Recenzja gry: Pac-Man and the Ghostly Adventures

Zacznijmy od tego, że gra powstała na kanwie serialu dla dzieci z Pac-Manem  w roli głównej. Dla osób, które tegoż arcydzieła nie oglądały (w tym także i mnie) wejście w świat gry jest dość trudne. Przez ekran przewijają się kolejne postacie, widzimy, że łączą je z Pac-Manem jakieś relacje, jednak możemy się tylko domyślać jakie. Wszystko jest bowiem powiązane z serialem i terminologię zrozumieją przede wszystkim fani. Pomijając ten drobny szczegół cała intryga jest prosta jak konstrukcja cepa. Akcja gry rozpoczyna się w mieście Pacopolis, które zostaje zaatakowane przez duchy (fani oryginalnych wersji Pac-Mana zapewne doskonale je kojarzą). Dowodzi nimi niejaki Betrayus, a jedynym kto może się im przeciwstawić jest uczeń miejscowej szkoły - Pac-Man. Ikonę branży gier wideo przedstawiono jako cool-gościa, który rzuca docinkami, beka i ogólnie jest przysłowiową duszą towarzystwa. Czy jak napiszę, że napiłbym się z nim browca zabrzmi to groteskowo? Żółta kulka musi przemierzyć tajemnicze świątynie w poszukiwaniu artefaktów w czym pomoże mu jego zwariowana ekipa. Przyznam szczerze, że scenariusz olałem już po pierwszych poziomach, bo dialogi pisane są pod 7-latków. Z drugiej strony czy można oczekiwać czegoś ambitnego od tytułu, w którym główną rolę odgrywają gadające kule? 

 

Otóż na swojej drodze do celu Pac-Man znajduje specjalne kulki dające mu różne właściwości i zmieniające jego formę. Praktycznie każdy kolejny świat wprowadza zupełnie nowe patenty, więc ciężko narzekać na nudę. Gra dzięki temu jest na swój sposób nieprzewidywalna. Nasz wesoły drops może zamienić się w wielki kamienny głaz, którym sterujemy jak kulą do Pinballa miażdżąc wrogów i tocząc się po wyznaczonych ścieżkach. W skórze kameleona lepki język pozwala huśtać się na niektórych elementach otoczenia, a dzięki specjalnemu kombinezonowi staniemy się niewidzialni dla kamer. Pac-Man może też zamienić się w balona. Wypuszczając stopniowo powietrze lewitujemy próbując dotrzeć do kolejnych platform tudzież skorzystać ze specjalnych wiatraków. A to tylko kilka przykładów z brzegu - lodowy Pac potrafi zamrażać wrogów i niektóre platformy, ognisty ciskać fireballami, kauczukowy odbijać się od wszystkiego co popadnie, a metalowy dzięki wykorzystaniu magnesu przyczepi  się do metalowych fragmentów planszy spacerując po nich nawet do góry nogami. Zmiana formy pomoże nam nie tylko w pokonywaniu przeszkód, ale również walkach. Część przeciwników jest wrażliwa tylko na ogień, część trzeba wpierw zamrozić. W późniejszych poziomów niezbędne staje się żonglowanie formami, dzięki czemu gra nie popada w schematy.

 

Szkoła, czyli nasza baza wypadowa, początkowo nie odgrywa praktycznie żadnej roli i nie ma większego sensu tam zaglądać. Gdy już zbierzemy określoną ilość owoców zdobywanych po ukończeniu kolejnych poziomów odblokowujemy dostęp do czterech automatów arcade. Aby móc z nich skorzystać trzeba jeszcze posiadać żetony, które z kolei zbieramy podczas zwiedzania kolejnych plansz. Jest to bardzo fajne nawiązanie do złotej ery maszyn arcade. Każda z mini-gierek składa się z czterech leveli i niesie ze sobą inne doznania. Mamy tunelową strzelaninę na czas w stylu N2O, możemy też polatać helikopterem strzelając do przeciwników i ratując ludzi na modłę kultowego Choplifter, czy choćby pojeździć czołgiem walcząc z kolejnymi falami przeciwników w labiryntowych poziomach wypełnionych power-upami. Tutaj poziom trudności jest już nieco większy, więc można w końcu rzucić w stronę telewizora kilkoma niecenzuralnymi słowami. Są to jednak szpile na jeden raz i raczej nie będzie się Wam chciało pobijać rekordów. Dla chcących przedłużyć sobie zabawę z tytułem deweloper przygotował tryb multiplayer dla czterech graczy. Możemy wcielić się w rolę duchów i złapać sterowanego przez konsolę Pac-Mana. Oczywiście poruszamy się po trójwymiarowej wersji labiryntu znanego z pierwowzoru. Odwrócenie ról wygląda jednak ciekawie tylko na papierze, bo rozgrywka bardzo szybko staje się nudna.