Dog Man (2025) - recenzja i opinia o filmie [UIP] . Pół człowiek, pół pies bawi i... uczy

Dog Man reklamowany w kinach jako zwariowana animacja o policjancie z głową psa zaciekawił mnie formą animacji, ale niekoniecznie scenariuszem, który wydawał się prosty i głupkowaty. Obraz dość szybko zaskoczył mnie jednak narracją, która okazała się nad wyraz głęboka. A ja bardzo lubię być miło zaskakiwanym.

Zacznijmy jednak od początku. W mieście grasuje kot przestępca, niejaki Petey, na szczęście metropolia ma też swoich obrońców, oficera Knighta i jego psa. Tak się niefortunnie składa, że podczas jednej akcji obaj zostają ranni, a jedynym ratunkiem, by uratować dzielnych stróżów prawa, jest przyszycie głowy psa do ciała oficera. Tak powstaje Dog Man - pół pies, pół człowiek.

Jeśli w tym momencie zastanawiasz się drogi czytelniku, czy to na pewno film dla dzieci, odpowiem trochę na około. Tak, to produkcja którą mogą bez problemu obejrzeć dzieciaki, ale niekoniecznie te najmłodsze wielbiące Świnkę Peppę i Psi Patrol. Sam fakt zrobienia z głównych bohaterów swoistego Frankensteina, nawet w animowanej pełnej absurdalnego humoru wersji, to jedno, ale w filmie padają też takie epitety jak „frajerzy", nie wspominając o martwej rybie, której zwłoki są na różne sposoby maltretowane. Oczywiście w komiksowy, zabawny sposób, ale najmłodsze szkraby mogą tego po prostu nie zrozumieć. Nie bez powodu też film jest od 7 lat. 

Mnie humor Dog Mana siadł bardzo dobrze, może dlatego, że często jest do bólu absurdalny i puszczający oko do dorosłego widza, choć w naturalny, niewymuszony sposób. Film oparty jest zresztą na popularnej w wielu krajach serii autorstwa Dava Pilkeya, w której liczy się właśnie akcja i humor, ale ekranizacja idzie o krok dalej. Po pierwszych, szalonych i nieco sztampowych scenariuszowo minutach filmu przedstawiających rywalizację Dog Mana z kotem Peteyem tytuł zaczyna odbijać w bardziej emocjonalne, kontrastujące z pozorną prostotą rejony.

Widzimy ból Dog Mana po utracie tego co było w życiu psa najważniejsze, spędzania czasu ze swoim opiekunem, po którym zostało tylko ciało i pusty dom. Ta samotność momentami mocno udziela się widzowi, pomimo, a może nawet dzięki, kolejnym gagom i absurdalnym żartom, gdzie show kradną śliniący się na donuty komendant, nerwowa pani burmistrz czy asystentka antagonistycznego kota wracająca regularnie do jego kryjówki po zaległą pensję.

Sama rywalizacja psa z kotem również zyskuje nowy wymiar, bo ten drugi w pewnym momencie musi opiekować się swoim synem, Kocio Peciem, co zmienia ciężar opowieści skupiając się na ojcostwie, znaczeniu rodzinnych więzów, nigdy nieprzepracowanych traumach. Byłem naprawdę zaskoczony tym jak pod płaszczykiem prostej historii można przemycić tak ważne, życiowe treści. Bo umówmy się - sama fabuła nie jest specjalnie wyszukana, ale to właśnie humor, całkiem złożone osobowości bohaterów oraz kreska sprawiają, że niespecjalnie nam to przeszkadza.

Film jest kolorowy, pełen ciekawych zabiegów stylistycznych, a przede wszystkim bawi się z widzem klatkami animacji niczym w ostatnich „rysunkowych" Spider-Manach. Komiksowe dymki i literki często stają się interaktywne wpływając na otoczenie, dynamika kolejnych scen i ich montaż to naprawdę świetna robota i po prostu widać, że DreamWorks wraca powoli do swojej formy. Nie jestem fanem oryginału, więc nie pomogę w ocenie tego, czy przenosi on na ekran jego ducha, ale mogę napisać, że zarówno ja jak i dzieci bawiliśmy się bardzo dobrze. Nawet jeśli czasami miałem wrażenie, że film ma ADHD i zbyt szybko żongluje kolejnymi żartami i scenami nie dając chwili na oddech.