Katamari Damacy

Katamari Damacy to gra logiczno-zręcznościowa wyprodukowana i wydana przez Namco na PlayStation 2. Tytuł był początkowo projektem przygotowanym z myślą o Namco Digital Hollywood Game Laboratory, a jego produkcja kosztowała mniej niż milion dolarów. Gra odniosła spory komercyjny sukces mimo swoich skromnych korzeni, lecz nie ukazała się w Europie.

W grze wcielamy się w postać Księcia, syna władcy kosmosu, którego pijackie ekscesy doprowadziły do rozpirzenia wielu gwiazd i ciał niebieskich. Książę dostaje szanse, by zyskać w oczach ojca, który od dawna nie jest zadowolony z jego wzrostu nie przekraczającego 5 cm. Otrzymuje on mianowicie magiczną kulę o nazwie “katamari”, do której przylepia się wszystko co mniejsze od niej, i rusza na Ziemię z ważką misją zdobycia gratów pozwalających odbudować wszechświat.

Książę turla kulę przez domy, ogrody, miasta i inne miejscówki. Naszym podopiecznym sterujemy przy pomocy dwóch gałek DualShocka. Wszystkie obiekty, które są mniejsze od katamari, przylepiają się do niej. Wytyczne, jakie otrzymujemy, polegają zwykle na zebraniu odpowiedniej ilość przedmiotów w wyznaczonym czasie. W trakcie zmagań nie jest nam oczywiście zbyt łatwo. Przede wszystkim musimy uważać na zwierzęta i obiekty większe od kuli. Te pierwsze mogą uszczknąć nam ze stanu posiadania, uderzenie w przeszkody kończy się natomiast rozrzuceniem zebranych gratów. By temu przeciwdziałać, musimy zbudować kulę, której nie będzie się imać byle co.

Oprócz podstawowego zadania, Książę może się zaangażować w szukanie specjalnych przedmiotów. Większość z nich nie daje nic więcej oprócz satysfakcji (rzeczy w które można przystroić głównego bohatera), ale zdarzają się też lepsze kąski, np. aparat służący do robienia screenów albo kuzyn naszego podopiecznego.

Kuzyn jest swoją drogą postacią, której możemy używać w trybie multiplayer. Ekran jest wówczas podzielony na dwie części, a rozgrywka polega na tym, by zebrać jak najwięcej przedmiotów w ciągu trzech minut. Gracze mogą sobie uprzykrzać życie, czego najlepszym (a zarazem ostatecznym) przykładem jest możliwość ‘wchłonięcia’ katamari rywala.