Recenzja: Enemy Front (PS3)

Enemy Front, będące dziełem polskiego studia CI Games, jawiło się jako ciekawy powrót do strzelanek osadzonych w realiach drugiej wojny światowej. Zapowiadano mnogość rozwiązań i otwartą strukturę misji, okraszonych przepiękną grafiką opartą na silniku CryEngine. Wszystko zapowiadało się pięknie, ale jakie okazało się w ostateczności?

Grze nie można odmówić ciekawej tematyki i nie chodzi tutaj o kroczenie własną ścieżką na przekór innym tytułom z gatunku, który niejako „pozbył” się tematu drugiej wojny światowej. Enemy Front idzie jeszcze dalej i skupia się na powstaniu warszawskim. Temat istnieje w popkulturze już od długiego czasu i to pierwszy raz, kiedy te wydarzenia mogę obserwować w grze wideo. Dodatkowo misje, które nam te wydarzenia pokazują, są na tyle dobrze zrealizowane, że potrafią przytłoczyć swoim brudnym, przygnębiającym i beznadziejnym klimatem. Wrażenie potęguje naprawdę bardzo dobra ścieżka dźwiękowa i osobiście żałuję, że do limitowanej edycji nie dołączyli chociażby plików z muzyką z gry.

Razi brak dopracowania. Jest jeden moment, w którym poruszamy się po kwaterze Armii Krajowej i widzimy jak ludzie sobie z tym wszystkim radzą. Ktoś tam jęczy z bólu i wykrwawia się, my podbiegamy więc i staramy się zatamować krwawienie – niestety niskiej jakości grafika, tekstury i modele postaci jakoś tutaj szczególnie dały się we znaki: sikająca krew wyglądała gorzej niż z czasów PlayStation 2. Całość pogorszyły jeszcze kanciaste paluchy lekarza, które przenikały przez nogę pacjenta. W innym pomieszczeniu jakaś kobieta gotowała zupę – szkoda tylko, że gdy zajrzałem do garnka okazał się pusty. Takie szczegóły skutecznie psują immersję – tym samym utrudniają nawiązanie więzi z bohaterami. Klimat psują również wszędzie porozstawiane skrzynie z amunicją – nie czuć tego, że każdy pocisk jest na wagę złota.

Do tego dochodzi jeszcze problem protagonisty, zwyczajnie niepasującego do tej historii. Jest to opowieść Roberta Hawkinsa, który w poszukiwaniu materiałów na artykuł wziął udział w kilku akcjach ruchu oporu na terenie Niemiec, Francji i Norwegii. Okrucieństwo nazistów kierowane w stronę ludności cywilnej, jakiego był świadkiem, sprawiło, że ze zwykłego amerykańskiego korespondenta stał się partyzantem i ostatecznie doszło do wzięcia udziału w powstaniu warszawskim. W międzyczasie w misjach retrospekcyjnych dowiadujemy się o jego przeszłości. Niestety, bardzo psuje to klimat. Walczymy w chylącej się ku upadkowi Warszawie, by zaraz trafić do francuskiej wioski usłanej kwiatami i soczyście zieloną trawką. Wrażenie jest jeszcze gorsze jeśli weźmiemy pod uwagę sielankowy nastrój tych misji. Kilka z nich porównałbym do tego, czego mogliśmy uświadczyć we wczesnych odsłonach serii Medal of Honor, gdzie w pojedynkę wybijaliśmy całe tłumy Niemców, wysadzając po drodze kilka kluczowych konstrukcji. Scenariusz wypadłby o wiele lepiej gdyby bohaterem był Polak, który z pasją i nienawiścią do wroga walczy o swoją wolność, a wydarzenia toczyłyby się tylko w Warszawie.

