Dziennik zakrapiany rumem / The Rum Diary (2011)

Reżyseria: Bruce Robinson

Scenariusz: Bruce Robinson

Produkcja: USA

Czas trwania: 120 minut

Obsada:

Johnny Depp - Paul Kemp

Giovanni Ribisi - Moburg

Aaron Eckhart - Hal Sanderson

Amber Heard - Chenault

Współcześnie ludzie znają cenę wszystkiego i wartość niczego - Paul Kemp

Amerykański dziennikarz, Paul Kemp przenosi się do Portoryko i podejmuje pracę w upadającej gazecie The San Juan Star. Jego kłopoty rozpoczną się, gdy pozna Hala Sandersona, jego narzeczoną Chenault oraz super mocny rum. Sanderson, jak na biznesmena przystało, zdobywa pieniądze na wszelkie nielegalne sposoby. Potrzebuje Paula do napisania kilku pochlebnych artykułów o jego najnowszym przedsięwzięciu. Problem w tym, że narzeczona Hala wpada Kempowi w oko (jedno i drugie) – z wzajemnością.

Scenariusz oparto na książce Huntera S. Thompsona, pod tytułem Dziennik rumowy. Autorzy wprowadzili kilka zmian, ale zauważą je jedynie osoby znające oryginał (tłumaczenie z języka angielskiego pojawiło się dopiero w 2010 roku). Prywatnie pisarz przyjaźnił się z Deppem i pierwsze podejście do nakręcenia filmu odbywały się w 2000 roku. Wskutek różnych „zawirowań”, dopiero cztery lata po samobójczej śmierci Thompsona mogła powstać ekranizacja. Fabuła nie grzeszy złożonością, ale nie o to tu chodziło. To nie kryminał, a film o relacjach międzyludzkich i wyborach jakich dokonujemy. Całość podlano odrobiną beatnikowskiego sosu, który miał przypomnieć klimat twórczości Gonzo, ale nie zagłuszyć smaku ekranowej potrawy.

Na reżysera wybrano Bruce'a Robinsona, który od czasu Jennifer 8 (1992), czyli 19 lat, nie nakręcił żadnego filmu. Być może jest to dziwnym wyborem, ale na szczęście Robinson zdołał sprostać pokładanym w nim nadziejom. Dziennik zakrapiany rumem to kameralna historia, skierowana do wybranych widzów, niekoniecznie wielkich mas. Część tej grupy będą zapewne stanowić wielbiciele Johnny'ego Deppa, którzy nie zawiodą się jego wersją Kempa. Tradycyjnie, aktor wciela się w postać wyrzutka społeczeństwa, szukającego swego miejsca w otaczającym go, zepsutym świecie. Tym samym nie wychodzi poza to, do czego zdążył przyzwyczaić już widzów, czym  niewątpliwie może niektórych rozczarować.

Ekran nie należy jednak całkowicie do Deppa, znaczącą drugoplanową rolę odgrywa Giovanni Ribisi, jako - uzależniony od rumu i przemówień Hitlera - Moburg. Aktor wprowadza odpowiednią nutę szaleństwa i humoru, rozładowując zbyt poważne sceny. Pozostałe postacie całkowicie rozpływają się w tle... Aaron Eckhart stworzył niezwykle kliszową kreację biznesmena. Z kolei Amber Heard na ekranie po prostu jest i stanowi jedynie okoumilacz. Brakuje w niej ognia, jaki zaprezentowała chociażby w filmie Piekielna zemsta / Drive Angry (2011).

Większość widzów nie będzie zachwycona obyczajowością i spokojnym tempem Dzienników. Tym bardziej, jeśli obejrzą film w wielkim multipleksie, a nie małym i skromnym kinie. To nie wielki przebój z efektownymi wybuchami, pościgami i strzelaninami, choć miejsce na samochodową pogoń się znalazło. Film Robinsona skierowany jest do osób pragnących obejrzeć realną i nieprzyjemną wizję świata, z lekką nutką nadziei. Nikt nie powinien rozpaczać jeśli nie zdąży obejrzeć filmu na wielkim ekranie - domowe zacisze sprosta temu dziełu równie dobrze.

