Dishonored - śmierć w czasach zarazy

Dishonored to jedna z najbardziej zaskakujących gier 2012 roku. Mieszanka gatunków, jakiej dopuścili się twórcy, interesująca nieliniowa fabuła oraz znakomicie dopasowane do tego wszystkiego środowisko sprawiają, że gra wciąga i co najważniejsze po wyłączeniu nie daje o sobie zapomnieć. Całość, również dzięki klarownemu systemowi, ostatecznie osiąga znakomity efekt.

Fabuła

Corvo Attano to zaufany przyboczny cesarzowej Jessamine Kaldwin, a także ulubieniec jej córki i następczyni – Lady Emily. Pewnego dnia Corvo pada ofiarą spisku związanego z zabójstwem Cesarzowej Kaldwin przez enigmatycznych skrytobójców, a on sam zostaje oskarżony o ten nikczemny, łajdacki czyn. W więzieniu, poprzez niejasną siatkę znajomości, dociera do niego list od ludzi, którzy zamierzają pomóc Corvo  w oczyszczeniu swojego imienia oraz odszukaniu pojmanej przez spiskowców Lady Emily. Jedyne, czego na ten czas od Corvo oczekują, to wydostanie się z więzienia. Świat, w którym chęć zemsty napędza historię, zdziesiątkowany jest poprzez roznoszoną przez szczury zarazę, powodującą u chorych silne wymioty, gwałtowny kaszel i symptomy wścieklizny. Przegniłe ciała oblepione muchami, jęki chorych roznoszące się echem po pustych ulicach i mieszkaniach, to wszystko potęguje mroczny, industrialny charakter miasta będącego sceną dla wydarzeń przedstawianych w produkcji Arkane Studios.

Jednak głębi fabularnej nie tworzy tylko makroświat Dunwall, ale przede wszystkim pozostałości po jego mieszkańcach – podróżnikach, filozofach, matematykach, pisarzach i wynalazcach. Na swojej drodze wielokrotnie natkniesz się na notatki, zapiski, książki i nagrania z audiografów, jakie pozostawili po sobie rezydenci miasta. Ten sprytny zabieg twórców pozwala wsiąknąć graczowi (oczywiście, jeśli tylko ma na to ochotę) jeszcze głębiej w realia królestwa przesiąkniętego intrygami, brudnymi interesami, zazdrością, pychą i wyniosłością. W całym tym brudzie i zepsuciu znalazło się jeszcze miejsce na elementy czysto fantastyczne związane z postacią Odmieńca – bytem kultu i źródłem magii, przez niektórych uważanych za szaleńczą i zakazaną.

Gameplay

Rozgrywka w Dishonored została bardzo przemyślanie zaprojektowana i ciężko ją jednoznacznie skategoryzować. Zbudowana na bazie FPP gra oferuje graczowi znakomitą paletę możliwości i podejść – od  wartkiej walki sztyletem, pistoletami i kuszą, przez zastawianie śmiercionośnych pułapek, wykorzystywania nadprzyrodzonych zdolności czerpanych z run i amuletów, po skradanie się i działanie po cichu. W przeciwieństwie do ogromnej części gier charakter głównego bohatera nie jest z góry określony przez twórców, stąd też styl, w jakim będziesz poruszał się po lokacjach zależeć będzie wyłącznie od Ciebie i Twojego humoru. Projektanci nie zmuszają Cię do zabijania ani skradania za wszelką cenę – jedno i drugie wymaga wprawy, do jednej i drugiej rzeczy masz narzędzia, do podjęcia obydwu w każdym momencie gry jest sposobność. Nawet główne cele misji możesz eliminować nie brudząc sobie rąk, a poprzez wyrządzenie przysługi odpowiednim osobom te odwdzięczą się usunięciem antagonistów za Ciebie. Jedna z opinii znalezionych gdzieś w Internecie doskonale podsumowuje zastosowane przez twórców rozwiązania: „ilość różnych opcji i rozwiązań w czasie trwania misji sprawiają, iż te stają się dużo bardziej angażujące i wciągające niż jeśli gracz miałby po prostu jak zazwyczaj działać na rozkaz deweloperów ‘idź tu, zabij tego’”. Gameplay jest więc kreatywny, a gracz niezależnie od podejścia zawsze będzie czuł satysfakcję ze swojego sprytu, siły, czy przebiegłości.

Warto też dodać, iż rozgrywka kreuje wydarzenia fabularne pojedynczych misji oraz determinuje ilość przeciwników. Za każdym razem jednak, nie bacząc na poczynania gracza, wszystkie zdarzenia zbiegają się do tych samych punktów krytycznych, tzn. nie bacząc na wybory bieg głównych wydarzeń nie zmienia się – przemianom podlegają jedynie wątki poboczne. Nie uznałbym jednak tego za minus, gdyż dzięki utrzymywaniu przez twórców kontroli nad fabułą, historia Corvo, jak i intrygi której stał się uczestnikiem pozostaje arcyciekawa do samego końca.

Prezentacja

Dishonored pod względem graficznym wypada bardzo przyzwoicie. Liczne detale – pozostałości po mieszkańcach, zniszczenia budynków i wnętrz – pozwalają uwierzyć w panoszącą się zarazę i jej żniwo. Również level design stoi na poziomie wysoce zadowalającym. Odkrywanie dróg, przejść, zakamarków sprawia wiele przyjemności i widać, że projektanci chcieli stworzyć zamknięty świat, w którym gracz poczuje się swobodnie. Pod względem dźwięku i muzyki twórcy postawili na minimalizm. Akcji towarzyszą jedynie dźwięki ulicy i rozmowy lub monologi rewidentów oraz strażników miejskich. Także tego aspektu nie należy uznać za wadę, gdyż dzięki niemu gracz nie traci skupienia i nie odwraca uwagi od wydarzeń na ekranie by przysłuchać się muzyce.

Podsumowanie

Dishonored to kawał świetnej roboty. Pozycja godna polecenia każdemu, nie tylko fanom i koneserom elektronicznej rozrywki, ale również osobom, które lubią od czasu do czasu odprężyć się przy konsoli. Świeża mechanika rozgrywki, głównie ze względu na wygodne i przyjemne w użyciu zdolności magiczne sprawia, że Dishonored jest bardzo przyjazne i w gruncie rzeczy proste w odbiorze. Ogrom możliwości, ciekawa fabuła i wiarygodny świat nie tylko potęgują wrażenia, ale także nie pozwalają zapomnieć o Dunwall po odłożeniu kontrolera na stoliku.