Tomb Raider: Underworld

Tomb Raider Underworld jest pierwszym tytułem w serii wydanym na konsole siódmej generacji. Za deweloping odpowiada studio Crystal Dynamics, a wydawcą gry zostało Eidos Interactive. W późniejszym czasie grę wydano także na PlayStation 2 oraz w ramach trylogii HD na PS3.

Tym razem historia skupia się na mitologii nordyckiej, łącząc wątki z poprzednimi odsłonami z ery PlayStation, a także kontynuując wątek poszukiwania swojej matki przez Larę. Grę otwiera scena pożaru posiadłości państwa Croft, by później przenieść się do momentu, w którym kończy się Tomb Raider: Legend. Lara poszukuje tajemniczego Avalonu, a co za tym idzie – sposobu na ocalenie matki. W trakcie tych poszukiwań, pod morzem Śródziemnomorskim odnajduje tajemnicze Nifleheim. W jego głębinach odkrywa jedną z rękawic Thora. To jednak dopiero początek przygód. W poszukiwaniu prawdy Lara zwiedzi między innymi Tajlandię, swoją posiadłość, Meksyk, Morze Arktyczne i Nepal.

Przejście na konsole nowej generacji spowodowało znacznie poszerzenie ruchów Lary, dając jej możliwość nie tylko płynniejszego przechodzenia między ruchami, ale także i strzelania do dwóch przeciwników naraz, czy reagowania na elementy środowiska. Underworld stawiał na realizm, dlatego ciała pokonanych wrogów zostają na planszach, podobnie jak dokonane przez nas zniszczenia. Sama Lara jest podatna na wpływy atmosferyczne, a co za tym idzie może się ubrudzić. Rozgrywka kolejny raz krąży między walką, która została rozbudowana i poprawiona, a szukaniem skarbów, rozwiązywaniem zagadek i eksploracji oddanych nam lokacji. Ponadto w grze znalazły się Adrenaline Moments, które są niczym innym jak sekwencjami QTE.

Gra początkowo odniosła umiarkowany sukces, sprzedając się w 1,5 miliona egzemplarzy, ale rok później przedstawiciel firmy Eidos poinformował, że sprzedano już 2,6 miliona sztuk. OstatecznieTomb Raider Underworld spełnił oczekiwania wydawcy i nie tylko zwrócił koszta dewelopingu, ale nawet zarobił na siebie. Wersje na konsole poprzedniej generacji i sprzęty Nintendo były jednak krytykowane za mnóstwo błędów i uproszczenia, co czyniło z next-genów jedyny, naturalny wybór.