RoboCop: Rogue City - recenzja i opinia o grze [PS5, XSX, PC]. Usterka

Teyon, autorzy całkiem zgrabnego Terminator: Resistance wzięli się za kolejną ikonę naszego dzieciństwa. Polski deweloper rzucił się w wir walki z falą przestępczości w upadającym moralnie i finansowo Detroit, które w 1987 roku upatrzył sobie legendarny reżyser, Paul Verhoeven. RoboCop stał się ilustracją trudnej wizji, gdy ludzki mózg, a co ważniejsze, świadomość, połączono z maszyną. Historię pośmiertnej służby Alexa Murphy'ego rozszerzono w RoboCop: Rogue City, produkcji atakującej nasze zmysły sentymentem. Ten nie zawsze jest gwarantem sukcesu. Zapraszam do recenzji.

Pierwsze materiały z RoboCop: Rogue City wskazywały, że producent wyciągnął pewne wnioski z przeszłości, a raczej przyszłości, jeśli weźmiemy poprawkę na czas akcji w Terminator: Resistance. Wówczas jednak graliśmy ludzkim protagonistą. Najnowsza produkcja studia stawia Cię w roli maszyny, RoboCopa, takiego jak z drugiej wersji filmu-świadomego i łamiącego dyrektywy nadane przez jego stwórców z Omni Corp Products (OCP).

Recenzowana produkcja stoi budżetem drugiej kategorii, AA. Teyon opracowało grę pod wydawniczym okiem Nacon, które coraz śmielej poczyna sobie na rynku. Czy RoboCop: Rogue City jest poprawnym ukłonem w stronę kinowego oryginału? Scenariusz wychodzi od traumatycznych wydarzeń z pierwszego filmu i rozszerza kluczowy wątek. Nie będę odkrywczy pisząc, że motywem przewodnim jest zemsta. RoboCop musi zrobić swoje - „Drop it, scum!” - i paść ofiarą usterki, nie tylko fabularnej, ale i twórczej.

RoboCop: Rogue City - Witajcie w Detroit

Recenzowane RoboCop: Rogue City otwiera historyjka w klasycznym stylu. Wieżowiec należący do telewizyjnej stacji Channel 9 padł ofiarą obławy ze strony przestępców-a konkretniej-punk'owej brygady niejakiego Soot'a, lokalnego watażki rozprowadzającego Nuke'a, narkotycznej substancji znanej doskonale z flimu "RoboCop 2". Incydent ma na celu skupienie uwagi „Nowego Gracza" w mieście, który jak się okazuje w dalszej części przygody, jest głównym antagonistą. Tak, pierwsze chwile w RoboCop: Rogue City stanowią klasyczną czystkę oprawioną nutą zmarłego Basila Poledouris'a, autora ścieżki dźwiękowej filmu Verhoevena. W decydującej chwili nasz stalowy bohater pada ofiarą usterki oprogramowania, co nie umyka opinii publicznej. Scenariusz w RoboCop: Rogue City od tej chwili nabiera powolnego tempa.

RoboCop: Rogue City napisano w oparciu o wydarzenia z całej trylogii. Scenarzyści podjęli wątek trudnej śmierci Murphy'ego (odwiedzimy nawet miejsce zgonu policjanta), rodziny, i świadomości. Wzorem z klasycznego filmu, bohater nierzadko padnie ofiarą wizji z przeszłości. W tym miejscu muszę pochwalić twórców za użycie oryginalnej ścieżki audio, co potęguje sentyment i pozytywnie wpływa na odbiór historii. Eksplorując fragmenty coraz uboższego Detroit trafimy na masę nawiązań. Moją uwagę przykuły transparenty Delta City, na którym również skupia się jeden z wątków fabularnych. Jeśli pamiętacie RoboCopa 3, korporacyjni włodarze OCP planowali wykurzyć mieszkańców ze Starego Detroit, aby postawić nowe miasto dla elit.

W ninieszej recenzji muszę przyznać, że narrative designerzy spisali się poprawnie, choć nie do końca. Główny antagonista jest pozbawiony charyzmy i choć ewidentnie zdaje się kimś z wyższych sfer, o typowo wielkopańskich manierach, szybko ulatuje z niego ten efekt tajemniczości, choć jego plany są dużo ambitniejsze niż kontrola przestępczego półświatku Detroit. Nie brakuje wiecznie wymagającego komendanta Reeda, a Anne Lewis stoi murem za RoboCopem, dopóki twórcy nie pozwolą jej na chwilowy odpoczynek od służby. Becker z OCP ma wieczne pretensje do Murphy'ego o niesubordynowane działania, a cała intryga zaczyna nabierać kształtów. Będzie dużo rozmów i opcji dialogowych, o czym za chwilę. Narracja w RoboCop: Rogue City pomimo kilku uchybień, może się podobać.

RoboCop: Rogue City - w półświatku zbrodni

W recenzowanej grze istotną rolę odgrywa eksploracja świata przedstawionego i jego mieszkańców, w tym przypadku miasta Detroit. Określenie „półświatku” świetnie pasuje do konstrukcji poziomów. Do dyspozycji gracza oddano kilka większych obszarów, z kilkoma odnogami, licznymi znajdźkami (tutaj zacnie nazwane Dowodem Zbrodni) i możliwością interakcji z NPC. Od zupełnie randomowych konwersacji (nie ma ich zbyt wiele) po opcję wystawienia mandatu lub pouczenia. W tym zakresie wybór należy do nas. Jego wpływ na rozwój przygody jest praktycznie znikomy, choć zapowiadało się inaczej. Tutaj ujawnia się ponury syndrom Terminator: Resistance, gdy wybór nie zawsze ma większe znaczenie. Sprawdza się natomiast w kilku sytuacjach. Szkoda, że tej narracji nie wypośrodkowano. Teyon muszą się jeszcze trochę nauczyć.