Tutaj pojawia się problem „otwartej” struktury misji. Sam wyobrażałbym sobie to w ten sposób, że mamy Warszawę i kwaterę AK oraz swobodę w poruszaniu się po okupowanym mieście, gdzie moglibyśmy wypełniać jakieś zadania przybliżające nas do zwycięstwa. Niestety, nawet jeśli zapędziłem się w swoich wyobrażeniach, dostałem grę, która z tzw. „piaskownicą” ma niewiele wspólnego. Swoboda dotyczy jedynie tego, że możemy do misji podejść na trzy różne sposoby: jako snajper, który wszystkich zdejmuje z daleka, jako bezszelestny komando lub Rambo, który z buta wyważa drzwi i pruje do wszystkiego, co się rusza – a może lepiej porównać to do Blazkowicza z Wolfensteina? Tak czy siak, obiecana mnogość rozwiązań została gdzieś porzucona i zastąpiona klasycznym schematem znanym z chociażby pierwszego Call of Duty. Nawet jeśli są to duże i rzekomo otwarte obszary, poruszamy się po nich narzuconymi ścieżkami – nieraz jest to coś w rodzaju kilku różnych dróg prowadzących do jednego miejsca. W trakcie możemy natrafić na zadanie dodatkowe, w którym musimy zabić grupkę nazistów znęcających się nad cywilem czy wysadzić kilka czołgów.

Z kolei elementy skradankowe zdają się być wrzucone na siłę i sprawiają raczej komiczne wrażenie. Rzucamy kamieniem, by odwrócić uwagę dwóch Niemców – ci bezmyślnie idą za dźwiękiem. My w tym czasie możemy podejść ich od tyłu i jednego po drugim zaszlachtować – oczywiście o ile jesteśmy wystarczająco szybcy. Na ogół przeciwnicy są głupi, ślepi i głusi. Bywa tak, że nie widzą nas z bliska, ale są też sytuacje w których natychmiast dostrzegają nas z absurdalnej odległości kiedy chowamy się po krzakach.

Obiecana piękna grafika to kolejny żart, mało śmieszny. Są scenerie, które prezentują się naprawdę pięknie – dobre wrażenie sprawiają efekty świetlne. Szkoda tylko, że wszystko staje się brzydsze wraz z każdym krokiem. Tekstury są tak niskiej jakości, że aż dziwi że to gra z tego roku. Do tego dochodzą częste i mocno odczuwalne spadki animacji oraz wiecznie dorysowujące się elementy otoczenia. Niemniej, Warszawa i reszta lokacji prezentuje się ładnie, o ile chodzi o sam design, bo ten stoi na stosunkowo wysokim poziomie.

Tak narzekam i narzekam, ale grało mi się naprawdę przyjemnie. Broń zachowuje się realistycznie i fajnie brzmi. Niestety już na samym początku zdenerwowało mnie dość odmienne sterowanie, którego nie sposób zmienić – przez co na początku niewygodnie się grało i często zdarzały się sytuacje, w których zamiast strzelić, rzucałem granatem. Do tego drażni słaba gra aktorska: aktorzy mówią bez emocji i charakteru.

Poza kampanią dla jednego gracza, która starczy na jakieś 6 godzin, mamy totalnie słaby tryb gry wieloosobowej. Tylko cztery mapy oraz trzy tryby: deathmatch, drużynowy deathmatch, oraz transmisja radiowa, którą można przyrównać do podboju znanego z Battlefield. Najśmieszniejsze jest to, że podczas uruchamiania gry sieciowej najpierw wybieramy mapę, a potem czekamy na resztę graczy. Pomysł sam w sobie jest absurdalny: przecież każdy z czterech graczy może wybrać inną mapkę i w ten sposób nikt się nie odnajdzie – czego skutkiem jest to, że mecze toczą się w kółko w jednym miejscu.

Podczas obcowania z tym tytułem, miałem wrażenie że gram w jakąś słabą grę z „gazety”. Wszystko wygląda tak, jakby twórcy chcieli za dużo tej grze dać i ostatecznie nie starczyło im czasu. Nieciekawy scenariusz, słaba grafika, przyjemne strzelanie i niepotrzebny tryb wieloosobowy. Boli zmarnowany potencjał, ale mimo wszystko warto dla kilku momentów ją poznać.