Hyde Park: Najbardziej irytująca gra?

Na pewno w swojej growej karierze mieliście momenty, kiedy chcieliście rzucić padem o ścianę. W dzisiejszym Hyde Parku pytamy o najbardziej irytującą grę (tudzież moment w grze), która doprowadzała Was do szewskiej pasji.

Sylwestrowo-noworoczne wojaże przegoniły mnie niemal po całej Polsce. Po powrocie z gór, wywiało mnie nad morze (bieganie nocą po obsypanej śniegiem plaży jest kozackie!). Gdy wróciłam do domu okazało się, że muszę pozałatwiać sprawy w stolicy, a później do „śledzikowa” trzeba było zawitać... W sumie z 18 dni nowego roku, we własnym domu spędziłam tylko pięć. Dopiero przedwczoraj udało mi się odpalić konsolę, choć pretekstem był nowo nabyty Devil May Cry, to i tak skończyło się na nocnej sesji w FC3.

Czasu wolnego nie było zbyt wiele, ale wczoraj na „dobranoc” tradycyjnie odkopałam starocia pt. „Shaolin Soccer”. Jeśli lubicie wykręcony chiński humor-gorąco polecam!

 

Pytanie tygodnia: Poza wszelkimi grami nie mającymi możliwości odwrócenia osi Y,  jedyna jak przychodzi mi do głowy, to Alone In The Dark. Dla mnie sterowanie w tej grze, było jak jazda kaszlakiem na kapciu, po wiejskiej żwirówce.



 

 

Od ostatniego piątku czas zleciał mi jak z bicza strzelił i nie zapowiada się na spadek tempa. Najgorsze, że miałem mało czasu na obcowanie z szeroko pojętą kulturą. Oto co zdołałem "zbadać".

Co jakiś czas musi się pojawić książka, która - po przeczytaniu okazuje się stratą czasu. W tym miesiącu, mało zaszczytne miano, zdobywa owoc współpracy Krzysztofa Materny i Wojciecha Manna pt. Podróże małe i duże, czyli jak zostaliśmy światowcami. Jestem w pełni w stanie zrozumieć chęć podzielenia się swoimi przygodami, ale przez całą lekturę miałem wrażenie, że Panowie silą się na humor, co przynosi odwrotny efekt od zamierzonego. Na 208 stron tylko w dwóch miejscach na mojej gębie pojawił się uśmiech. Największe kuriozum stanowi dla mnie fakt, że historie opowiadane przez Manna, a właściwie "jego" litery są koloru różowego co kompletnie zaburza przyjemność czytania. Polecam omijać, ale zrobicie jak zechcecie.

Pamiętam jak wiele lat temu - termin względny - duże wrażenie zrobiły na mnie zapowiedzi F.E.A.R. Teraz, w końcu, w moje ręce wpadła trzecia odsłona rodzinki z piekła rodem. Po ukończeniu F.3.A.R. nie czułem się rozczarowany, ale jednocześnie pozostał we mnie pewien niedosyt fabularny. Trup ściele się gęsto, a właściwie gracz ścieli gęsto trupami, ale trochę bardziej rozwinięte główne postacie nikomu, by nie zaszkodziły. Dobra strzelanka na niedobry wieczór.

Od dawien dawna interesuję się muzyką - niemal każdą. Nie wyobrażam sobie dnia bez posłuchania jakiejś płyty. Ostatnio natrafiłem na informację, że w tym roku nasz kraj odwiedzi Bon Jovi. Z tej okazji wygrzebałem największą składankę tego zespołu i z przyjemnością słuchałem swoich ulubionych kawałków jak np. You Give Love a Bad Name czy Wanted Dead or Alive. Cytując inną piosenkę zespołu - Have a Nice Day.

Pytanie tygodnia: Test Drive Unlimited 2. Uwielbiam wyścigi, ale ten sprawił (a dokładnie model jazdy), że po kilku dniach gra udała się na spoczynek.

 

Diabeu

 

Dzieńdoberek robaczki internetowe. Tego to się zapewne nie spodziewaliście. Syn marnotrawny i zakała ludzkości wygrzebała się z czeliści piekielnych i postanowiła skrobnąć kilka słów. Ciekawi jesteście co tam u mnie? Ano siedzę w Szwecji i montuję turbiny wiatrowe. Robota ciężka i do tego w skrajnych warunkach pogodowych, ale sprawia frajdę, a do tego co miesiąc spływa na konto gruba pajda. Do tego brygada jest wyjątkowo udana, a co sobotę tłoczymy w siebie zupy wysokooktanowe - poniżej 40% nie schodzimy;]

Jak wyjechałem pierwszy raz to mnie nie było jedyne 10 tygodni, wróciłem akurat na święta, ale wystarczy już tych zwierzeń natury zawodowej. Pomimo iż, wolne mam jedynie wieczory to dalej cioram. Na piecu oraz Vitce. Żeby nie było to do pieca podpięty jest padzik od klocka - za stary jestem na klepanie klawiery, ma być wygodnie. Rządzi Dishonored oraz Mark of the Ninja. Oba te tytuły to kwintesencja gatunku - dwa diametralnie inne podejścia do sprawy skradanek, ale oba nad wyraz udane. Nic tylko ciorać i kłuć w plecy, lub też dziurać czaszki z dystansu - me gusta. Jestem pod wielkim wrażeniem nowej edycji filmowego Dredda. Wreszcie ktoś podszedł do tematu tak jak trzeba. Ten badziew z cielakiem Stallone to profanacja godna spalenia żywym ogniem. A jak ktoś myśli, że nowy Dredd to zżynka z The Raid: Redemption, to radzę zapoznać się z tematem i zaprzestać sianie herezji. Helvete!

 

Pytanie tygodnia: Wszystkie Fallouty od Bethesdy, mistrzów zbugowanego kodu i spapranej optymalizacji. Nic tak nie doprowadza mnie do szału jak niedorobiony tytuł, z którego próbuje się zrobić kolejny cud elektronicznego świata. Na pohybel z takim badziewiem, Latający enpece i niewidzialni przeciwnicy to tylko czubek całe góry czynników, które doprowadzały mnie do białej gorączki. Jako, że dbam o zdrowie psychiczne swoje, jak i mojej rodziny, tak też nie tykam produktów Bethesdy nawet kijkiem przez szmatkę.