RoboCop: Rogue City do dość rutynowy model rozgrywki, zupełnie jak na służbie policyjnej. Robo dostaje sprawę, wyrusza na dany obszar i kontynuuje śledztwo. Rozgrywki nie oparto wyłącznie na czyszczeniu kolejnych dziupli bandziorów. O niej samej opowiemy w kolejnych akapitach. Na potrzeby różnorodności zaimplementowano misje poboczne, często z własną historyjką. Od tropienia zaginionej fury S-600, obsługi interesantów na komendzie policji, czy pobicie rekordów na strzelnicy po coś tak oczywistego, jak odnalezienie dziecka grającego zbyt długo w kosza z rówieśnikami. Każdej takiej opowieści towarzyszą oczywiście dialogi i nierzadko odnosiłem wrażenie, że są sztucznie przedłużane, a postacie pozbawione wyraźnych emocji. RoboCop: Rogue City pachnie trochę grą RPG i nie zawsze świeżo.

W każdym fragmencie miasta lub lokacji zawarto opcjonalne reczy do wykonania. Ich zakres kompletacji sumuje tzw. Ewaluacja RoboCopa. Pamiętacie siedzonko Robo z filmów? Przeniesiono je do świata gry i zgodnie z materiałem źródłowym, ulokowano na posterunku policji. Spędzimy na komendzie wiele chwil. W przerwach między misjami czekają na nas rozmowy z panią psycholog i pada nawet pytanie, jak chcemy być określani - jako Murphy czy RoboCop? W ramach wypełniania zadań, odstrzeliwania głów (tak, słynne Auto-9 ma tę filmową moc) i zbierania przedmiotów, system przyznaje nam ocenę końcową i ilość punktów doświadczenia. Dzięki nim usprawniamy kluczowe moduły bohatera jak pancerz, optykę czy software. Problem w tym, że grając w RoboCop: Rogue City zupełnie nie odczuwałem tego progresu.

RoboCop: Rogue City - pancerz to nie wszystko

Recenzowana gra nie stroni od usterek. Głęboko liczyłem, że deweloperzy zadbają o stabilność, AI wrogich jednostek, poprawną detekcję obrażeń i co ważniejsze, równą oprawę wizualną. RoboCop: Rogue City, choć ma w sobie cechy kiku gatunków (shooter FPP, RPG), jest po prostu sztywne. Sterowanie Robo jest autentyczne i poprawnie ogranicza możliwości ruchowe bohatera, co jest in plus. Kuleje niestety walka. Wymiany ognia są sztampowe, bez polotu, i choć tynk odpadnie z filarów, polecą szyby, tak gra nie radzi sobie z poprawnym renderowaniem grafiki. Czasem jest naprawdę ładnie, zwłaszcza za dnia, by nocą było po prostu brzydko. Dramatyczne pod kątem wydajności okazują się sekwencje przy asyście ED-209, kultowej, dwunożnej maszyny z potężnymi działami, i pierwszego zmechanizowanego zagrożenia czyhającego na RoboCopa w filmie. Twórcy uczynili z takich akcji coś w rodzaju rywalizacji o to, kto ubije więcej oprychów. Wszystko fajnie, ale przy tak rwącej animacji, a grałem w trybie wydajności, nie da się dobrze bawić.

RoboCop: Rogue City nie pozwala na żadną taktykę. Sekcje związane stricte z „czyszczeniem dziupli" to korytarzowy shooter i choć fajnie jest uruchomić sobie wizjer, który naprowadza na cel, tak nie ma tutaj wyzwania. Twórcy pozwalają w kolejnych poziomach wrogom na granatniki, miny, karabiny snajperskie, a nawet motocykle, lecz w ich działaniu nie ma żadnej organizacji. Czy trudno jest w dzisiejszych czasach opracować grę, która zapewni inteligentnych adwersarzy? Bandziory nie tylko pchają się pod lufę, czy stoją w bezruchu, gdyż czasem zdarzy im się biec w stronę ściany i strzelać. By się upewnić czy to kwestia poziomu trudności, przełączyłem się na wyższe wyzwanie. Różnica polega na wytrzymałości bohatera i wrogów, bo reszta zostaje bez zmian, czyli nadal słabo. Udźwiękowienie produkcji trochę nadrabia, ponieważ Auto-9 wystrzeliwuje serie z pompą, i przy dobrym nagłośnieniu można się wkręcić.

Jakie naprawdę jest RoboCop: Rogue City? Miałem mocne oczekiwania wobec gry Teyonu. Minęło wiele lat, odkąd RoboCop wystąpił w grach. Niestety, zderzyłem się ze ścianą błędnych decyzji i niedopracowań. Zupełnie jakby interesujące koncepcje znalazły się na kursie kolizyjnym z technikaliami. Dlaczego w grze jest tak wiele ekranów ładowania? Obszary miasta są niemal puste, a garstka NPC wiosny nie czyni. Ma to swój lekko kameralny klimat, lecz nie na dłuższą metę. Napisano ciekawą narrację i twórcy mieli pomysły, których wykonanie odstaje od ambicji. Z kolei sekcje strzelane sztucznie wydłużono, zupełnie niepotrzebnie. Zabrakło odpowiedniego balansu. Niemniej, RoboCop: Rogue City zapewne przekona do siebie wielkich fanów produkcji. U mnie pod koniec przygody działał głównie sentyment, ponieważ grę szybko dopada powtarzalność, pomimo szczerych chęci twórców. Następnym razem powinno być lepiej.