Recenzja gry: Puppeteer

"Zapraszamy na fenomenalne, niepowtarzalne i oryginalne przedstawienie kukiełkowe" -  mówi narrator podczas przebijania się przez ekran tytułowy gry. Normalnie uznałbym to za przejaw megalomanii dewelopera, ale w przypadku Puppeteera jest w tych słowach sporo prawdy. To jedna z najbardziej fascynujących i nietuzinkowych produkcji jakie ukazały się na PS3, choć nie ustrzegła się niestety kilku błędów.

 

Historia nie raz już pokazała, że niektóre pluszowe misie to niezłe ziółka. Wpiszcie w Google frazę "MIŚ PUSH-UPEK", a wszystko stanie się jasne. Temu z Puppeteera również należy się rózga. Łajdak ukradł bogini księżyca święte nożyce i czarny kamień dający wielką moc nadając sobie tytuł Misia Bandziora Królewskiego. Jak głupio by to nie brzmiało, warchlak zrobił na księżycu drugą Koreę Północną, a części kamienia oddał służącym mu generałom. Bezwzględny władca co noc porywa dusze dzieci zamykając je w drewnianych marionetkach i zmuszając do niewolniczej służby w zamku, w którym nawet szef kuchni może awansować na... potrawę. Kutaro - nasz główny bohater - również pozbawiony zostaje duszy, a jakby tego było mało, miś-sadysta odgryza mu głowę i wrzuca do lochów. Nieszczęśnik trafia ostatecznie do komnat, w których rezyduje zła wiedźma mająca chrapkę na zdobycie świętych nożyc. I to zadanie powierza naszemu nieszczęśnikowi. Kutaro nie jest jednak zwykłym chłopcem - to wybraniec. Tak zaczyna się magiczna przygoda, pełna zwrotów akcji, czarownic, uwięzionych księżniczek i mrocznych motywów będących miksem Harry'ego Pottera z hitami Tima Burtona. A wszystko to polane orientalnym sosem. 



Trzeba przyznać, że jak na platformówkę scenariusz jest całkiem rozbudowany. Z drugiej strony niektórych mogą drażnić zbyt długie cut-scemki, które czasami ciągną się w nieskończoność jak włoski makaron. Cieszy za to fakt, że bohaterowie spektaklu przez cały czas świetnie odgrywają swoje role. Stara wiedźma jest brzydka, złośliwa i przebiegła, zły i gruby miś komiczno-bezwzględny (taki Oogie Boogie z Nightmare Before Christmas), a towarzysząca nam wysoko urodzona dziewoja imieniem Pukirina - irytująca, rozpieszczona i pyskata. Do tego w grze ukryto masę smaczków - co powiecie na to, że bohaterowie wykłócają się czasem z prowadzącym bajkę narratorem? A przecież nie wspomniałem słowa o całej masie czarnych charakterów jak tygrys, szczur czy wąż rewelacyjnie wykreowanych i zdubbingowanych (za polską wersję gry należy się ogromny plus!). Najmniej ciekawie wypada na tym tle główny bohater, o którym można powiedzieć, że jest i spuścić na niego kurtynę milczenia. 

 

Pierwsze skojarzenie po odpaleniu gry? Toć to mroczna wersja LittleBigPlanet. Tak jest nie tylko podczas przebijania się przez tutorial, gdzie zarówno ruchy Kutaro jak i ogólny design nasuwają skojarzenia ze słynną serią ze szmaciakami w roli głównej. Również w kwestii fizyki można dopatrzeć się wielu podobieństw. Ba, ma się wręcz wrażenie, że ktoś z Japan Studio dorwał się do edytora plansz z produkcji Media Molecule i nieźle tam namieszał. 

Akt drugi - Co trzy głowy to nie jedna