Kilka słów o filmach #3: "Mid90s"
Witam fanów kina w moim kolejnym blogu, tym razem napiszę parę słów o filmie "Mid90s" w reżyserii Jonah Hilla.
Chyba każdy kto chociaż minimalnie interesuje się kinem zna Jonah Hilla, tak to ten charakterystyczny, pocieszny grubasek który grał miedzy innymi w "Klik: I robisz co chcesz", "Supersamiec", "Moneyball", "21 i 22 Jump Street", "Wilk z Wall Street" czy "Rekiny Wojny". Poza graniem w filmach Jonah jest też producentem (między innymi "21 i 22 Jump Street", "Maniac", "Sausage Party" czy "Richard Jewell") oraz scenarzystą (obie części "Jump Street", "dlaczego on?"), także talentu odmówić mu nie można a facet ma przecież dopiero 37 lat i jeszcze długa kariera przed nim. Dzisiaj jednak napiszę o filmie który jest dla Hilla wyjątkowy, jest to bowiem jego debiut reżyserski a poza tym Jonah napisał do niego scenariusz oraz jest jego producentem, więc można powiedzieć, że jest to całkowicie jego film, od a do zet. W rolach głównych zagrali Katherine Waterston, Lucas Hedges i najważniejsza osoba w obsadzie Sunny Suljic, 15 letni dziś aktor przed którym wielka kariera stoi otworem. Warto dodać, że chłopaka nasza growa brać może kojarzyć z "God of War" w którym wcielał się w syna Kratosa czyli Atreusa, reszta ekipy to totalnie nieznani młodzi aktorzy.
Jonah Hill urodził się w 1983 roku w Kalifornii i właśnie tam osadził akcję swojego debiutanckiego filmu, tyle, że w latach 90 przez wielu uważanych za najlepsze lata dla dorastających dzieciaków. Śmiganie na deskorolkach, bujanie się do bitów 2Paca, Wu-Tang Clanu czy N.W.A, picie Coli ze szklanej butelki czy granie na pierwszym PlayStation to wręcz kwintesencja najlepszych lat dzieciństwa. Reżyser w centrum ustawia 13 letniego dzieciaka o imieniu Stevie, którego dzieciństwo nie należy do najłatwiejszych, starszy brat, Ian to jeden z tych "wkurzonych dzieciaków" który ciągle tłucze naszego małego bohatera, do tego dochodzi wychowywanie tylko przez matkę która zdecydowania za dużo pracuje żeby utrzymać rodzinę. Osamotniony i zbuntowany Stevie ma swoje pragnienia i szuka ich realizacji poza domem, postanawia dołączyć do starszych chłopaków jeżdżących na deskach, chce zdobyć ich uznanie i szacunek. Dla młodego chłopaka taka ucieczka od problemów to świat pełny dylematów dorastania, samotności, pierwszych razów i rozczarowań, mamy tutaj cały wachlarz emocji: nauka jazdy na deskorolce i niesamowita nieudawana radość kiedy po dniach nieudanych prób w końcu wychodzi pierwszy trick, pierwszy alkohol, domówki, pierwszy seks, ucieczka przed policją razem z kumplami.
Film Hilla nie jest idealny, problemy rodzinne czy relację z bratem w którego wcielił się świetny Lucas Hedges potraktowano troszkę po macoszemu i akurat te wątki mogłyby być szerzej opowiedziane, film trwałby trochę dłużej ale myślę, że nikt nie miałby tego Hillowi za złe, tym bardziej, że oryginalny czas trwania "Mid90s" to jedynie 85 minut. Cała reszta czyli młodzieńczy świat Steviego i jego ziomków jest na tyle autentyczny, że chłonie się jak gąbka każdą minutę, czuć prawdziwe emocje, rozgrzany Kalifornijski asfalt, zdarte na deskach łokcie i samotność dojrzewania. Zasługa w tym świetnych, młodych aktorów którzy mają ten luz i są po prostu naturalni, wierzymy im i kupujemy ich kreacje od początku do końca.
Jonah Hill nakręcił swoisty hołd dla lat 90, dla swojego dzieciństwa, pełny nostalgicznych pocztówek, klimatu lat swojego dojrzewania, dylematów, wzlotów i upadków młodych ludzi. Myślę, że dla każdego kto dorastał w latach 90 będzie to piękna podróż do czasów młodości kiedy Coca-Cola smakowała lepiej niż teraz a gry miały najlepszy klimat. Jako, że sam urodziłem się pod koniec lat 80 i w tytułowych "Najlepszych latach" dorastałem niejako utożsamiam się z obrazem Hilla i polecam go serdecznie każdemu kto chce poczuć i zobaczyć jak to wtedy wyglądało a szczególnie ludziom którzy w tytułowych latach spędzali swoje dzieciństwo.
Ocena: 8,5/10
