Silent Hill 3

Silent Hill 3 to kolejna część flagowej serii horrorów sygnowanych logo Konami, która została wydana na PlayStation 2 oraz komputery osobiste w 2003 roku. Po raz kolejny gracz trafia tu do miasteczka Silent Hill, opanowanego przez zło w jego najczystszej postaci. W przeciwieństwie do poprzedniej odsłony cyklu gracz nie wciela się tu w mężczyznę, a w młodą dziewczynę – Heather Mason.

Główną bohaterkę gracze poznają w trakcie jej sennego koszmaru. Chwilę później zadaniem osoby dzierżącej pada jest po prostu wyjście z jednego z supermarketów, co bardzo szybko zaczyna się niesamowicie komplikować. Obsadzenie w roli głównej siedemnastoletniej dziewczyny miało na celu pokazanie graczom ich słabości w obliczu zagrożenia, jakie bez wątpienia stanowi tytułowe miasteczko. Dodatkowo, młoda kobieta charakteryzuje się bardzo drobnym ciałem, co jeszcze bardziej uwidacznia jej bezsilność.  Produkcja stanowi kontynuację historii opowiedzianej w pierwszej odsłonie serii, toteż wątek samego miasta powraca tu niczym bumerang. Wiąże się to z ponownym odwiedzaniem znanych z poprzednich gier lokacji, jednakże deweloperzy przygotowali również kilka nowych miejsc, takich jak stacja metra czy poczta. W trakcie tej niebezpiecznej podróży Heather stopniowo odkrywa fakty dotyczące własnej przeszłości.

Znacznej rozbudowie uległ ekwipunek, jakim posługuje się bohaterka. Broń została podzielona na ręczną oraz palną. Należy odnotować, że w porównaniu z Silent Hill 2 jest tutaj znacznie więcej strzelania. Gracze muszą zmagać się z rozmaitymi maszkarami, których próżno szukać nie tylko w innych produkcjach tego typu, lecz nawet filmowych horrorach. Tytuł charakteryzuje się ciężkim, mrocznym klimatem i złożoną fabułą, którą w pełnej krasie można poznać dopiero po kilkukrotnym ujrzeniu napisów końcowych. Licznych usprawnień doczekała się także oprawa wizualna – na wysokim poziomie stoi animacja, co jest zasługą zastosowania technologii Motion Capture. Ponadto w grze po raz pierwszy w historii branży zastosowano efekt krwi poruszającej się na ścianach. Na uwagę zasługuje warstwa muzyczna, za którą stoi niezastąpiony Akira Yamaoka – ta dobrze komponuje się z atmosferą i dostosowuje się do wydarzeń rozgrywających się na ekranie.