Piątkowa GROmada #388 - Zgromadzenie pikselowych braci, czyli recenzja Broforce

BLOG RECENZJA GRY

822V

BZImienny | 08.03, 09:10

Poniżej znajduje się treść dodana przez czytelnika PPE.pl w formie bloga.

Przedmiotem dzisiejszego odcinka będzie tytuł o brachach szerzących demokrację w różnych zakątkach świata. I o ile coś takiego mogłoby sugerować grę logiczną czy tytuł „o przemowach”, to tym razem będzie to zła odpowiedź. Przygotujmy więc jakiegoś bracha albo hamburgera w rozmiarze XXXXXL i zasiądźmy poznać pewną bardzo amerykańską grę, Broforce.

Witam was w ramach kolejnego odcinka Piątkowej GROmady, gdzie tym razem przeprowadzę was przez amerykańskie Broforce od południowoafrykańskiego dewelopera Free Lives. Jest to przedstawiciel gier akcji 2D, gdzie gracz sam albo w ekipie szerzy demokrację w różnych zakątkach świata. Oczywiście metody te są dopuszczalne przez system i opierają się na równaniu całych konstrukcji z ziemią przy pomocy takich narzędzi jak wyrzutnia rakiet, nogokarabin czy indyk nadziewany nitrogliceryną. Sprawdźmy więc jak się ma to zaprowadzanie demokracji.

Jest to też wyjątkowo jedna z bardzo niewielu gier, które ukończyłem na PlayStation 4 (dokładnie to chyba jedyna) wraz z dobrym przyjacielem. Wprawdzie chwilę to zajęło, ale udało się dotrzeć do końca po kilku posiedzeniach przy konsolce. Po niej wziąłem wersję na Windowsa i ukończyłem tam w pojedynkę.

Zgromadzenie pikselowych braci

W pewnym rejonie świata pojawiła się wyjątkowo groźna grupa przeciwników demokracji w formie terrorystów korzystających z m. in. wyrzutni ludzi czy „Terrorcopterów”. USA jako wielbiciele demokracji wysyłają tam ekipę niedofinansowanych brachów składającą się z gwiazd kina akcji, a ci dość szybko radzą sobie z zagrożeniem. Niestety, to tylko początek przygód radosnej ekipy, bo panowie z kałachami czy buldogi to dopiero początek trudnej drogi w walce o demokrację. Gdzie bronią poza wybuchami jest niemal śmiertelna dawka testosteronu, czołgi czy irracjonalne gołe pięści.

W Broforce historia przedstawiona jest w formie zestawu misji, gdzie amerykański generał wprowadza w swój sposób do zadania, a następnie kilka misji z zadaniem gdzie trzeba dotrzeć do ostatniej flagi i wyeliminować dowódcę nienawidzących demokracji. Między misjami gracz może podróżować helikopterem po świecie z zabójczą prędkością. Na uboczu mamy także misje specjalne, gdzie określony członek ekipy Brachów musi…. w sumie zrobić to, co inni robią normalnie, ewentualnie dotrzeć do jakiegoś punktu po drodze robiąc to co normalnie. I tak przez całą grę do przejścia w kilka wieczorków robiąc jedną, ale bardzo przyjemną, rzecz.

Amerykańska moc jest w Broforce silna w warstwie fabularnej za sprawą czynnika, który można nazwać „specyficznym poczuciem humoru”. Generał ze swoimi przemowami dodaje niepoważnej powagi, a nieliczne sceny przerywnikowe zostawiają z wrażeniem „Co ja przed chwilą obejrzałem?”. I przez to staje się historią z jaką warto się zapoznać, nawet jeśli za wiele to jej nie ma – zwłaszcza, że momentami jest zarówno pozytywnie osobliwa jak i zaskakująca. Choć nie trzeba mieć złudzeń, że Broforce nie stoi historią, a jej otoczką gdzie to wariactwo jest kontynuowane.

