Pograłem w Avowed - to nie było przyjemne doświadczenie

Avowed to jedna z wielu gier wchodzących w skład ofensywy Microsoftu zapoczątkowanej przez ekskluzywnie konsolowo dostępnego STALKER-a 2 czy Indianę Jones. Z tytułem przygotowanym przez studio Obsidian miałem okazję spędzić przeszło 20 godzin i niestety, ale uważam to za czas stracony.

Po rozpoczęciu rozgrywki w Avowed towarzyszyła mi spora ciekawość. Znacie ten moment, kiedy pierwszy raz mamy okazję przejść się protagonistą po wyznaczonej arenie, podziwiać pierwsze widoki, rozmawiać z pierwszym NPC-em napotkanym na naszej drodze, czy zabić pierwszego przeciwnika z wykorzystaniem zebranej przed sekundą broni.

Ciekawość ta utrzymywała się w moim przypadku wyłącznie do prologowej mapy, która zabrała nas na wyspę w pobliżu katastrofy statku. To podczas niej zmierzyłem się z pierwszymi cięższymi wrogami, nauczyłem się korzystać z granatów umożliwiających niszczenie przeszkód na naszej drodze bez użycia zdolności bohatera czy towarzyszy, poznałem podstawy walki, która potem nie rzucała nam większego wyzwania, a wrogowie byli robieni na jedno kopyto...

Prolog Avowed nauczył mnie już wszystkiego

No właśnie - po przejściu prologu czułem, że w Avowed poznałem już większość mechanik. Przez pozostałe kilkanaście godzin zabawy deweloperzy nie byli w stanie zaoferować jakichś dodatkowych aktywności pobocznych, które umożliwiłyby rozwiązywanie spraw na inny sposób niż rozmowę z NPC-em (swoją drogą konwersacje były tak długie i często żmudne, że w większości po przeczytaniu tekstu po prostu je pomijałem), walkę z doskonale znanymi potworami, a następnie zebranie wymaganych przedmiotów i powrót do zleceniodawcy. Czasami w grę wchodził jeszcze wybór, który wpływał wyłącznie na jeden, finałowy dialog i nie miał żadnego znaczenia w dalszej części zabawy.

To samo tyczy się zresztą wątku głównego - oprócz może dwóch misji, gdzie musieliśmy zmagać się z pułapkami, ich schemat był cholernie podobny, przez co po już nawet 4-5 godzinach rozgrywki odczuwałem sporą monotonię. Nie wspominając o towarzyszach, którzy w moim odczuciu byli nudni jak flaki z olejem. Pamiętam imię wyłącznie jednego z nich, Kaia, którego spotykamy na początku przygody, a następnie wykonujemy jego misję poboczną związaną z traumą z przeszłości. Oprócz tego pozostała trójka była dla mnie jak NPC-e spotykani w bezpiecznych przystaniach.

Drugie imię Avowed zaczyna się na n...

Sama gra jest podzielona także na cztery większe areny i o ile pod względem graficznym są one dość różnorodne, często jest na czym zawiesić oko, tak jednak schemat ich zwiedzania jest taki sam, jak przy pierwszym regionie. Biegamy, odkrywamy punkty podróży, przy tym walczymy z wrogami, których doskonale znamy (już większy wachlarz pamiętam ze Scars Above tworzonym przez mały zespół deweloperski), odwiedzamy znaczniki, a potem wykonujemy po dwie misje główne o doskonale znanych schematach. I tak w kółko przez dokładnie 4 miejscówki.

Sama walka może i nie była najgorsza, ale także nudziła po pewnym czasie. Po zrobieniu w drugiej lokacji konkretnego builda skupiłem się na ulepszeniu go w obozie, co pozwoliło mi siekać oponentów długim mieczem raz za razem. Do tego zapamiętując ich zachowanie na polach walki, byłem wręcz nie do trafienia. Przez brak większego wyzwania po pewnym czasie zacząłem unikać niektórych grup oponentów, aby po prostu przejść przez dane zadanie i mieć już je za sobą, mierząc się na samym końcu z 5-10 minutowym dialogami, które w lwiej części sytuacjach były po prostu zapychaczami.

Avowed okazało się dla mnie nudną grą do zapomnienia. Ukończyłem ją mniej więcej półtora tygodnia temu, a już dzisiaj nie pamiętam imion towarzyszy, wątek główny nie potrafił mnie zaintrygować, a mała ilość mechanik sprawiła, że tytuł chciałem jak najszybciej odhaczyć i przejść do czegoś przyjemniejszego, a więc dokończyć Kingdom Come Deliverance 2, rzucić się w wir akcji w Split Fiction, a potem przepaść na dziesiątki godzin w Assassin's Creed Shadows, które zapowiada się wyśmienicie dla fanów marki Ubisoftu. Czekam też mocno na South of Midnight, które - mam nadzieję - mnie nie zawiedzie.