łącząc elementy anime z doskonałymi efektami wizualnymi. Dialogi nie zdobędą żadnych nagród literackich, ale jak na standardy tego gatunku, a zwłaszcza biorąc pod uwagę tematykę, są bardzo dobre – biją nieco ponad przeciętność, choć czasami podkłady głosowe mogą nie przekonywać w pełni.

RECENZJA W YOUTUBE

Marzenia Vincenta krążą wokół niezwykłej gry logicznej, w której każdy etap rozgrywa się na rozpadającej się wieży. W tych snach Vincent jest ścigany przez wypaczony obraz swojego obecnego strachu. Jego celem jest dotarcie do wyjścia na szczycie wieży poprzez przesuwanie i układanie bloków, tworząc schody lub usuwając je, aby uzyskać bardziej przydatny układ. Mimo że grawitacja działa w określony sposób, bloki muszą stykać się tylko wzdłuż jednej krawędzi, aby pozostać zawieszone w powietrzu. W miarę postępów w grze pojawiają się dodatkowe przeszkody, jak i dodatkowi przeciwnicy, ale podstawowa mechanika pozostaje taka sama.

Różne techniki i łamigłówki obejmują bloki wykonane z różnych materiałów oraz wymagają specyficznych umiejętności. Kamienie o czerwonej poświacie nie mogą być przenoszone, podczas gdy szare mają taką możliwość. W początkowych fazach gry to właśnie nimi zajmuje się Vincent. Trudność łamigłówek zależy od wybranego przez gracza poziomu trudności. Istnieje wiele sposobów przemieszczania się po zagadkach, ale najczęściej występującym schematem osiągnięcia celu jest tworzenie prowizorycznych schodów lub układanie kamieni naprzemiennie, co pomaga dostać się na wyższy poziom. W miarę rozwoju fabuły pojawiają się również inne rodzaje kamieni, różniące się od szarych bloków, na przykład lodowe, co sprawia, że Vincent ślizga się i spada, lub bloki, które go pochłaniają lub wciągają w czarną otchłań. To od gracza zależy, czy wykorzysta przedmioty, taktykę czy nawet funkcję autoodtwarzania, aby ominąć te przeszkody. W dalszej części przygody pojawiają się także wspomniani wrogowie, którzy mogą wyeliminować gracza z zagadki, ale równie dobrze można ich zrzucić w przepaść i kontynuować rozwiązywanie zadania.

W rozgrywce pojawia się także rodzaj systemu moralności, w którym na końcu każdego etapu łamigłówki gracz staje przed trudnym, lecz binarnym dylematem. To, jak odpowiada na wydarzenia w świecie rzeczywistym, włączając w to prosty, ale elastyczny system komunikacji za pomocą wiadomości tekstowych, ma wpływ na skalę między porządkiem a chaosem. Jednakże warto zaznaczyć, że nie jest to klasyczna miara dobrych i złych obyczajów, lecz bardziej normy społeczne.

Opowieść zawiera głębokie tematy związane z próbą pogodzenia się z własną przyszłością oraz walką ze standardami narzucanymi przez społeczeństwo w definiowaniu własnego szczęścia. Vincent i grupa drugoplanowych bohaterów starają się zmierzyć ze swoją przyszłością i społecznymi oczekiwaniami na różne sposoby, a to, w jaki sposób ewoluują, może być w dalszej perspektywie mniej lub bardziej poruszające. Co więcej, edycja ta dodaje jeszcze więcej życiowych kłopotów, wprowadzając kolejną tajemniczą kobietę o imieniu Rin, która wnosi naprawdę ciekawy i nowy rozwój w historii. 

Między standardowymi filmowymi przerywnikami pojawia się kilka zupełnie nowych scen z udziałem wspomnianej dziewczyny, którą Vincent przypadkowo spotyka, ratując ją przed prześladowcą. Cierpiąca na amnezję kobieta kończy pracę w znanym barze protagonisty i wprowadza się do niego praktycznie tuż obok. Jej niewinny wygląd i radosna postawa sprawiają, że Vincent zakochuje się w niej, co jeszcze bardziej komplikuje już i tak skomplikowany trójkąt miłosny.

Kolejną nowością w trybie fabularnym jest tryb remix. W tym trybie pojawiają się klocki przypominające te z Tetrisa, które łączą się ze sobą i pozwalają jednocześnie manipulować dużymi fragmentami ściany. To czyni tryb fabularny łatwiejszym, przynajmniej w pewnym stopniu, ale wprowadza ciekawą odmianę w rozgrywce.

Standardowa rozgrywka na normalnym poziomie trudności wydaje się nieco łatwiejsza niż w oryginalnej grze, głównie dzięki wprowadzeniu systemu przewijania, który pozwala uniknąć śmierci. Jednakże wyższy poziom trudności zasługuje na swoją nazwę, oferując znacznie większe wyzwanie. Żadne z dodatków do łamigłówek w Catherine nie sprawią, że gra stanie się bardziej atrakcyjna dla tych, którym nie przypadł do gustu ten aspekt w pierwotnej wersji. Jednakże istnieje kilka innych dodatków skierowanych do tych, którzy go docenili.

Ukończenie łamigłówek w odpowiednim czasie pozwoli znaleźć drogę do korzystnych zakończeń, co wpływa na sposób, w jaki kształtują się interakcje w związkach w grze. Pierwotnie wydana w 2011 roku, Catherine zdobyła wiele uznania. Dzięki dodatkowi nowej postaci, Rin, gra staje się jeszcze bardziej wartościowa i oferuje więcej powodów, by do niej wracać. W sumie dostępnych jest aż 13 różnych zakończeń, co stanowi znaczący wzrost w porównaniu z oryginalnym wydaniem.

Dodano także kilka funkcji online, które pozwalają zobaczyć, jak inni gracze radzili sobie w konkretnych koszmarach łamigłówkowych. Można także uzyskać dostęp do samych łamigłówek w osobnych trybach gry. Babel, Koloseum i Arena Online pozwalają rozwiązywać losowo generowane łamigłówki w trybie solo, współpracy lub rywalizacji z innymi graczami.

Jeśli chodzi o nowe tryby i poziomy, jest ich wystarczająco dużo, aby zadowolić fanów gry. Dla graczy, którzy uwielbiają Catherine za jej zagadkową rozgrywkę z blokami, wersja Full Body dostarcza pełni tego, czego potrzebują. Natomiast dla osób, które głównie grały ze względu na symulację związków, ta edycja może nie spełniać wszystkich oczekiwań.

Warto również docenić świetnie skomponowaną muzykę i kierunek artystyczny, który nadal jest przyjemny dla oka. Projekty postaci są na najwyższym poziomie, a sposób, w jaki używane są kolory, jest godny pozazdroszczenia. Wraz z serią Persona, Catherine udowadnia, że styl Atlusa nie ma sobie równych.

Catherine: Full Body to nadal jedna z niewielu gier wideo, która podejmuje temat miłości i związków w realistyczny sposób. Emanuje stylem, nawet kilka lat po oryginalnej premierze. Chociaż narracja od czasu do czasu się zaplątuje, to jednak wgląd w desperackie życie Vincenta Brooksa nadal jest znacznie bardziej niż wart uwagi.