Recenzja: Klaus (PS4)

Gatunek gier platformowych przyniósł w ostatnim czasie wiele produkcji jednego pomysłu. A to oryginalna narracja, innym razem przemyślane zagadki logiczne, jeszcze innym – wyjątkowa oprawa, podczas gdy inne składowe tytułu zostają zrobione po macoszemu. Co innego – tutaj ciężko doszukać się jakiegokolwiek słabszego elementu. Ta gra nie ma poważnych wad!

Żółta koszula, czerwony krawat i czarne spodnie – oto typowo nijaki strój niskiego rangą pracownika korporacji. Kim jest więc bohater? Ciężko powiedzieć. Sam stracił pamięć i przyjął imię Klaus, gdyż takie właśnie słówko ktoś napisał na jego ręce. Nie wie, gdzie się znajduje, i jest wręcz zdziwiony, że gracz może nim kontrolować. A potem się z tego powodu cieszy. A potem uznaje nas za śmiertelnego wroga. Ach, karuzela emocji z tym Klausem.

Bohater głośno myśli i porozumiewa się z nami za pomocą napisów pojawiających się na ekranie. Jako że jest on naszym jedynym źródłem informacji, a niczego nie pamięta, stopniowo poznajemy świat i wyciągamy wnioski razem z nim. Kim jest Klaus, skąd się tu wziął, czy możemy zaufać napotkanemu olbrzymowi – ta nietypowa forma narracji nie tylko urzeka w miarę oryginalnym podejściem, ale także wpisuje się w mechanikę niektórych plansz.

Poziomy zostały podzielone na piętra pewnego budynku. Każde z sześciu pięter-rozdziałów stawia przed nami określony rodzaj zagadek, ale nie dostajemy tu żadnych nowych umiejętności czy gadżetów – nasz bohater potrafi biegać i skakać, to wszystko. Zdumiewa, ile różnorodnych wyzwań platformowych twórcy byli w stanie wymyślić, przy czym żadna nie sprawia wrażenia powielanej z poprzednich etapów. W trakcie gry dołączy do nas co prawda druga grywalna postać, ale i jej wachlarz ruchów, choć inny, jest dość ograniczony. Sprawia to, że w zagrać z marszu może każdy.

Przystępność musiała być głównym celem dewelopera, lecz nie należy tego mylić z przesadnymi uproszczeniami rozgrywki. Co prawda nie jest trudną produkcją, a zarówno wyzwania logiczne, jak i zręcznościowe nikomu nie powinny przysporzyć kłopotów, ale mój wewnętrzny „hardkor gejmer” nie czuł się tym urażony ani przez chwilę. Wszystko zaprojektowane jest tak dobrze, że zwyczajnie uśmiechałem się z powodu zmyślnych plansz i próbowałem poukładać sobie w głowie historię bohatera, zamiast myśleć „ależ to było proste, nudzę się”.

Nie ma mowy o nudzie, gdy każda kolejna plansza przynosi wyjątkowo ciekawe wyzwania. Zresztą wszystkie pomysły zwykłych poziomów, choć świetne, bledną przy specjalnym „zglitchowanym” świecie i serii sekretnych plansz (do których prowadzi jedyna odnoga głównych korytarzy, więc średnie z nich sekrety), gdzie twórcy puścili wodze fantazji. Mało tego, odnalezienie kompletu ukrytych poziomów w danym świecie daje dostęp do wspomnień Klausa, nakreślających jego prawdziwą historię. Dopiero po zaliczeniu wszystkich sekretów dostaniemy też dostęp do prawdziwego zakończenia, a końcówka ta jest dość… mocna? Na pewno niespodziewana i intrygująca.

Napisałem wcześniej, że urzeka „ w miarę oryginalnym podejściem”, ale prawda jest taka, że produkcja składa się w dużej mierze z najlepszych elementów innych platformerów, od których jednak pożycza pomysły rozważnie, dodając każdorazowo coś od siebie. Nawet panelu dotykowego pada użyjemy do interakcji z otoczeniem i, o dziwo, korzystanie z niego nie sprawia żadnych problemów. Kontrolę kilkoma postaciami naraz także przygotowano w przemyślany sposób. Nie jestem w stanie przyczepić się do czegokolwiek.

robi wszystko, co platformówka robić powinna. Każdy z elementów rozgrywki, choć może nieinnowacyjny ani wyjątkowo wybitny, stoi tu na wysokim poziomie. Projekty plansz są świetne, narracja i fabuła pochłaniają bez reszty, a przełamywanie czwartej ściany bawi za każdym razem. Dla lubiących wyzwania czeka też specjalny tryb, gdzie przechodzimy kampanię na czas – tyle że sieciowe rankingi nie działają. I to w sumie jedyna wada tej niezwykle solidnej produkcji.