We Happy Few

Obserwowany w grze z perspektywy FPP świat to odbity w krzywym zwierciadle system totalitarny - ze społeczeństwem kontrolowanym za pomocą rozweselającego narkotyku i niepokornym graczem chcącym się wyrwać z macek rządów tajemniczego wuja Jacka. Ów wuj przemawia do nas z rozsianych po mieście odbiorników, prawiąc o radości i pozbawionym trosk życiu, jakie wiedziemy w mieście Wellington Welles. Są lata 60., a ludność w tej stylizowanej na angielską mieścinie regularnie szprycuje się poprawiającym samopoczucie dragiem zwanym Joy. Zażywa się go w specjalnych urządzeniach przypominających budki telefoniczne. Zapewne z powodu permanentnie krążącej w organizmie chemii lud nie potrafi już naturalnie się cieszyć, zatem nosi maski z uśmiechami przyklejonymi do twarzy 

 

Jeśli zażyjemy swoją dawkę Joya, ekran robi się rozmyty, a otoczenie skąpane jest w jaskrawych barwach. Gdy ekstaza mija - wszystko staje się na powrót nudne i czarno-białe. Z narkotykiem nie można przesadzić. Przedawkowanie powoduje odwodnienie, a to z kolei sprawia, że nasz ludek robi się smutny. Musimy kontrolować też inne "wskaźniki" - zdrowia oraz stopnia sytości. Bez posiłków stopniowo tracimy siły, co naturalnie z czasem doprowadzi do śmierci i ucieczkę będzie trzeba podjąć od nowa. Jedna partyjka w We Happy Few to 3-4 godziny, a do kolejnych prób zachęcić ma nas losowo generowane otoczenie, sprawiające, iż każda rozgrywka różnić się będzie od poprzedniej.

 

Jeśli dopadnie nas wspomniane odwodnienie, możemy wśliznąć się do otwartego domu i wypić szklankę wody. Należy jednak uważać, by nikt nas nie zauważył, gdyż wszystkie niezgodne z kanonem zachowania wzbudzają podejrzliwość naćpanego społeczeństwa. Jeśli otwarcie i jawnie przeszukujemy śmietniki, choćby w poszukiwaniu przedmiotów, z których stworzymy broń lub apteczki, czy nawet za dużo biegamy, możemy ściągnąć sobie na kark bezgranicznie oddane systemowi marionetki, które nie zawahają się przywalić nam łopatą przez łeb.