Tekken 3

Tekken 3 jest bijatyką 3D stworzoną i wydaną przez japońską firmę Namco we wrześniu 1998 roku na konsolę PlayStation. Jest to trzecia odsłona popularnej serii Tekken, jaka pojawiła się na platformie Sony. Produkcja Namco na automatach w Japonii zadebiutowała już w marcu 1997 roku. „Trójka” w opinii wielu fanów uchodzi za najbardziej przełomową odsłonę cyklu.

Drugi Turniej Żelaznej Pięści wygrał Heihachi Mishima pokonując swojego syna - Kazuyę - którego ciało zostało wrzucone do wulkanu, Akcja trzeciej części gry rozgrywa się 15 lat później. Korporacja Mishima traci kontakt z grupą nadzorującą wykopaliska archeologiczne nad Ogrem - nieznaną formą życia - która masakruje armię Heihachiego. Ogre zabija także kolejnych mistrzów sztuk walki aż dochodzi do Jun, partnerki Kazuyi, zabijając ją na oczach swojego syna - Jina. Ten zaprzysięga zemstę zgłaszając się do Heihachiego, aby nauczył go walczyć. Po czterech latach treningów staruszek organizuje 3. turniej o tytuł Króla Żelaznej Pięści, chcąc przyciągnąć Ogre'a.

Przed premierą konsolowej wersji Tekken 3 było sporo obaw o to, czy gra w ogóle zostanie skonwertowana z automatów i czy leciwa już nieco konsola będzie w stanie pociągnąć tak fenomenalną grafikę. Krążyły nawet plotki, że z tej okazji zostanie wypuszczona specjalna karta z dodatkową pamięcią RAM do konsoli. Gdy tytuł wylądował na pierwszej Plejstacji, gracze byli zachwyceni. Nie tylko prezentował się fenomenalnie, o lata świetlne wyprzedzając Tekken 2, ale i serwował niemal idealny, niezwykle rozbudowany system walki. Obejmował on między innymi bufforowanie kombinacji pozwalających na wyrwanie się z reversala. Tekken 3 zabłysnął także różnorodnymi postawami postaci, pozwalającymi na wyprowadzanie odmiennych ciosów - czego orędownikiem był zwłaszcza wzorowany na postaci Jackiego Chana policjant Lei, prezentujący zwierzęce style kung-fu, z efekciarskim żurawiem na czele.

„Trójka” zasłynęła najlepszymi debiutami w składzie wojowników, by wspomnieć tylko o walczącym stylem capoeira Eddym, Bryanie Fury (zastąpił Bruce'a) czy Ling Xiaoyu. Z drugiej strony było coraz więcej niepowagi, gdyż do Kumy dołączyła Panda, pojawił się niepełnosprawny Doctor Boskonovitch, oba Ogry, czy wreszcie Gon, mały dinozaur z wielką głową. Jedynie Mokujin, choć zabawny, przedstawiał sobą większy sens, gdyż losowo naśladował style walki innych postaci. Co najgorsze, te niepoważne postacie potrafiły być niezwykle groźne w rękach wprawionego gracza i wyraźnie psuły obraz turniejów (np. Gon odpalający w kółko jedną akcję, której większość osób nie potrafiła zablokować). W grze pojawił się także tryb Tekken Force Mode, zwiastun późniejszych eksperymentów Namco z przerobieniem walki „1 on 1” na chodzoną bijatykę. Spośród standardowych jak na bijatykę trybach wyróżniało się dopracowane do granic możliwości Arcade (każda postać posiadała dedykowany sobie filmik) oraz Tekken Ball, czyli tutejsza odmiana siatkówki plażowej.

W momencie premiery Tekken 3 deklasował konkurencję w temacie oprawy audio/video. Modele postaci, animacja, liczne efekty oraz świetnie wyreżyserowane sekwencje FMV robiły ogromne wrażenie. Dziś z oczywistych powodów grafika nie zachwyca, jednakże muzyka napisana przez pięciu kompozytorów nadal może się podobać.

PS. Gra dostępna jest w dystrybucji cyfrowej na PS Store.