Recenzja gry: Short Peace: Ranko Tsukigime’s Longest Day

 

Ranko Tsukigime’s Longest Day to dwuwymiarowa platformówka, w której przez większość czasu podążamy w prawo. Bohaterka potrafi skakać, odbijać się od ścian, ślizgać po spadzistych powierzchniach i atakować pojawiających się na planszy wrogów. Nasza heroina może też kontrować ataki przeciwników, a jeśli załatwia ich wystarczająco szybko jest w stanie wywołać reakcję łańcuchową, która automatycznie zniszczy znajdujących się w pobliżu oponentów nabijając licznik combosów. Niektóre obszary plansz wymagają od nas pokonania wszystkich wrogów, aby otworzyła się brama do dalszej części poziomu. A musicie wiedzieć, że Ranko cały czas goniona jest przez złe dusze, więc trzeba działać szybko. Dziewoja nie ma paska mocy, a wrogowie nie mogą jej nic zrobić (poza przeszkadzaniem), jednak gdy złe moce w końcu ją dopadną zaczynamy poziom od początku. Atrakcyjna niewiasta nie jest jednak bezbronna - gdy dusze są już bardzo blisko może użyć pistoletu i spowolnić na jakiś czas pościg. Liczba strzałów jest wprawdzie ograniczona, ale pokonując wrogów możemy naładować sobie magazynek. W grze liczy się więc przede wszystkim dynamiczne przemieszczanie się po planszy, timing i korzystanie z wszelkich ułatwiaczy pokroju platform zwiększających naszą prędkości. Wszystko jest z pozoru proste, ale sprawia naprawdę sporą frajdę. 

Niestety gra jest bardzo krótka i można ją ukończyć w niecałą godzinę. Tytuł składa się z zaledwie 10 poziomów (śmigamy po hotelu, garażach, metrze, centrum handlowym czy w towarzystwie góry Fuji), które pękają w około 2 minuty. Ba, czasami scenki animowane oglądamy dłużej niż gramy. To oznacza również, że w grze nie uświadczymy platynowego trofeum. Bardziej wymagające plansze stawiają nas oko w oko z bossami, co zazwyczaj odbywa się w nietypowej konwencji. Raz naszym zadaniem jest walka z ogromnym smokiem (projektował go jeden z designerów serii Final Fantasy) w formule dwuwymiarowego shootera (trzeba szukać słabych punktów gada). Innym razem sylwetki postaci zmieniają się w 8-bitowe bitmapy, a arena, na której walczymy, wygląda jak plansza ze starego Mario Brossa. W jednym z etapów zasiądziemy nawet za sterami futurystycznego motocykla, a tempo gry nieprzyzwoicie wzrośnie. Trzeba w tym momencie wspomnieć, że do produkcji gry Suda zaprosił twórcę Tokyo Jungle chcąc uczynić ją jeszcze bardziej szaloną. I widać to na każdym kroku. Przeciwnicy w postaci różowych ptaków, skrzatów czy ogromnego psa to tutaj standard. W trakcie starć ekran atakuje istna feeria barw i kształtów, cyfrowych eksplozji, smug czy orientalnych motywów. Takich kompozycji nie wymyśliłby przewracający się w grobie Picasso. A na animacjach pomiędzy poziomami nie brakuje przecież japonek biegających bez majtek, przystojnych bishonenów, na widok których kobiety sikają po rajstopach czy całej masy motywów rodem z Czarodziejek z Księżyca czy Kapitana Daimosa. Suda naśmiewa się z wielu stereotypów i robi to jak zawsze w swoim stylu.

 

 

Short Peace bardzo ciężko jest mi ocenić, ale podszedłem do niego jak do pakietu. Filmy prezentują się znakomicie, jednak 40 dolców to trochę wygórowana cena jak na godzinny seans i tak krótką grę. Fakt, poszczególne poziomy można ukończyć na różne sposoby korzystając z alternatywnych ścieżek, szukając nowych kostiumów dla Ranko, rozwalając złotych przeciwników, pobijając własne rekordy czy polując na poukrywane artworki, ale to wciąż mało. Nie ma się więc co oszukiwać - osoby zainteresowane tylko grą poczują ogromny niedosyt, gdy po niespełna godzinie ujrzą napisy końcowe. I to niestety nie będzie kolejny żart Sudy, a smutna rzeczywistość. Ta gra wciągnęła mnie bez reszty i zostawiła nagle bez ostrzeżenia z ręką w nocniku. Mimo to jestem pewien, że znajdzie się nisza, do której ta składanka przemówi. I wiem to z autopsji.  

PS: To jedna z niewielu gier, w której creditsy oglądałem z zaciekawieniem i nawet przez chwilę nie pomyślałem o skipowaniu. Ma człowiek słabość do tych Azjatek oj ma...