WERDYKT:

Można obejrzeć

Łukasz "Loganek" Kucharski

Reżyseria: Bruce Robinson

Scenariusz: Bruce Robinson

Produkcja: USA

Czas trwania: 120 minut

Obsada:

Johnny Depp - Paul Kemp

Giovanni Ribisi - Moburg

Aaron Eckhart - Hal Sanderson

Amber Heard - Chenault

Współcześnie ludzie znają cenę wszystkiego i wartość niczego - Paul Kemp

Amerykański dziennikarz, Paul Kemp przenosi się do Portoryko i podejmuje pracę w upadającej gazecie The San Juan Star. Jego kłopoty rozpoczną się, gdy pozna Hala Sandersona, jego narzeczoną Chenault oraz super mocny rum. Sanderson, jak na biznesmena przystało, zdobywa pieniądze na wszelkie nielegalne sposoby. Potrzebuje Paula do napisania kilku pochlebnych artykułów o jego najnowszym przedsięwzięciu. Problem w tym, że narzeczona Hala wpada Kempowi w oko (jedno i drugie) – z wzajemnością.

Scenariusz oparto na książce Huntera S. Thompsona, pod tytułem Dziennik rumowy. Autorzy wprowadzili kilka zmian, ale zauważą je jedynie osoby znające oryginał (tłumaczenie z języka angielskiego pojawiło się dopiero w 2010 roku). Prywatnie pisarz przyjaźnił się z Deppem i pierwsze podejście do nakręcenia filmu odbywały się w 2000 roku. Wskutek różnych „zawirowań”, dopiero cztery lata po samobójczej śmierci Thompsona mogła powstać ekranizacja. Fabuła nie grzeszy złożonością, ale nie o to tu chodziło. To nie kryminał, a film o relacjach międzyludzkich i wyborach jakich dokonujemy. Całość podlano odrobiną beatnikowskiego sosu, który miał przypomnieć klimat twórczości Gonzo, ale nie zagłuszyć smaku ekranowej potrawy.

Na reżysera wybrano Bruce'a Robinsona, który od czasu Jennifer 8 (1992), czyli 19 lat, nie nakręcił żadnego filmu. Być może jest to dziwnym wyborem, ale na szczęście Robinson zdołał sprostać pokładanym w nim nadziejom. Dziennik zakrapiany rumem to kameralna historia, skierowana do wybranych widzów, niekoniecznie wielkich mas. Część tej grupy będą zapewne stanowić wielbiciele Johnny'ego Deppa, którzy nie zawiodą się jego wersją Kempa. Tradycyjnie, aktor wciela się w postać wyrzutka społeczeństwa, szukającego swego miejsca w otaczającym go, zepsutym świecie. Tym samym nie wychodzi poza to, do czego zdążył przyzwyczaić już widzów, czym  niewątpliwie może niektórych rozczarować.

Ekran nie należy jednak całkowicie do Deppa, znaczącą drugoplanową rolę odgrywa Giovanni Ribisi, jako - uzależniony od rumu i przemówień Hitlera - Moburg. Aktor wprowadza odpowiednią nutę szaleństwa i humoru, rozładowując zbyt poważne sceny. Pozostałe postacie całkowicie rozpływają się w tle... Aaron Eckhart stworzył niezwykle kliszową kreację biznesmena. Z kolei Amber Heard na ekranie po prostu jest i stanowi jedynie okoumilacz. Brakuje w niej ognia, jaki zaprezentowała chociażby w filmie Piekielna zemsta / Drive Angry (2011).

Większość widzów nie będzie zachwycona obyczajowością i spokojnym tempem Dzienników. Tym bardziej, jeśli obejrzą film w wielkim multipleksie, a nie małym i skromnym kinie. To nie wielki przebój z efektownymi wybuchami, pościgami i strzelaninami, choć miejsce na samochodową pogoń się znalazło. Film Robinsona skierowany jest do osób pragnących obejrzeć realną i nieprzyjemną wizję świata, z lekką nutką nadziei. Nikt nie powinien rozpaczać jeśli nie zdąży obejrzeć filmu na wielkim ekranie - domowe zacisze sprosta temu dziełu równie dobrze.

WERDYKT:

Można obejrzeć

Łukasz "Loganek" Kucharski