Super Mario 3D Land

Super Mario 3D Land jest grą platformową wyprodukowaną przez studio Nintendo EAD Tokyo i wydaną przez Nintendo w listopadzie 2011 roku na konsolę 3DS. Produkcja została entuzjastycznie przyjęta przez recenzentów oraz graczy.

Deweloper zdecydował się na syntezę pomysłów znanych z Super Mario Galaxy, Super Mario 64. Kilka przemycił nawet z Super Mario Bros. z NES-a. Styl graficzny bardzo przypomina Galaxy, jednak poziomy są dużo bardziej liniowe. 3D Land przypomina zatem platformer 2,5D, gdzie wprawdzie można poruszać się w 3D, ale gracz cały czas podąża tylko przed siebie. Mario tradycyjnie podróżuje przez kolejne światy, choć w tym przypadku wcale nie zostały one podzielone tematycznie. Tak naprawdę gracz nigdy nie wie, w jakim stylu graficznym będzie utrzymany kolejny poziom, co jest pewnym novum. Celem jest zawsze dotarcie do końca danego levelu, a następnie ściągnięcie chorągiewki zawieszonej na maszcie, co jest oczywistym nawiązaniem do pierwszej odsłony Super Mario. Jeśli gracz chciałby zaliczyć całą grę na sto procent, wówczas na każdym z etapów musi poszukać trzech dużych złotych monet.

Po drodze należy uporać z klasycznym zestawem przeciwników w rodzaju grzybków, wystrzeliwanych rakiet, czy żółwi. Mario oczywiście ma do dyspozycji podstawowy zbiór power-upów, choć najczęściej występującym jest chyba strój szopa. Pozwala on głównemu bohaterowi szybować przez chwilę w powietrzu oraz unieszkodliwiać oponentów ciosem z obrotu. Po skończeniu gry odkrywa się druga kampania - bazująca na poziomach znanych z pierwszej, lecz nie tylko. Mamy w niej do czynienia ze znanymi już poziomami, jednak twórcy albo zmienili ich konstrukcję i zasady, albo całkowicie je zmodyfikowali. Rezultat jest taki, że poziom trudności wzrasta znacząco.

Efekt 3D w przypadku Super Mario 3D Land jest nie tylko efektownym dodatkiem, lecz także ważnym elementem rozgrywki, gdyż pozwala dostrzec głębię i niezauważalne normalnie części planszy. W przeciwieństwie do Super Mario Galaxy, w 3D Land Nintendo nie zdecydowało się na orkiestrę, wykorzystując standardowe melodie oraz efekty dźwiękowe znane z poprzednich części.