Kącik Filmowy: Recenzje

 

Bycie superbohaterem to kiepska perspektywa życiowa. Jak tylko taka jednostka pokona jakiegoś jaszczuropodobnego złoczyńcę, zaraz na horyzoncie pojawi się trzech kolejnych. Wieść o zaimplementowaniu trójki łajdaków w kontynuacji przygód Spider-Mana przyjąłem z lekkim niepokojem. Znalezienie ekranowego złotego środka między taką ilością postaci to trudne zadanie. Nie podołał mu Sam Raimi, ale Marc Webb już tak. Każda postać dominuje na ekranie idealną ilość czasu. Rhino w swym metalowym pancerzu otrzymał najmniejszą rolę, ale w ekranizacji losów Sinister Six zapewne ulegnie to zmianie. Zielony Goblin odegra ważną rolę, ale dopiero pod koniec omawianego dzieła. Na szczęście nie wygląda już jak zabawka, a skrzyżowanie Iron Mana z mutantem. Dane DeHaan wypada jednak znacznie lepiej przed przemianą, niż po. Jest i Electro, przed którym Imperator Palpatine ze swoimi błyskawicami Mocy mógłby zwiewać gdzie pierz rośnie. Ten ostatni to istne arcydzieło komputerowej magii. A połączenie muzyki z jego mocami na ekranie serwuje niezapomniany spektakl audiowizualny - jedno z najlepszych starć w historii gatunku. I przeciwko tym wszystkim draniom stanie nasz dzielny niesamowity Spider-Man. Ma nowy strój (bliższy komiksowi), jest zakochany - co jak wiemy nie jest łatwe w wieku dwudziestu lat oraz skończył szkołę. Postać Petera Parkera zostaje umiejętnie rozbudowana. Serwuje więcej żartów i zachowuje się jak każdy nastolatek, który zyskałby tak niesamowite moce. Miałem problemy z Andrew Garfieldem w pierwszej części, ale tutaj zdobył moje uznanie. Jest jeszcze bardziej naturalny i idealnie oddaje ducha komiksowego Parkera. Dzieło Webba to najlepsze ukazanie postaci Człowieka Pająka w historii. Każdy element z poprzedniej odsłony uległ poprawie. Tak komiksowego w swym jądrze filmu jeszcze nie było. Recenzowany nie tak dawno Kapitan Ameryka 2 był dziełem dobrym i bez komiksowego rodowodu. NS-M 2 jest lepszym filmem rozrywkowym, ale nadal jest miejsce na poprawki - np. niektóre klisze w stylu magicznego klucza, który odnajduje się w ostatniej chwili itp. Przez ponad dwie godziny bawiłem się w kinie jak małe dziecko. A oto przecież chodzi w tym medium, w końcu wywodzi się z jarmarcznej rozrywki. Wybaczyłem tym samym twórcom opowiadanie narodzin legendy pajęczaka od nowa. Ogromne wrażenie wywarło na mnie zakończenie, które jest zgodne z kanonem tej postaci/uniwersum. Spodziewałem się, że hollywoodzki wirus lukru zrobi swoje i zobaczymy klasyczne, w pełni szczęśliwe zakończenie. Okazuje się, że zdecydowano się na odważny krok, który fani komiksu zapewne znają, a innym nie chcę zdradzać - może Wami wstrząsnąć. Dodatkowo spodobało mi się, że twórcy pokazują, iż warto zwracać uwagę na innych ludzi. Nie dlatego, że z czasem mogą stać się antybohaterami o elektryzującej osobowości, ale dlatego, iż po prostu warto dawać im nadzieję na lepsze jutro. Piękny superbohaterski spektakl uzupełnia ścieżka dźwiękowa Hansa Zimmera (maczali w niej palce również The Magnificent Six, Pharrell oraz Johnny Marr), który w końcu stworzył coś oryginalnego i nowego. Ostatni raz moje uszy czuły się tak zachwycone podczas seansu z filmem Tron: Dziedzictwo. Pierwsza część nie wbiła mnie w fotel i spodziewałem się podobnego poziomu w dwójce. Na szczęście zostałem mile zaskoczony, bo to jedna z najlepszych ekranizacji komiksów w historii. Oby teraz tylko właściciele Sony podtrzymywali wysoką jakość, a nie skupili się na ilości tworzonych filmów.