NieR

Nier to gra action-RPG wyprodukowana przez nieistniejące już studio Cavia i wydana przez Square Enix na PlayStation 3 i Xbox 360 w 2010 roku. Tytuł jest duchowym spadkobiercą Drakengard. Obie gry reżyserowała ta sama osoba - Yoko Taro.

Historia zaczyna się intrygująco. Pierwsze sceny Nier przedstawiają zniszczone, współcześnie wyglądające miasto z 2049 roku. Poznajemy wówczas śmiertelnie chorą Yonah i jej ojca (któremu sami nadajemy imię) staczającego bitwę z armią dziwnych bezkształtnych istot zwanych Shades. Następnie przenosimy się ponad 1300 lat w przyszłość, gdzie obserwujemy dwójkę identycznie wyglądających postaci żyjących w prymitywnej osadzie zbudowanej na ruinach upadłej cywilizacji. To wtedy na dobre rozpoczynają się zmagania gracza.

Nier jest grą action-RPG. Oznacza to tyle, że walki toczymy w czasie rzeczywistym, bez przenoszenia się na oddzielny obszar, ale zaimplementowano tu również pewien system rozwoju. Główny bohater walczy z rożnymi typami przeciwników zdobywając punkty doświadczenia podbijające poziom jego umiejętności. Do dyspozycji ma różne rodzaje broni: miecze, miecze dwuręczne i włócznie. Oręż można usprawniać zbierając potrzebne surowce. Do walki służą też czary, które zdobywamy w trakcie fabularnych postępów. Z biegiem czasu dołączą do nas jeszcze dwie inne postacie - porywcza, opętana przez Shade'a Kaine i niewidomy chłopak Emil potrafiący swoimi oczami zamieniać w kamień.

Jeśli chodzi o inne aspekty rozgrywki, gracz może podejmować się w Nier rozmaitych questów polegających głównie na ubiciu kogoś (czegoś) lub dostarczeniu przedmiotów. Twórcy przygotowali także minigry, jak łowienie ryb czy uprawy. Co więcej, gra funduje atrakcje w pewnych momentach nawiązuje do innych gatunków, czego przykładem niech będzie dungeon, w którym gameplay przypomina diablo-podobny hack’n’slash, albo fragmenty przywodzące na myśl przygodówkę tekstową. 

Nier, mimo pewnych problemów (słaba grafika, czasami monotonny gameplay), zdobył uznanie zwłaszcza graczy (media branżowe oceniały grę różnie). Najlepiej wypadał zwłaszcza scenariusz, nietuzinkowi bohaterowie i świetna muzyka skomponowana przez Keiichiego Okabe.