Broforce to przedstawiciel gatunku gier akcji 2D, gdzie gracz kontroluje tytułowych bracholi w oczywisty sposób nawiązujących do kultowych filmów akcji jak Terminator, Rambo czy Szklana Pułapka. Każdy z tych braci ma unikatową broń oraz umiejętność do wykorzystania w trakcie rozrywki. W tej całości radosnej demokratycznej twórczości trzeba pamiętać o kilku zasadach jak:

Całość, wyłączając okolice punktów kontrolnych, podlega totalnej anihilacji. W końcu nie będzie złych ludzi jak ich cała baza pójdzie z dymem. Zwłaszcza jak baza jest wypełniona beczkami z paliwem czy butlami gazowymi, ponieważ powody. Nie pytajcie, taka logika gry niczym logika filmów akcji lat 90. XX wieku, gdzie liczył się tylko cosplay wybuchowego pingwina ("Kaboom?", "Tak Rico, Kaboom.").
Wrogowie są wrażliwi na ołów/rakiety, ale i bohater bada na jedno trafienie (z wyłączeniem kilku przypadków oraz zdolności specjalnych). Każde trafienie bohatera zmniejsza pulę zdrowia Gromady o 1 i daje nową postać do wykorzystania*. Wyczerpanie puli życia, które to można uzupełnić ratując więźniów, oznacza koniec mapy.
Na początku starcia dostaje się losowego wojaka z tych dostępnych, to samo przy uratowaniu więźnia (no chyba, że wskutek ratunku odblokowywany jest nowy wojak, to wtedy dostaje się dokładnie tego).

Widać więc, że ogólne założenia są bardzo proste, a co za tym idzie łatwe do przyswojenia. Magia i przyjemność obcowania z tytułem nie pochodzi z samych narzędzi, a związanych z nimi ograniczeń (czy właściwie ich braku). Takie podjeście do rozgrywki to coś, co bardzo lubię i do pewnego stopnia przypomina mi przygodę z klasyka, gdzie większość pewnie opierała się na broni palnej – ja natomiast wolałem podnosić i ciskać kaloryfery. Ten brak ograniczeń co do sposobu rozwiązania problemu i liczne podejścia jest źródłem niczym nieograniczonego relaksu. Plusem w tym jest to, że nawet przy dość ostrych założeniach co do zgonu nie jest to produkcja przesadnie trudna, nawet jeśli stosuje się taktykę „ura i do przodu”. A jak ma się kompana za bracha, to szaleństwo dalej jest, tylko bardziej.

Na koniec pozostaje tylko pytanie, po co te wibracje w wersji na PS4? Ani to nie było ciekawe ani potrzebne, a jedynie irytowało – trochę jakby robić ciasto, gdzie przez 10 minut trzyma się odpalony mikser.

Wizualnie jest powiedziałoby się skromnie, czyli pixel-art., który to się sprawdził nie raz przy mniejszych grach. Nie oznacza to jednak, że to wygląda źle a to za sprawą licznych wybuchów, wariactwa czy innych wizualizacji zaprowadzania demokracji. Mi to przypadło do gustu, tak samo jak w przypadku idącego w niski głos audio. Czy to muzyki czy płaczącego dowódcy mówiącego „Spoczywaj w pokoju, brachu”. I to na tyle, jeśli chodzi o Broforce. A teraz wybaczcie, idę do MCDonalda po Fish Maca na śniadanie. :)

* - Poza trybem „Iron Bro”, gdzie każdy brachol ma jedno życie. Tryb „Iron Man” gdzie ma się więcej niż jedno podejście, ale i tak za dużo jak chce się po prostu zrelaksować

Najbardziej amerykańska gra to nie przygoda o demonach od starego dewelopera, a pikselowa przygoda od nieamerykańskiego Free Lives. Stężenie USA w tej grze jest momentami krytyczne, ale mimo wszystko to przygoda z jaką warto się zapoznać. A teraz przepraszam, idę na hamburgera z colą 0%. Bo wiecie, dieta. :)

Ankieta

Tradycyjnie dane o odcinku zbieram do następnego odcinka, a dotyczy kolejnego recenzenckiego odcinka - kto ma sugestię na tytuł, niech daje znać. Wyniki ankiety z poprzedniego tygodnia:

Na chwałę Imperatora (Warhammer 40,000: Space Marine)

Kolejny powrót do starej gry, skoro jej kontynuacja ma w końcu nadejść. Na Imperatora, ile można czekać?

Pełnokrwista przygoda, czyli kilka słów o The Butcher

Czyli opowieść o o pełnokrwistej pixelowej przygodzie na jeden wieczór

Wyprawa do Giptu, czyli recenzja urlopu w Egipcie

WRGOoG (W Ramach GROmady Opowiadamy o Grach), ale tym razem na 10%, bo miałem koszulkę z logiem PlayStation Move przez którą pomylono mnie kiedyś z Czechem. Dobrze, że nie z przedstawicielem innego kraju ze względu na opaleniznę. :)