Fatal Fury 2

Fatal Fury 2 to dwuwymiarowa bijatyka wyprodukowana i wydana przez SNK. Tytuł ukazał się na różnych platformach. Pierwotnie na Neo Geo, a później został przeniesiony na inne sprzęty, m.in. SNES-a i Mega Drive (za konwersje na te konsole odpowiadała Takara).

Fabularnie gra jest bezpośrednią kontynuacją pierwszej części. Trójce wojowników, braciom Bogardom (Andy’emu i Terry’emu) i Joe Higashiemu, udało się pokonać mafijnego szefa Geesa Howarda, ale nie oznacza to bynajmniej, że wszystkie szumowiny zostały wyeliminowane. Wręcz przeciwnie - pojawia się nowy antagonista, Wolfgang Krauser, który organizuje kolejny turniej sztuk walk, by odnaleźć zwycięzcę poprzednich zawodów.

W grze do wyboru otrzymujemy dwanaście grywalnych postaci - osiem ‘zwykłych’ i czterech bossów (po raz pierwszy pojawia się m.in. Mai Shiranui, jedna z ikonicznych postaci w cyklu SNK). Dodać jednak warto, iż dotyczy to wersji na SNES-a i Mega Drive, bowiem na Neo Geo było tylko ich tylko osiem. System walki został rozbudowany względem pierwowzoru, który był jednym z pionierów dla całego gatunku bijatyk. Tym razem zamiast trzech przycisków używamy czterech. Dwa odpowiedzialne są za ciosy rękami (słaby i mocny), a dwa za kopniaki. Nowością jest również możliwość błyskawicznego odskoczenia po dwukrotnym wciśnięciu kierunku.

Do Fatal Fury 2 powraca patent dający efekt pseudo-3D. Plansze, podobnie jak w ‘jedynce’, podzielona są pierwszy i drugi plan, pomiędzy którymi zawodnicy mogą swobodnie przeskakiwać (w tym celu należy wcisnąć dwa przyciski odpowiedzialne za słaby cios ręką i nogą). Co ciekawe, na planszach mogą znajdować się interaktywne elementy, np. kable pod napięciem albo stado biegnących byków. Używając odpowiednich umiejętności możemy sprawić, by oponent wylądował na tej lub innej przeszkodzie.

W “dwójce” wprowadzano też dwa nowe rodzaje ataków. Jeden to Evasion Attack, czyli innymi słowy zwyczajna kontra wyprowadzana po skutecznym bloku. Drugi to Desperation Move. Jest to specjalna technika, która może znacząco uszczuplić energię rywala. Sęk jednak w tym, że można jej użyć tylko gdy nasz podopieczny sam będzie miał mniej niż 25 proc. paska.